devas iome ekspluati miajn berlinajn amikojn por la korektado. Kvankam ili
asertas, ke mi parolas germane same, kiel ruse, sed verki en la fremda lingvo
estas pli malfacile. Estis multe pli simple kun esperanto. Du monatoj sufiĉis.
Nun mi perfekte ĝin posedas.
loĝas ĉe Erich. Mi havas nun la ĉambron en respektinda burĝa domo. Mi havas
ŝrankon kun spegulo, tolajn kurtenojn, belartajn tabletojn, antikvajn
pentraĵojn kaj sur la muroj lignajn artefaritajn telerojn. Sur ili estas
eltranĉita bildo de la belega orhara heroino de nordaj legendoj Ingeborg.
Lavtukoj kaj kruĉoj estas ornamitaj per la instrua gotika literaro: «Wer nicht trinkt, und liebt und singt, es nie zu
wahrer Freude bringt». La pargeto estas polurata ĉiudutage kaj
konkuras kun la asfaltaj pavimoj. Mia lito havas molan risortan matracon kaj la
littolaĵo brilas pro blankeco, kvazaŭ ĝi ĉiutage venas el ĉina lavejo.
La pordon al mi malfermas Rosa, la pli aĝa filino de la mastro, ruĝvanga kaj
korpulenta knabino. Ĉiufoje, post la tago, kiam mi, dezirante fari ion agrablan
por ĉi tiu familio, donacis al ŝi bukedon de floroj, ŝi ruĝiĝas, renkontante
min. Ŝi mem ordigas mian ĉambron, penante viŝi polvon for de l' objektoj, sur
kiuj ĝi mankas. Ŝi mem alportas al mi ĉiumatene kafon kaj ŝanĝas akvon en la
kruĉo. Laŭ ŝia insisto la mastrino bonfavore permesis al mi uzi la kvazaŭ
ciritan fortepianon, starantan en la gastoĉambro, kaj eĉ kunvokas la tutan
familion, por aŭskulti, kiel sovetia inĝeniero muzikas List'on.
revas pri Alice. Mi studis la muzikarton dum la infanaĝo. Mia patrino ŝatis
klasikan muzikon kaj romantikajn melodiojn. Pro tio miaj plej ŝatataj motivoj
fariĝis fragmentoj el «Faŭsto». Forlasinte la hejmon, mi forgesis ankaŭ pri la
muziko. Dum junaĝo kaj pli malfrue mi ne havis la tempon por tio. Nur iufoje,
en iu kulbo mi estis aliranta fortepianon kaj ion muzikis parkere. Mia gusto
malboniĝis. Mi ial ekŝatis banalajn salonajn melodiojn. Sed ĉi tie en Germanio
renaskiĝis denove mia amo al la klasika romantismo. Kaŭzo estas Alice.
Alice, firme ligita al la fluanta momento, Alice, spiranta per la ribela aero,
ne devus elvoki en mi tiajn idekunrilatojn. Sed mi prenas Grig'on, miksas lin
kun Guno, interplektas la motivojn kaj ĉiam finas per la valso el «Faŭsto».
la promesitan novelon el sovetia vivo...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
de Mosĥozupr preterpasis grizan konstruaĵon de malnova hotelo, sur ties balkono
kelkaj civitanoj estis alkroĉantaj al gisa balustrado portreton de Trockij. En
vicoj de la demonstrantoj oni ekscitiĝis. Iu ekridis, iu ekkriis ion
indigninte.
mallarĝa akrapinta barbeto. La homo aliris la balustradon kaj, sin klininte
malsupren, ion estis dironta. Por unu sekundo ekregis silento. Vitalij,
konsternita, estis rigardanta la homon. Subite li returnis la okulojn al la
najbara fenestro. Ĉi tie en diverskoloraj pantalonoj, kun ruĝaj kravatoj sur
blankegaj ĉemizoj, dependiginte la piedojn malsupren, sidis sur la fenestro
kelke da fremdlandanoj. Kelkaj el ili melankolie ŝmacis pomojn. La aliaj,
apoginte sin sur la fenestrokadron, kun intereso elŝovis sin eksteren.
rimarkis, ke li estis en uniformo de ruĝfrontbatalanto), ekstaris sur la
fenestro, trankvile prenis el papero grandan brunan putrintan pomon kaj kun
forto ĵetis ĝin sur la balkonon. La pomo preterflugis la homon kun akrapinta
barbeto kaj, falinte, dispeciĝis sur la portreto. La homamaso aĥis en gaja kaj
laŭtega ridego. Sur la balkonon ekflugis demalsupre buletoj de koto. Iu ĵetis
eĉ malnovan galoŝon. La homo kun akrapinta barbeto tuj malaperis post la pordo.
Ruĝa Placo.
sonanta rido. Ivagin aliris al Vitalij.
specialisto? Ha?
leganta la rezolucion de Serebrovskij.
