Melacci, Bernardo (1893-1943)

“Bernardo Melacci”

Bernardo Melacci urodził się 19 stycznia 1893 roku w wiosce Foiano dell Chiana we Włoszech, jako pierwszy z czworga dzieci. Jego rodzice byli zadeklarowanymi socjalistami. Po ukończeniu szkoły podstawowej Bernardo pomagał ojcu w warsztacie, gdzie przyuczał się do zawodu mechanika. W wieku 17 lat, wraz z wieloma mieszkańcami wioski wyemigrował do Genui, gdzie zaczął pracę jako mechanik w fabryce Ansaldo. W Genui jego poglądy zaczęły się radykalizować, a on sam zaczął brać udział w agitacji na terenie fabryki. W obliczu wybuchu pierwszej wojny światowej Bernardo został wcielony do marynarki wojennej i większość tego czasu stacjonował w libijskich portach. Podczas morskich podróży spotkał osobiście wpływowego włoskiego anarchistę – Errico Malatestę – i pod jego wpływem zaczął rozwijać swoje anarchistyczne poglądy.Już od 1914 roku zaczął czytać tygodnik Il Libertario.

Po zakończeniu wojny powrócił do rodzinnego Foiano, gdzie założył anarchistyczną grupę Pietro Gori – na cześć znanaego anarchisty. Mała grupa licząca dziesięciu członków była niezwykle aktywna w dystrybuowaniu anarchistycznej propagandy, w szczególności gazety Umanita Nova. Wśród innych zasłużonych członków grupy byli Sante Scapecchi (Ficocco), Carlo Scapecchi, Luigi Giaccherini (Baiocco), Guido Marcelli (Buco), Vittorio Ugolini (Dazio), Lanciotto Gailli, Piero Siena, oraz Giulio Bigozzi. Większość z nich znała się już podczas służby w marynarce.

Grupa wspólnie z socjalistami z dużym sukcesem zorganizowała demonstrację i otwarte spotkanie w dniu 1 maja 1920 roku, gdzie Melacci występował jako anarchistyczny mówca. Wcześniej grupa zorganizowała przedstawienie teatralne i specjalny fundusz dla austriackich sierot wojennych. Rok pózniej, kolejne teatralne przedstawienie miało na celu zbiórkę pieniędzy dla więzniów politycznych. Grupa prezentowała organizacyjne podejście do anarchizmu i utrzymywała kontakty z innymi grupami w okolicy.

Ważną rolą grupy Pietro Gori był opór przeciwko faszystowskim oddziałom, które dokonywały rajdów w okolicy. Grupa wspierała również lokalne ligii chłopskie. Podczas jednego z incydentów jaki miał miejsce 12 kwietnia 1921 roku w Renzino, faszystowski oddział uzbrojony w hełmy i karabiny najechał i zniszczył lokalne biuro socjalistów, spółdzielnie spożywców, farmę ligii chłopskiej, oraz budynek Izby Pracy. Faszystom to nie wystarczyło i przypuścili kolejny rajd w niedziele 17 kwietnia, lecz wpadli w pułapkę zastawioną na nich 2 kilometry od Foiano. Oddział faszystów zosta rozbity przez grupę uzbrojoną w strzelby, pistolety, widły i siekiery. Dwóch faszystów zginęło a wielu zostało ciężko rannych. Na region spadły bezlistosne represje; podpalano stodoły i gospodarstwa chłopskie. Czterech lokalnych aktywistów zostało zamordowanych, w tym młody anarchista, szewc pochodzący z Arezzo – Gino Gherardi. Następstwe antyfaszystowskiego oporu były liczne aresztowania. Bernardo Melacci został aresztowany w czerwcu 1921 roku w Genui. Podczas przebywania w areszcie, gang 40 faszystów próbował dokonać na nim linczu, lecz przez przypadek ranili nożem innego, przypadkowego więznia. Melacci został postawiony przed sądem wraz z innymi 34 więzniami oskarżonymi o zorganizowanie zasadzki na faszystowski oddział. Dodatkowo Melacci został oskarżony o kradzież pistoletów i portfeli należących do faszystów, zniszczenie 3 słupów telegraficznych oraz nielegalne posiadanie broni palnej. Bernardo publicznie potępił metody stosowane przez faszystów, zwłaszcza nękanie jego matki i siostry podczas rajdu na jego dom rodzinny.

Podczas procesu, gdzie sala wypełniona była krzyczącym faszystowskim motłochem, Bernardo wraz z innymi oskarżonymi otrzymali łącznie 300 lat więzienia, gdzie on osobiście dostał wyrok 30 lat odsiadki. Wyrok odsiadywał w wielu więzieniach, począwszy od Arezzo, potem było Pesaro, Imperia, Portolongone, Parma i na koniec Pianosa. Został wypuszczony podczas amnestii w 1935 roku, tylko po to by zostać ponownie aresztowanym 3 dni pózniej i zamkniętym na kolejne 4 lata w więzieniu na wyspie Tremiti. W tym więzieniu prowadził intensywną anarchistyczną propagandę pośród licznych młodych skazańców. W wyniku rewolty przeciwko przymusowemu wprowadzeniu faszystowskiego salutu, Bernardo wraz z setką innych, wliczając anarchistycznych bojowników Stefano Vatteroni'ego i Alfonso Failla zostali postawieni przed sądem. Bernardo został uznany za przywódce rewolty i skazany na kolejne 5 lat więzienia. Było to dla niego zbyt wiele, lata zamknięcia i fizyczne wyniszczenie będące efektem przebywania w więzieniach doprowadziły do jego psychicznego załamania. W 1938 roku został zamknięty w szpitalu dla obłąkanych. Zmarł w więzieniu Nocera Inferiore 7 grudnia 1943 roku. Podczas lat spędzonych w więzieniach wielokrotnie próbowano go zabić, a okoliczności jego śmierci pozostały nie wyjaśnione.

Kiedy jego ciało zostało przetransportowane do rodzinnego Foiano, podczas pogrzebu liczni mieszkańcy zebrali się by publicznie oddać mu hołd i wyrazy szacunku. Lata więzienne były także latami twórczości Bernardo Melacci'ego, gdzie napisał on wiele wierszy i listów. Zbiór jego poezji został wydany w 2005 roku, a tabliczka upamiętniająca jego osobę pojawiła się na froncie jego rodzinnego domu w Foiano parę lat temu.

Artykuł pochodzi ze strony libcom.org
tłumaczenie: Leon Cz.