. . . . . . .
li nur duonhoron, sed ĉi tiu duonhoro pruvis al li sensencon de lia vojaĝo.
Serebrovskij fosis ion per la tremantaj manoj en la paperujo, skuis la
telefontubeton, vantis, ridetis al Vitalij rigide, kompatinde. Li maljuniĝis.
En la haroj estis pli da grizaĵo, kaj sur la vangoj pli da sulkoj. Malbriliĝis
definitive la okuloj.
Konstrui la metropolitenon per la propraj fortoj, nur kun altiro de la fremdaj
specialistoj kaj kun larĝa eluzo de la eksterlanda sperto, sed per la propraj
fortoj? Allogi la socion al larĝa pridiskuto de la projekto?.. Ne, li ne diros
tuj la respondon! Oni devas peti konsilon de la specialistoj, invititaj dum
foresto de Vitalij. Oni devas kunvokigi la ĉelestraron. Oni devas ĝenerale
mediti, priparoli, ricevi la opiniojn...
Popov, sed la stacio ne respondis kaj pasis minutoj de la enuiga silento.
Serebrovskij nerveme puŝis forkon de la telefono kaj balbutis:
metropoliteno en Berlino.
neprofundaj tranĉeoj, kun plata kovraĵo. Certe, tiamaniere pli malkare kostas
grundlaboroj, kvankam antaŭe oni elprenas la grundon kaj poste denove enŝutas.
Tamen pli kara estas la metalo. En Berlin multe da metalo estas uzata por la
kovriloj, fermigiloj kaj armaturo. Precipe granda diferenco estas en kosto de
la kromaj laboroj. Ja en la tuta distanco oni devas rompi la pavimon kaj meti
ŝildojn.
atendi! Kion diris la germanoj pri la koncesio?
malaperis ĉe li iu ajn deziro paroli.
devus konvinkiĝi, ke ni mem ne kapablas fari tiun ĉi laboron!
Sed kial, Vitalij Nikolaeviĉ, vi tamen, ne plenumas niajn ordonojn? Se oni
skribas al vi, ke vi intertraktu kaj tiel plu, vi, ŝajne, devas intertrakti!
tute!
la specialan kunsidon kun reprezentantoj de la plej grandaj moskvaj uzinoj. Ni
devas scii la opinion de la socio!
rimarkis Serebrovskij. — Eble, ĝi generale estas kontraŭ la metropoliteno? Ja
aperas tiaspecaj artikoloj en «Izvestija» kaj «Laborista Moskvo»!
libertempon! — seke rimarkis Serebrovskij. — Vi ankaŭ povas ricevi!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
finis la laboron kaj dumvoje vizitis la kooperativon. Ŝi trovis ĉi tie sian
gaston. Li deĵoris en la vico, senpove ĉirkaŭrigardante. Lin dufoje jam oni
estis elpuŝanta el la vico kaj ekvidinte Olga'n, li treege ĝojis.
Diablo scias, kia malsaĝaĵo! Oni satigis min ĉi tie ĝis abomeno per
kontraŭsovetaj anekdotoj kaj mi mem fariĝis iu grumblulo. Mi staras kaj
insultaĉas kun tiu ĉi publiko! Ha?
matene! Ĉu vi scias, ke la homoj venas ĉi tien je la kvina matene?
eliris de tie kun hela vizaĝo.
ke la viandon jam antaŭ unu horo oni ne vendas! Oni trankviliĝis kaj atendas
iun klarigon! Se mi ne telefonus al la kontoro, vi ĝis la vespero starus! Nun
la afero pli rapide moviĝos!
forbarita de la strato per malrekta barilo. Sur la pordego pendis delonge
perdinta sian purpuran koloron ŝildo:
vagadis dense farbigitaj knabinoj, kraĉante flanken kune kun sunflora semŝelo
malflatajn rimarkojn rilate al amindumantaj kun ili kavaliroj. En ombrigita
cirklaĵo la benkojn okupis paretoj. La cirklaĵo estis komence destinita por
dancoj, sed poste la dancojn oni transportis sur alian lokon kaj restis dek du
nelumigitaj benkoj, situantaj unu kontraŭ la alia. Ili fariĝis la plej ŝatata
loko por rendevuoj.