— malkontente turnis li sin al la laboristo. — Ĉu vi ne petis lin klarigi ĉi
tiun vorteton «laŭeble»? Sed, se mi ne havas la eblecon? Kaj tiel piu?
Mia afero estas ricevi la teron. De kie vi trovos la eblecon, por mi estas
absolute indiferente, kamarado! Mi kraĉi deziras al tio!
povis toleri onklo Petro. Li estis hakanta lignaĵon sur la sojlo kaj kolerege
ŝovis lignerojn en ardiĝintan ĝis ruĝo malgrandan feran forneton.
drinkejon venis? Mi igos vin mem ĉi tiun kraĉon viŝi!
ĉambron. Inverse al la familia idilio de l' ĝenerala kancelario, planfako
brilis per eksterordinara senordeco. Ardigita fero de la forno eligis pezan
haladzan odoron. Al ĉi tio aliĝis mordanta fumo, elfluganta el la tuboj en
lokoj de ilia kunfando. De la tuboj konstante gutis malpura akvo rekte sur la
vizitantojn.
anstataŭigi per la ŝtona. Rezulte, unu el la kunlaborantoj sidis sub
transportebla ŝtupareto, kaptinte sin je la haroj. Sur la ŝtuparo balanciĝis
sitelo kaj laboris fornisto. Sur la kunlaboranton ŝutiĝis brikoj kaj kalko.
Preskaŭ freneziĝinta maŝinskribistino, sur kiun antaŭ, ol sur la ceterajn,
sidiĝis en densaj tavoloj ruĝa brika polvo, kriis, ke ĝi estas sovaĝaĵo ripari
la fornon dum la oficaj horoj. Voĉo ŝia ne estis aŭdebla. Kun sama sukceso oni
povus kompreni, pro kio skandalas Mario Iljiniĉna Fedoseeva, korpulenta virino
kun mallongaj haroj kaj en mallonga jupeto, kaj la inĝeniero Bobrov. Ĉi tiu
tute furioziĝis, ŝovante al ŝi per la tremegantaj manoj amason da papero.
Konsternita kalkulisto, apud kies tablo ili atakis unu la alian, penetrigis
sian nazon en la paperojn. La saman taktikon uzis ankoraŭ unu grupo, sidanta
apud tablo de inĝeniero Kiselov. Mem Kiselov apogis sin sur dorson de la seĝo
metinte unu piedon sur la alian kaj ellasante el la buŝo buletojn de la fumo.
Akurate kombitaj insuletoj de la ruĝaj haroj sur lia brila kalvo atestis
sufiĉan atenton al sia propra persono. Kun li interparolis, sidante sur rando
de la tablo kaj elturnante la kolon, verdvizaĝa Ĉernjaev.
lin. Sed estis malprofite rompi la bonajn interrilatojn. Kunmordinte en
malbelege elŝovitaj lipoj malbone odorantan cigaredon, Ĉernjaev estis
preterlasanta mokemajn vortetojn de Kiselov pri liaj penskapabloj. Li insiste
pruvis la bezonon de unueca fronto kontraŭ Zorin.
pensas pri ĝi? Aplaŭdas? Trovas vian proponon genia?
Sergeeviĉ aludas? — ĉagrene kontraŭdiris Ĉernjaev, — ja oni devas iniciati! Ja
li estas bufo! Li estas kontraŭrevoluciulo! Li estas pli malbona, ol OGPU!
subfosos! Vi ja ne aŭdis, kion li opinias pri burokratismo! Li hieraŭ venis al
mi la librejon (li bezonas iun germanlingvan libraĉon pri metropoliteno) kaj
komencis konversacii pri la burokratismo. Do, laŭ lia opinio, inter
burokratismo kaj Mosĥozupr oni povas meti signon de l' identeco!
mortigas! ha-ha!..
alirinta Bobrov, — mi ankaŭ malfidas lin. Kaj neniel mi povas kompreni ŝanĝon
de via kun Vinokurov pozicio. Pro kia diablo vi nun subtenas la metropolitenon?
Klare, kiel duoble du: tramo, profunda fervojenkonduko en urbocentron kaj
aŭtobusoj. En la ekstrema okazo la fervoja diametro. Kaj sufiĉas!
la metropolitenon!
metropoliteno enterigonta, kun ĝi mi el la tramo ludilon faros!
estos iranta!
kuru tiel antaŭen! Cetere, ĉu la metropoliteno malhelpos?
longbarba maljunulo la skribisto. Por pli bone komprenigi al li la diraton, li
ekstaris, renversinte la seĝon kaj faliginte sur la plankon aron da paperoj.