Ĉirkaŭ duoncento da paroj apatie turniĝis en la sama loko, susurante per la alplandoj
sur la ŝtonoza grundo. Same apatia homamaso, starante, observis la dancantojn.
Sub la piedoj balanciĝis diskurintaj radioj de ŝanceliĝantaj supre rondaj
lanternoj. Ivagin rigardis komence malsupren, poste supren, poste la homamason
kaj kraĉis.
Olga Alekseevna, — aldonis li, okupante lokon en la kinejo, — mi komencas timi
vin!
mi viajn komisiojn estis plenumanta, la infanojn portis, dum la infanfesto la
dekoraĵojn post la kulisoj transmovis, najlojn enbatis. La filino via sur mi
rajdas! Finfine... — Li svingis la manon.
konstruonta kaj via edzino nur la infanojn vartos kaj en la vicoj deĵoros? Sed
ĉu ne deziras vi la inverson? Iu ja devas pri ĉi tio sin okupi!
febrantajn lipojn, Ivagin samtempe sentis, kiel la ĉemizo, ŝvitpleniĝante,
gluiĝas al la korpo. Konservinte la paciencon nur ĝis la tria parto, li
petegis:
la ekrano estas polusaj glacioj, sed de mi la sepdeka ŝvito fluas! Ni iru
aeren! Kaj elirinte la ĝardenon, li serioze rigardis la vizaĝon de Olga.
dediĉi? Ĝi estas bone! Sed kiel do la edzo kaj infano? Ha?
plaĉos al Vitalij Nikolaeviĉ, aŭ ne? Ha? Ĝi devas, diablo ĝin prenu, plaĉi!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Prezidis Serebrovskij. En apogseĝoj kuŝigis sin grizharaj maljunuloj. Ili
volupteme glutis la cigaredan fumon kaj iufoje strabe rigardis al Vitalij. La
reprezentantoj de sociaj organizaĵoj estis malmultaj. De la uzino «Svet» neniu
venis. Ĉiuj konsentis, ke la tramo ne kapablas solvi la transportan krizon, sed
ĉiuj maĉis la malnovan temon, ĉu konstrui, aŭ ne konstrui la metropolitenon. La
reprezentanto de la Inĝenier-Teknika sekcio, respektinda profesoro, estis
pruvanta, ke la metropoliteno nenion helpos, ke ĝia veturigpovo ne sufiĉas, ke
oni bezonas la profundan fervojenkondukon en urbocentron. La reprezentanto de
la Transporta Trusto penis konvinki la kunvenon, ke la konstruado de l'
metropoliteno estas prokrastebla ĝis la 1938 jaro, kaj dume sufiĉos tiu sama
profunda enkonduko kaj elektriko de la ekzistantaj stacioj. La saman opinion
havis reprezentanto de la plana organizaĵo.
kontraŭ dorseto de la seĝo kaj preskaŭ apatie pensis, kiom granda estas la homa
malkultureco! Ĉe la strato pluvis. Sur la fenestroj rulis rapidaj malpuraj
fluetoj. Du verdaj branĉoj plende batis sin kontraŭ la vitro per la malsekaj
folioj. La vento altvoĉe kantis iun sopireman kanton.
«saluton», singardeme formetis la malsekan mantelon kaj, iom skuinte, pendigis
ĝin sur la muron. Vitalij apenaŭ ne eksaltis sur la loko. Vinokurov estis en
blanka somera kostumo, sur kiu kutime tiel akre elstaras la suda haŭtbruneco.
de l' ideoj. En la antaŭpasinta jaro li ankaŭ vizitis Krimeon. Li memoras, kiel
la aŭtomobilo traŝraŭbis la montaron, krute turniĝante ĉiam pli supren. La
maŝino flugis super la abismoj, tuŝante per la radoj suprojn de elstarantaj el
sub abruptoj sekaj arbustoj. La maŝino kun tremiganta rapideco kuregis al la
abrupto kaj subite akre ĵetadis sin flanken, ektimigita per la kruteco.
verdaj pinoj, trompemaj ĉapoj de l' arbaretoj, ĉar ili ŝajnis esti tre
proksimaj kaj molaj, kaŝantaj sub si neniujn novajn abismojn. Per mallongaj
fajfoj la aŭtomobilo alpremadis al la ŝtono preterpasantojn kaj malaltkreskajn
tatarajn ĉevalojn kun knarantaj ĉaroj. Ĉio, kio restis malsupre, estis
envolvata iom post iom en griza vualo de l' nebulo. Sed jen la supraĵo, la
lasta suprenflugo kaj de ĉi tie ho, kiel mole falas rapideganta maŝino! Kvazaŭ
globo, ĵetita sur la deklivon! La vento fajlas renkonten kaj ie apud la koro
penetras internen kun fenda sono.
kaj blindiga banbordo. Kaj nudigitaj, hindsimilaj, bruligitaj de l' suno
figuroj...
vizaĝon. Eĉ per eta supraĵa tavolo la bruneco ne kuŝis sur lia haŭto!
metropoliteno! Komence, oni diras, la pavimojn asfaltigu, la elektron aranĝu,
la akvon donu al la antaŭurboj! Komence, oni diras, la tramon nur sur relojn
bone metu kaj poste pri la metropoliteno revu! Ĉu estas nun la metropoliteno
reala ideo? Ĉu ĝin bezonas la socialisma urbo? Tramo, tramo, kaj ankoraŭfoje
tramo! Sed pro tiu sama tramo la moskva mastrumo troviĝas (sen trograndigo) sur
rando de abismo! Nin minacas ŝtopo, nevidita ĝis nun, pereiga ŝtopo, kiu fermos
niajn arteriojn! Ĉu vi komprenas tion, kamaradoj?
pentris bildon de piedironta Moskvo post du jaroj, se la metropoliteno ne estos
konstruita. Ĉio ĉi estis konata al Vitalij. Vinokurov uzis liajn proprajn
argumentojn.
Vitalij. Iom post iom cedis la defendantoj de la tramo. Kaj tiam la
reprezentanto de la Inĝenier-teknika sekcio, definitive ne trovinta la
kontraŭdirojn, ekkriis:
ĝin konstruos? Ni ne povas!
respondis:
priservas Berlinon, Vienon kaj Hamburgon. Ĝi estas la plej bona konstrufirmao.
Ĝi ensuĉis en sin plej perfektajn metodojn de l' konstruado de la eksterstrataj
vojoj. Inĝeniero Zorin mem raportos la impresojn pri la berlina metropoliteno
kaj, espereble, subtenos min!
esperi mian subtenon!
indigno.
uzinoj diri fine sian vorton! Ĉu ĉion oni devas transdoni, kiel koncesion? Ĉu
ni estas tiel senpovaj? Jes, la fremda sperto estas bezona al ni, sed ĉu nepre
en la formo de la privata kapitalo? Kaj tio estas parolata nun, kiam la tuta
lando estas okupita pri la plej grandega socialisma konstruado, kiam la
laborista klaso de nia ŝtato pruvis per neniam viditaj limtempoj de l'
konstruo, kion kapablas la proleta lando!
bruo.
rigidiĝis. Li ne vidis lin ĝis nun. Ĉio en la salono streĉiĝis. Ivagin formetis
la okulvitrojn kaj akurate metinte ilin en specialan ujon, ektondris tra la
ĉambro:
grandaj sovetiaj uzinoj rajtas la atenton! Ha? Mi alportis la instrukcion
postuli klaran respondon: ĉu ni deziras vendi al la kapitalistoj kune kun la
metropoliteno nin mem, aŭ ni havas sufiĉe da forto, kaj ni komencos tiun ĉi
laboregon mem? Malfacile, ni scias! Sed ĉu malmulte da malfacilaĵoj ni jam
transpasis? Ĉu malmulte da kolosoj ni estas konstruontaj laŭ la kvinjara plano?