Sin fleksinte trans la tablon, li kriis en la orelon mem de la vizitanto. Unu
el la inĝenieroj en nova bruna kostumo sidis, metinte unu piedon sur la alian,
sur la skribotablo de Popov. Preminte per sia korpo kancelariajn librojn, li
ion kriegis en la mikrofonon. La vizitantoj naŭzis pro ĉi tiu spektaklo. Nur
unu bubo, gratetante la malordigitan hararon kaj duonmalferminte la buŝon, rave
rigardis ĉirkaŭe. Montrilo sur ronda murhorloĝo estis proksimiĝanta al la duono
post la tria. Maŝinskribistino klakis per aŭtomata ŝlosileto de la ligna lakita
maŝinujo kaj elprenis el la saketo pudrilon. Kamaradino Fedoseeva, denove
alkurinte al Bobrov, kaj kriinte la plej ofendigan nun insulton «Burokrato»,
eliris el la ĉambro, iom balancante sian larĝan postaĵon. Inĝeniero Bobrov,
ŝprucinte per salivo kaj siavice insultinte la kalkuliston, ankaŭ ekiris al la
pordo.
inĝenieron kaj lian senfinan telefoninterparolon, severe ektrenis el-sub li la
kancelariajn librojn.
pendas iu sonoro! Ankoraŭ vi kun via telefono! La propra voĉo estas malaŭdebla!
laboristo.
— Vane vi staras ĉi tie. Mi jam okupis min pri alia afero kaj tiel plu...
tiam alvenu!
ĉirkaŭrigardis kaj subite ekvidis teknikiston Ivagin. Lia malserena vizaĝo
heliĝis kaj profunda sulko sur la frunto elglatiĝis.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
de blankaj orkestroj kun centoj da purpuraj standardoj estis venantaj la
demonstrantoj. La grandega reĝa placo, vidinta Wilhelmajn paradojn, barikadojn
de revoluciuloj kaj sangon de laboristoj, mortpafitaj el sonorilejo de la obskura
katedralo, estis ensuĉanta la homamasojn, kvazaŭ la maro — sablon. Kaj tamen,
milo post milo enfluiĝis ĉi tien homoj en grizaj ĉemizoj kaj kun rimenoj sen
armiloj, kaj baldaŭ jam mankis libera loko sur la vastega placo. La imperiestra
palaco, muzeoj, galerioj, kun impona kolonaro, premataj de centmilhoma amasego,
tambura murmurado, blankinstrumenta tondrego kaj purpurstandarda ruĝo, malĝoje
amasiĝis ĉe la randoj de la placo. Policanoj en aŭtomaŝinoj, sur ĉevaloj kaj
motocikloj maltrankvile aŭskultis la bruegon, skuantan la aeron.
balkono de ŝtona konstruaĵego kaj divenis liajn ordonojn nur laŭ movoj, kiujn
estis faranta la taĉmento. En la maro de kapoj, mi serĉis kapon de Alice. Ĉi
tio estis malfacile farebla. La placo ŝajnis esti nemezurebla kaj la standardoj
kovris ĝin preskaŭ la tutan. Oratoroj parolis samtempe en diversaj lokoj.
Multfoje ekaŭdiĝis la «Internacio» kaj kolektivaj ekkrioj:
figuro. El-sub griza jako estis videbla blanka ĉemizo. Sur ĝi forestis la
tradicia kravato. La nigraj haroj buklis sur la granda larĝa frunto, la saĝaj
okuloj lumis varme. Kaj la grandaj lipoj kun iom levitaj randetoj afable
ridetis sub nigraj lipharetoj. Mi tuj lin rekonis.
placon. La homamaso ĝemkriis entuziasme, salutante sian liberigitan heroon.
etenditaj al Hoelz kaj li klinis sin al la homamaso, etendante siajn brakojn.
proksime al la tribuno. Ŝia kapo kun peza bulo de orkoloraj haroj vidiĝis inter
laboristaj ĉapoj kaj kasketoj de la ruĝfrontbatalantoj. En la mano ŝi tenis
grandegan bukedon de la kampaj floroj. Du kamaradoj, starintaj apud Hoelz, unu
en jungŝturma uniformo, la alia en blanka ĉemizo sub mallonga griza jaketo,
kareseme rigardis ŝin. Mi forsaltis de la balustrado kaj komencis traŝovi min
ankaŭ al la tribuno. Ĉi momente Alice enmanigis al Hoelz la bukedon kaj nova
eksplodo de la aplaŭdoj ekskuis la placon. Alice sin turnis al la homamaso kaj,
ridetante, renkontiĝis kun mi per la rigardoj. Apogante je mia brako, ŝi saltis
sur la teron.
korpon, alpremitan al mi de la homamaso. Mi klinis min al ŝi.
tio estas kosta bukedo, sed salajro de la laboristino ne estas granda!
oratorojn.
dezirus interparoli kun vi pri diversaj aĵoj. Sed ni malofte restas solaj!