Ha? Ĉu ni ne povas preni ankoraŭ unu koloson, la transportan koloson de l'
sovetia metropolo?..
fortikiĝis, lia voĉo akriĝis kaj martelis la koncesian teorion. Vinokurov,
sulkiĝinte aŭskultis. Popov malage ridetis, esperante, verŝajne, ke iu ankoraŭ
estas al Ivagin kontraŭdiranta. Sed Ivagin fariĝis subite la plej brila
oratoro. Tiel, certe, okazis dum la civila milito, kiam al la plej malfacilaj,
al la plej danĝeraj kaj respondecaj frontoj estis sendataj homoj el la fabrikoj
kaj tie ili faris miraklojn.
prenis la okulvitrojn, traviŝis ilin, surmetis sur la nazon kaj komencis
ordinarvoĉe legi la rezolucion. Atento de la kunveno atingis apogeon.
postulas la plej baldaŭan kaj senkondiĉan konstruadon de l' metropoliteno. Apud
plibonigo de la tramo, aranĝo de la profunda fervojenkonduko kaj elektriko de
la apudurbaj fervojoj la metropoliteno estas plej grava tasko. Ni postulas
transdoni ĉi tiun demandon por larĝa diskutado publike kaj en la gazetaro. Ni
proponas ne doni la metropolitenon en la koncesion kaj konstrui ĝin per la
propraj fortoj. La uzino mobilizas por konstruado la plej bonajn specialistojn
elektristojn-inĝenierojn, teknikistojn kaj laboristojn. Ni alvokas fari la
saman la plej bonajn uzinojn de Moskvo. Ni proponas mobilizi monrimedojn de la
loĝantaro. Ni postulas ellason de speciala prunto kaj la unuaj aĉetas la
obligaciojn en amplekso de la monata salajro.
sonorilon kaj anoncis paŭzon. En la koridoro Ivagin ĉirkaŭprenis kaj kisis la
amikon.
ne estas ripozejo! Ĉu mi bone ilin kontraŭdiris? Ha? Ĉu vi estas kontenta? He,
amiko! Ni ĉiujn uzinojn alvokos!
lin per karesaj okuloj kaj ridetis.
statas tie, en Germanio? Ĉu Zergiebel furiozas?.. Nu, ne gravas! Baldaŭ ni
kaptos lin je la vosto! — Rimarkinte dubon en la okuloj de Vitalij, li prenis
lin je la maniko: — Ĉu vi ne kredas, diablaĉo? Vi mensogas! Ni kaptos! Estu
certa!
trusto!
La afero estas gajnita! Estas klare!
ŝultron kaj ekridegis.
kontraŭdiras! — Kaj tuj li aldonis alitone: — De l' edzino kaj filino mi vin
salutas. Ili estas tute sanaj kaj intencas veni Moskvon en la aŭgusto. — Ivagin
esploreme ekrigardis al Vitalij kaj aldonis: — Vi havas nemalbonan edzinon!
Interalie, dumvoje ĉi tien, mi laŭ la malnova kutimo vizitis la kancelarion kaj
demandis la leterojn. Por mi mankas, sed al vi, amiko, jen oni skribas el
Germanio!
paliĝinte, malleviĝis sur benkon. Li tuj rekonis sur la koverto skribmanieron
de Alice.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
kredas, ne kredas al li. Mi lin komprenis ĉiam. Li estas min komprenonta nur
unufoje. Li ne faris eĉ tion!..
ektremis mia koro kaj kiel ĝi rigidiĝis tuj post ĉi tio!.. Por kio ni, Vitalij,
renkontiĝu? Ja antaŭ, ol nomi min via Alinjo, vi estos petinta min sidiĝi, mem
formoviĝos la alian randon de la benko kaj komencos la oficialan juĝesploron.
Vi pravos. Mi ne riproĉas vin. Ja vi devas esti konvinkita, ke via amatino ne
estas perfidulino...
kiom kostas al mi ĉi tiu eraro. Mia patro neniam estis laboristo. Li estas
fidela servanto de la kapitalistoj. Li estas social-faŝisto. Sed ĉu vere, ke
ili povus min kompreni, se mi ne mensogus?..
loĝas en la legomĝardenoj, en mia animo fariĝis pli lume. Li estas tia granda
kaj mallerta, kaj iom ridinda. Li povas aŭskulti, ne palpebrumante, la plej
terurajn konfesojn kaj ne pendi al la rakontanto fidon.
tiaj familioj, kiel la nia, Reingold estis opiniata, kiel taŭga fianĉo. Li ja
estis lernanta en milita lernejo, en li oni vidis estontan oficiron. Mi do
estis knabineto kaj revadis pri bela amo. Sed mi nenion promesis al li. Mi
nenion povis promesi. Mi estis tro juna.
havis. Mi fiere traportis mian virgan purecon tra la jaroj de tentoj kaj nur
Vitalij... Ne, ne, mi ne volas pensi pri ĝi, mi ne volas rememori! Tri monatojn
da turmento! Ĉu ne sufiĉas?
Reingold? Mi eĉ forgesis. Ŝajne, mi havis tiam deknaŭ jarojn. Li estis ankoraŭ
servanto en la armeo. Ja tute antaŭnelonge mi eksciis, ke li servas nun en la
polico.
laboris en volframa fako? Ho, Walter, de post la 1922 jaro. Ĉu vi miras? Jes,
jes, de la deksesjara aĝo. De post fino de la lernejo, kiam mi, antaŭ ol aniĝi
universitaton, laŭ deziro de la patro, por unu jaro iris en fabrikon «Osram».
Kial mi restis tie pli, ol unu jaron? Jen ĉi tie estas solvo de l' problemo,
kara Walter!
pli da faŝistoj, ol komunistoj, tamen mi ekhavis intereson por «Rote Fahne».
Kaj mi konatiĝis kun kelkaj libroj, el tiuj, kiujn al mi ŝovis komsomolano Til
Spielgritz. Li, cetere, ne sciis, tiu Til, ke mi estas filino de burĝo, kiam li
rekomendis min en la Regionkomitato de Komsomolo. Ĉu vi komprenas, Walter?..
Poste Til estis arestita kaj mi longtempe restis sola komsomolano en la
fabriko. En la pasinta jaro oni forpelis ankaŭ min.
en la dudek tria, kiam ili estis aliflanke de l' barikadoj.
taĉmento. Mi diras, al la nia, kaj la koro kunpremiĝas pro la doloro. En la
pasinta jaro mi estis membro de la Internacia Komisiono. Ĝuste mi iniciatis la
esperantan korespondon kun la ruĝarmeanoj. Kaj hodiaŭ mi venis la solenon kaŝe,
sen la permesilo. Mi kaŝis mian vizaĝon en la homamaso, timante esti rekonita.
Mi vidis Otton, mi vidis Erich'on, mi vidis Vitalij'on!.. Jes, mi vidis lin!..
aŭskultantoj kaj tradukis el esperanto la leteron.
vi, okaze de la unua de majo flaman saluton kaj la standardon, faritan je niaj
laborgroŝoj».
Ja li hodiaŭ ne estas moskva inĝeniero, eĉ nek reprezentanto de Sovetunio. Li
hodiaŭ estas ruĝarmeano.
la ruĝan tolon kun falĉilo, martelo kaj ora surskribo:
ĥorejo, ŝtuparoj, partero, amfiteatro, muroj, ĉio, kio estis kun mi, super mi
kaj sub mi, ĉio ektondris en potenca kriego:
turnis al la salono fanfaroj, trumpetoj kaj cimbaloj.
Auf zum letzten Gefecht!
Die Internationale
Erkämpft das Menschenrecht!»
Erich ĉirkaŭprenis talion de Vitalij. Li venigis lin al rando de l' estrado.
Ekestis la momento, kiam ne plu restis loko por la personaj travivaĵoj. Mi
eltiris min je la plena kresko kune kun la tuta salono.
ĵuron de la ruĝfrontanoj sub la ruĝarmeana standardo.
ekŝanceliĝis en la aero.