la pordego, inter verdaĵo, lumigita per ruĝa rebrilo de la Liebknecht-portreto
lukse iluminita, staris kartona kirasŝipo. Aretoj da scivolemuloj amasiĝis
ĉirkaŭ ĝi. Sur la trotuaro deĵoris policano. Otto, uzante la momenton,
aranĝinte sin sur benko, estis klariganta signifon de la kampanjo. En la manoj
li tenis grandegan afiŝon, alvokantan voĉdoni kontraŭ konstruo de la kirasŝipo.
estis en granda embaraso. Vendisto de IRH-insigno staris antaŭ ŝi. Ŝi konfuze serĉis
ion en la poŝoj. Fine, nenion trovinte, ŝi ekrigardis la vendiston kaj provis
rideti.
unu okulon kaj farante sekundan paŭzon en sia pledo. Mi pagos. He, bubo, venu
ĉi tien! Prenu el mia poŝo dek pfenigojn!
al mi renkonten, malaperis en la homamaso. Ĝuste tiumomente la orkestro ekludis
«Forĝistoj ni!» kaj la publiko eknaĝis en profundaĵon de la ĝardeno. Mi levis
la ŝultrojn, trairis pli proksime al la estrado, trovis en la kvina vico
Erich'on kaj sidiĝis apude. Sur la estrado dismoviĝis kurteno kaj ni ekvidis
laktokoloran vivan spektaklon. Laboristo staris apud amboso kun martelo kaj,
metinte sur la martelon sian rikoltilon, staris apud li kamparano.
figuroj prezentis renverson de la kapitalismo. Laboristo, kamparano kaj soldato
estis renversantaj en la polvon burĝon en cilindro.
fabriko «Osram». Antaŭnelonge, post via alveno, ŝi havis tie malagrablaĵojn.
instrumentoj kaj ĥorkantado. Sur la estrado aperis en bluaj pantalonoj kaj
ruĝaj silkaj ĉemizoj dekkvin bravuloj. La konferanto klarigis, ke la ĥoro estas
plenumonta rusajn popolajn kantojn. Efektive, la bravuloj ekkantis «Stenjka
Razin», «Apudvolga Roko» kaj la aliajn. La plenumo estis pure ruslingva. Mi
miris.
elmigrintojn invitis!
rozkolora lumo grupo. Ruĝarmeano kun fusilo estis etendanta la brakojn al
ruĝfrontbatalanto kaj al knabino en jungŝturma uniformo. Mi tuj rekonis
Alice'n. La publiko estis entuziasmigita. Ĉiuj kriis samtempe, ekstarinte sur
benkoj, perdinte siajn lokojn, rampante unu sur la alian.
al Erich.
loĝas en legomĝardena kolonio kun unu maljunulino. Kun la mono estas pli
malbone. Ŝi gajnas nur hazarde, kiam ŝi havas laboron en tiuj legomĝardenoj.
redemandis mi.
granda sperto! Sed, trafinte en nigran liston, en Germanio ne facile oni
ricevas laboron!
disputis kun la policano. Li postulis transdoni al li la fusilon. Neniuj
klarigoj helpis. La fusilo estis prenita el iu teatro. Malgraŭ tio, la policano
solene ekportis ĝin tra la ĝardeno sub surdigaj fajfoj de la disiranta publiko.
longe iris silente. Fine mi riproĉe enrigardis ŝian vizaĝon.
senlaboruloj. Kio vin zorgas? Ĉu vi ne havas propran familion por zorgi pri ĝi?
edzinon kaj infanon!
eksonis en ŝia voĉo, — sed mi ne sciis, ke vi havas ankaŭ la infanon!
mirigite.
pasporton!
sur la jako.
karakteron havas la virino! Por kio mi vin bezonas? Min amas Erich. Li estus
bona amiko por mi! Ne, io ekmovetiĝis en la brusto!.. — Ŝi interrompis sin mem:
tion?
plaĉas!
ne pri tio temas!
obstine kuntirinte la brovojn:
tiun konversacion. Tutegale mi ne akceptos vian monon.
ĵus preterpasis stacidomon. Ni iris en iu strateto. Nenie estis videbla eĉ unu
persono. Tio estis senhoma kvartalo kaj malfrua horo. Mi prenis ŝian manon kaj
altiris ŝin al mi.
flustris:
malplifortiĝis. Per la tuta korpo ŝi apogis mian maldekstran brakon, por ne
fali. Mi klinis min, formovis de ŝia frunto orkoloran areton da haroj kaj tuŝis
la malvarmajn, kvazaŭ glacio, lipojn.
estas necesa en mia romano.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
formetas la suprajn vestojn, ŝi kroĉeme, kiel kato, grimpas sur liajn krurojn.
Post unu sekundo ŝi jam sidas sur lia ŝultro. Siaj okuletoj triumfe briletas
kaj diketaj lipetoj esprimas la plej altan gradon de ĝuo.
misteraspekte flustras ŝi al li en la orelon, ruze okulsignante al la patrino.
Olga staras apud trogo kaj, ne rigardante al Vitalij, lavas tolaĵon, kun severe
kunpremitaj lipoj. Ŝiaj brakoj ĝis la kubutoj ege ruĝiĝis kaj estas kovritaj de
la sapa ŝaŭmo, de neĝaj flokoj. Vitalij ĵetas sur ŝin rapidan rigardon. — Kion
do vi havas, filineto? — diras li kareseme subtenante la knabineton per la
mano, por ke ŝi ne falu de la ŝultro.
estas bela, nur haroza!
ĉirkaŭprenas lian kolon kaj kisas sur la nazon.
Ĉio cetera pikas. Kvazaŭ erinaco, kiu loĝas en zoologia ĝardeno! Razu vin,
paĉjo, tuj razu! Mi estos vin rigardanta!
nin!
la kuirejon.
per viaj parolaĉoj?
antaŭe supren kaj senkompate kaptinte je la ventro etan vilan katidon, skuas
ĝin super la kapo.
kunsenteme rigardante la baraktantan en la aero katidon.
tuj mi diros!
mirego. Kiamaniere la paĉjo povis konjekti? Sed tuj tiu ĉi mieno ŝanĝiĝas per
ruza rideto. Ŝi zorge mallevas la katidon planken.
de Injo malice ridas.
Vitalij, tenante la katidon sur la manplato.
Bazilo! Ĝin oni nomas... — ŝi faras tre seriozan mienon kaj parolas grave: ĝin
oni nomas Belul' Diafana! Jes, jes, jes! Belul' Diafana!
flatita. Ŝi ŝatas, kiam oni laŭdas elpensitajn de ŝi novajn vortojn.
subite ŝanĝas ŝi la temon, — panjo hodiaŭ ree estis ploranta.
silentas, ne rigardante la filinon. Poste demandas trankvile:
sed ŝi diris, ke ŝi kontuzis sin.
ĉifonaĵoj ambaŭflanke kaj metas sur la metalfadenan submetaĵon.
rekomencas tollavadon. Vitalij rigardas preter ŝi, en la angulon kun
malsekigitaj per akvo tapetoj.
ŝranketo. La filino rapide forpuŝas lin, stariĝas sur la seĝon kaj krias:
la malgranda mastrino transportas sur la tablon unu post la alia du telerojn,
tenante ilin kontraŭ siaj okuloj. Poste ŝi grimpas genuojn de Vitalij, sed Olga
tuj enmiksiĝas kaj protestas:
makuligi! Nun Vitalij rimarkas, ke sur la filino estas vestita nova blua
multekosta robo, blankaj ŝtrumpoj kaj lakitaj pantofloj.
makuligos!
tiun robeton!
genuoj kaj, rimarkinte, ke li sulkigis la frunton, komprenas tion laŭ sia
propra maniero. Dum unu sekundo ŝi forglitas de liaj genuoj kaj ofendite kaŝas
sin post la lito. Ĉi tie ŝi ekploras.
malgrandan knabineton! Oni ne donis al ŝi la novan robeton!
ĉemizon, rapideme viŝas la brakojn kaj kuras por konsoli la knabinon. Vitalij,
brulumante la buŝon, rapidas fini teleron da supo. Li ŝajnas esti severa. Olga,
fine, turnas sin al li.
ien forkuronta?
Dio mia! Jen la vivo!
la infano dum la tuta tago ne spiris la freŝan aeron, ne vidis la sunon kaj
sidis en la ĉambro? La gepatroj dronis en sia laboro, sed la infano suferas!
Oni ja devas kun ŝi promeni iom!
raporton.
raportoj?
strange, vi ĉiam estas malkontenta pri mi!
ripetanta al mi, ke mi devas lerni, ke mi estas nulo, nenio sen la supera
klero. Mi komencis lerni, vi denove estis malkontenta. Tio deprenis multe da
tempo kaj ni malriĉe vivis. Kiam mi finis, vi ankaŭ estas malkontenta!..
vi povas prezenti al vi, ke iu povas esti kontenta pri la simila vivo? Ja ĝi
estas bagno! Laboru, laboru, laboru, ne havante finon, aŭ eĉ ripozon! Kaj per
kio vi estas rekompencata? Per malriĉeco, zorgoj, malsanoj...
ajn, sed hejme vi estas nur mia edzo! Bonvolu aŭskulti la veron! Trovu por mi
servistinon, eble tiam estos pli facile.
ne ok horojn laboras, sed dekses! Ellitiĝas je la sesa, kaj enlitiĝas je la
deka, kaj la tutan tagon laboras! Kaj neniujn ripoztagojn!
edzo kaj edzino!
mi ne povas kun vi interparoli. Ne deflankiĝu de la temo!
kion diras?
per la seĝo.
metodo de infaneduko!
okulojn Olga. — Al vi ne plaĉas? Sed ĉu vi dediĉas al la infano almenaŭ iomete
da tempo? Ĉu ne tute egale estas por vi, kiel kreskas kaj kiel estas edukata
via filino? Mi ŝin nutrigas, vartas, vestigas. Mi...
kaj mi, laŭeble, dediĉas al la infano la tempon...
pri tio, kiel vi vestigas Injon. Ĝi estas demoralizo de la tuta psikologio de
l' infano! Multekostaj roboj kaj lakitaj pantofloj en tia aĝo?
kaj ruĝiĝas. — Ja vi estas ega hipokritulo!
Legu la librojn!
sama maniero: la komunista infano!
kreskigas el ĝi nevivkapablan, trodorlotitan floron!..
edukantino!.. Sed ĉu la avino, al kiu vi tiel ofte estis nin sendanta, kiam al
vi mankis monrimedoj, estas bona edukantino? Ĉu al vi plaĉas, ke ŝi kunprenadis
la infanon en preĝejon? Mi estas tiel ŝin edukonta, ke ŝi malamos vin!
Vitalij.
ŝian gorĝon. Injo ektimigite rigardas la patrinon, kuntiriĝintan sur la lito
kaj skuatan de la ploregoj. Vitalij rapideme forkondukas ŝin al la fenestro.
aĉetis. Pri la pioniroj!
ĝin en la plej interesa loko, kie knabo kun ruĝa kravato tamburas.
tuŝas per la maneto vangon de Vitalij. — Nu, legu, paĉjo!
patrineto ploras. Mi donos al ŝi akvon!
apud sia propra ludilo-tablo. Vitalij sin klinas super la lito.
infano ja ĉeestas! Ni poste interparolu.
nervoj!.. Ĝi estas malebla!.. malallasebla!.. Ĉu oni povas tiel turmenti,
moki?!
subtegmenton kaj tie... en maŝon, aŭ dro... dronigus min... en Jaŭzo...
valeriangutojn!
veneni!.. Guto post guto!.. La amanta homo... ne po... ne povas tiel!.. Ĉu mi
ne plu estas por vi proksima homo?.. Mi devus vin sur la... vizaĝon... bati...
Sed mi kompatas la... filinon!.. La filinon mi kompatas!.. Ĉu vi aŭdas?.. Mi ne
deziras detrui... amon de la infano al... vi!..
sentoj furiozas en la animo. Kiu do kulpas?..
certa, ke ĝi... ne daŭros ... longe... Vi es... estos pura antaŭ la homoj!..
Jam nemulte mi bezo... Ho, ĉio estas vana!.. Vi ne deziras mian... amon!..
konvulsias, ruĝa, pro larmoj, kun momente ŝvelintaj okuloj.
ekatentas.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
estas la sepa horo. Mi promesis al Alice je la 7.30 esti apud
Friedrichs-Bahnhof. Ni intencas viziti kun ŝi Admirals-Palast'on.
brilas je ornamoj kaj similas unu al la alia. La homamaso estas griza kaj
unutona. Tute inverse al la varsovia. Sed, trafinte la teatron, oni povas
blindiĝi. Kolĉenoj, braceletoj, ringoj, horloĝĉeneroj, kalvoj — ĉio brilas, ĉio
respegulas, simile al la berlina asfalto, fajrojn de lustroj, lanternetoj kaj
surmuraj brak-lampoj. Mi eĉ ne scias, kio min plej mirigis en ĉi tiu luksega
revuejo. Ĉu la teatro mem, ĉu tio, kion mi surprize ĉi tie aŭdis? Tion kaj
alian valoras enskribi. Ĝi taŭgos, kiel la materialo.
korsaĵoj bustoj, estis trenantaj post si al la unuaj vicoj absurdajn vostojn.
Ĉi tiuj vostoj estas ligitaj al tre mallongaj jupoj. Kaj el sub la jupoj
videbliĝas tiaj grasaj genuoj, tiaj dikaj suroj! Alkroĉinte sin al nudaj brakoj
de tiaj sinjorinoj, per etaj paŝetoj estis kurantaj post ili malkorpulentaj,
kiel stangoj, edzoj en dependantaj frakoj kaj kun monokloj. Suprenfleksitaj
pantalonoj de la edzoj estis penantaj atingi la virinajn jupojn kaj estis tiom
alte suprenlevitaj, ke la publiko povis ĝui la spektaklon de la maldikaj, kiel
alumetoj, viraj piedoj. Inverse, mallongaj viroj kun ventroj, tiom solidaj,
kiom solidaj estas nur bustoj de kelkiuj sinjorinoj, estis solene marŝantaj kun
multostaj edzinoj, posedantaj gigantan staturon. Briletante per oraj dentoj, la
paroj salutis unu la alian. Sidiĝante en apogseĝoj ili tra perlamotaj lornoj
estis fikse rigardantaj la vestaĵojn de la publiko. Tro frue kalviĝintaj junaj
viroj kun aspekto de spertuloj pritaksis molan rondecon de la ŝultroj, brakoj
kaj kruroj de ĉarma fraŭlino. Ĵus antaŭ la eniro ili estis sammaniere
pridiskutantaj liniojn de l' korpo de knabino-prostituitino, staranta apud la
teatra enirejo, kie estas pendantaj fotoj de tute nudigitaj teatraj «steloj».
mallertaj violonĉeloj. Briletantaj fajretoj de la orkestro, ankoraŭ ne preta
por la muzikado, nervozigis la publikon.
kiu sidis en la najbara loĝio. Lia kunulino estis tiu sama ĉarma fraŭlino, kiu
logis al si la atenton de la «ora junularo». Lin mem mi vidis jam la trian
fojon. Kiam Alice, ridetante, sin alpremadis al mi tro dolĉe, li nerveme
ektremadis kaj mordetante la lipojn, sin returnadis flanken. Lia damo,
kontraŭe, estis malvarmsanga, kvazaŭ frostigita viando.
orkestro-direktanto leviĝis supren malpaciencaj arĉoj. Gaja opereta melodio
flugis el la orkestro. La scenejo ekflamis en frambokoloraj fajroj kaj antaŭ ni
aperis fantazia spektaklo. Brilante per arĝentaj jupetoj kvazaŭ per ĵus
pretigitaj moneroj, kelke da dekoj de tute identaj duonnudaj knabinoj komencis
kolektivan dancon. Ili zigzagis, simile al arĝentkolora skvama serpento, ili
formis orajn stelojn kaj tiam la lumo el la frambokolora fariĝis oranĝkolora;
ili moviĝis al la publiko, kiel kolosa drako; kiel ruĝaj fiŝetoj, ili disfluis en
la salono. La reflektoroj estis verŝantaj sur ilin ĉiujn kolorojn de la
spektro. Dum iliaj nudaj ventroj estis kolorigataj rozsimile, la dorsoj,
nudigitaj ĝis la talio, verdis en radioj de reflektoroj, kvazaŭ ĵus
superverŝita arbusto. Iu belulino en malkonvene mallonga sovaĝa krinolino kaj
perla ĉirkaŭkolo, dependanta ĝis la genuoj, estis elirinta por kanti absurdajn
kupletojn. Finante ĉiun kupleton, ŝi estis levanta tre alte la nudan piedon. La
krinolino faciligis ŝian taskon. Farinte plenan returnon, ŝi akceptis la
komencan pozicion kaj estis komencanta la sekvontan kupleton. Disvolviĝis
apenaŭ kungluita, preskaŭ sensenca akto.
rebriloj de l' reflektoroj li estis penanta observi Alice'n. La scivolemo
instigis min kaj mi, uzante la mallumon, kaŝe kelkfoje kisis la nukon de Alice.
Post tio la oficiro deturnis sin kaj ĝis la fino de l' akto aspektis malgaja
kaj tiom silenta, kvazaŭ lia buŝo estis plena da gipso.
kun neimagebla blua mantelo sur la ŝultroj. Iom dancinte, ŝi malaperis kun
muziko kaj reaperis en nokta vesto, en kolora silka pantalono. Post tio
aŭtomate ŝanĝiĝis la dekoraĵoj kaj aperis magia arbaro, kie ĉiu arbo estis
kvazaŭ vizaĝaĉo kun brilantaj fosforaj okuloj. Ruĝaj fumantaj fajroj estis
ekflamantaj en la arbustoj, timigante nian malfeliĉan aktorinon, kiu jam ŝanĝis
la tridek kvinan kostumon je ruĝa atlasa pantaloneto, busttenilo kaj rusa
arĝenta krestsimila ĉapo. En tia kostumo ŝi devis prezenti sovetian
kamparaninon. Renkonten, dancetante charlestown'on, elnaĝis junulo en la plej
larĝa pantalonego ruĝkolora, sen ĉemizo kaj en similaĵo de la ruĝarmeana helmo.
Ili prenis unu la alian je la manoj, ekdancis iun varianton de «fokstroto» kaj
forkuris, saltetante, post la kulisojn, laŭlonge de la surskribo: «Nach
Russland» («En Rusion»).
eliris la koridoron. Ĉi tie li kunpuŝiĝis kun Alice. Ŝi estis staranta antaŭ la
spegulo, tenante en la dentoj harpinglojn, kaj per rapidemaj fingroj ordigis la
hararon. Ŝi surhavis simplan blankan someran robon.
la bufedbarilo, kie bubo en blanka kloŝo kuradis antaŭ soifeganta publiko, penante
kontentigi ĉiujn samtempe. La oficiro haltis antaŭe iom malproksime, per rava
rigardo ĉirkaŭprenante la graciajn krurojn de Alice, poste aliris al ŝi, ne
vidante min.
Alice?
por vi eĉ malmulte da tempo! Mi petas pardonon!
min je la maniko.
fino de l' interakto kelkaj minutoj ni sidis sur malvarma ŝtona subfenestro en
larĝaj faldoj de la veluraj kurtenoj. La fenestro estis malfermita kaj malsupre
brulis fajroj de Friedrichstrasse. Kontraŭ ni altiĝis konstruaĵo de
Friedrichs-Bahnhof kaj ie tute proksime bruegis vagonaroj.
prezenti el si ĉu glacian domon, ĉu mahometan edenon. Ĉio ĉirkaŭe estis
brilanta en diverskoloraj fajroj. Centoj da virinoj en kostumoj de ĉiuj epokoj
kaj popoloj estis plenigantaj la scenejon, desupreniĝante el la plafono per
florgirlandoj, aŭ leviĝante el-sub la planko per vitraj raŭpoj. Ili formis per
si komplikajn piramidojn de la nudaj korpoj.
eniris kelke da personoj. La oficiro kelkfoje ripetis tre afable «Mi petas».
Responde mi ekaŭdis flateman maljunulan ridaĉon. Alice malkontente strabis la
okulojn al la loĝio. Ĉio silentiĝis tie.
virinoj estis starantaj sole en malgrandaj bluaj pantalonetoj, lumigataj per la
blindigaj reflektoroj. La primadono, aperinta en la aero kaj malleviĝinta sur
podion, iom post iom ankaŭ forĵetis ĉiujn vestojn, krom arĝenta zoneto trans la
lokoj, kiujn eĉ en Admirals-Palast oni ne nudigas.
trankvile, kaŝante en anguletoj de la lipoj apenaŭ rimarkeblan rideton.
malantaŭaj piedaĉoj, dancis sub la sovaĝaj sonoj sovetian dancon «Pometo», kaj
malkonvene ellasis en parteron fluon de malbonodoranta pulvoro. Per tio oni
inscenigis, evidente, la sovetojn!
min residiĝi.
diris iu ruslingve. — Antaŭe oni mokis rusan porkon, nun oni mokas la sovetan!
Sincere parolante, la lastan mi ne kontraŭdiras!
proksime al la bariero kaj komencis rigardi en duonmallumon de la loĝio.
Ruslingve interparolis du personoj: malalta seka maljunuleto kaj alta viro,
turninta al mi la larĝan dorson.
maljunulo, — en soveta oficejo. La fratino aranĝis. Tie kunvenis gaja kompanio!
Cetere, vi tion bone konas! — ree ekridis li.
oficiro, ekparolis germane.
Necesas, ke neniu al ni ĉi tie malhelpu!
komprenis. La oficiro aŭskultis, iom klininte la kapon kaj iufoje aprobe
jesante.
streĉa scivolemo. La altulo turnis sin al la maljunulo:
tiu institucio. Vintre ni havos gastojn. Nepre oni devas intertrakti pri la
unueca programo.
komprenante ruse, evidente ne atentis la konversacion. La maljunulo
kontraŭdiris:
pecaĉoj! Ĉu estas el ili kudrebla la tuko?
rimarkis la altulo, — kaj konsentema. Ĉu ni ĝis nun ne konvinkiĝis pri tio?
strukturon de la teatraĵo, el post la kulisoj elnaĝis kvar aktorinoj. Ili estis
same nudigitaj, kiel ankaŭ la ceteraj, sed ilia specifaĵo estis kirasŝipoj,
ornamantaj iliajn kapetojn kun mallonge tonditaj haroj. Sur la kirasŝipoj
flirtis trikoloraj monarkiaj flagoj. La najbaroj ĉesigis la interparolojn kaj
prenis lornojn.
plenumis fanfaron, sed la bruo ne estis ĉesanta. Aŭdiĝis apartaj ekkrioj. La
oficiro en la loĝio leviĝis. Li laŭte postulis plenumon de «Deutschland über
alles». La orkestro ekludis ĉi tiun monarkian himnon kaj la tuta salono
subtenis ĝin, ekstarinte. Ĝi aspektis iom komike. Mi ne povis deteni la
rideton, rigardante solenajn vizaĝojn, jubile kantantajn la himnon en ĉi tiu
teatro de operetoj kaj revuoj.
vorton pri tiu oficiro. Ĵus, kiam ni estis elirintaj la straton kaj Alice
rimarkis miajn maltrankvilajn movojn, ŝia tono fariĝis malvarma.
Li estas homo, kun kiu mi ne dezirus havi ion komunan!
interesis ankoraŭ io.
komencitan antaŭ la teatrovizito ĉapitron.
wahrer Freude bringt»: «Kiu ne drinkas, nek amas, nek kantas, neniam
spertas la ĝojon».
- Printer-friendly version
- Login or register to post comments