ĵuras kun ferdisciplino en la vicoj marŝi al la decida lukto. La plej granda
malestimo de laboristaro estu puno al tiuj, kiuj perfidos la ruĝan fronton. Nia
pugno estas levita. Ni ĵuras venki, aŭ morti por la standardo de la proleta
diktaturo.
aŭdas, Vitalij? Mi ripetis la ĵuron...
mi mankas Erich, mankas Otto, mankas Vitalij. Anstataŭ Erich apude paŝas
Walter. Mi ja laboras nun en la alia kvartalo. Sed Vitalij... Ne, ne!..
de la mitingo. Treega kapdoloro. Mi sentas, kiel altiĝas la temperaturo. Sed
Wedding estas fortranĉita de la urbo. Ni estas sieĝataj.
nia sanitaria punkto. Tute proksime, ĉe la stratangulo seninterrompe kantas
mitrajlilo. Sed oni aliras la fenestron kaj rigardas malsupren, oni vidas
flavajn steletojn, ekflamantajn en mallumo.
rapide la homo akiras kutimojn!..
sangoverŝantan karnon.
grava. Vi ne maltrankviliĝu! — Sed mia propra animo ne estas trankvila. En ĝi
brulas alarmo, jes, alarmo, kiu rompas la kapon, per fajro superverŝas la
vangojn. Oni devas ŝtopi la orelojn kaj bindi la vundojn. Jen tiel! Mi provu
almeti la polmon al frunto de la homo kun disŝirita makzelo. Eble, li ĉesos
krii.
okupitaj. Du viroj ŝanceliĝas sur seĝoj. La mastrino sidas sur la planko, sur
ĉifonaro, kaj mi vidas en duonmallumo ŝiajn grandiĝintajn okulojn. Ŝi ektremas
post ĉiu pafo. Ŝiaj filoj estas tie, apud la barikado. Ni ne havas elektran
lumon kaj petrollampo fumizas. Fumaĵo kaj acida odoro de la sango. Mi komencas
frostotremi.
ekstaronta.
aŭdas ke frapas la dentoj. Iu enŝovas en mian buŝon malvarman randon de glaso.
Mi trinkas. La tutan korpon kaptas treega laceco. La frunto ŝvitiĝas. Ne
forlasante la lokon, mi eltiras la piedojn...
interparoli per knarantaj voĉoj. Nigra faŭko de la holdo kovriĝas per peza
fermilo. La fera besto, satiĝinte, trankviliĝis.
lastfoje, arde. Mi larĝe malfermas pordon de la eta kabino, frapinte ĝin sur
randon de lavilo. Mi kuras sur la kruta ŝtuparo supren. Li iras post mi,
balanciĝante, kiel ebriulo, apogante sur vergon de la kupra balustrado.
vaporŝipo malrapide debordiĝas. Mi aŭdas malsonan klukadon de l' maŝino kaj
laringajn ekkriojn de l' ŝipestro. Grandega orumita titolo (mi ne scias, kia)
sur la steveno, lumigita de la bordo per malbrilaj lanternoj, dronas kaj dronas
en la mallumo. La rondaj iluminfenestretoj ĵetas flavajn radietojn malsupren,
en la nigran akvon. Komence ili similas la efektivajn fenestrojn. Poste ili
fariĝas nur briletantaj punktoj. Verdaj lanternetoj sur la mastoj ekpendis en
la aero. La vaporŝipo malaperas en la maro...
nenion scias pri Vitalij. Ĉu iu diris al mi, ke li jam estas forveturinta?..
en la ĉambro. De la brankardo oni formetas iun. La mastrino leviĝas de la
planko kaj, ekspirante, ordigas la ĉifonaron. Ies vira voĉo kolere krias:
ne scias, kio tie okazas. En la legomĝardenoj regas silento. La ĵurnaloj ne
venas, la radio senzorge translacias charlestown'on. La vartistino nenion povas
ekscii. Se eĉ ŝi ion scias, ŝi ne deziras rakonti. Des pli malbone!
neatendita. Sur mia kapo kuŝis konata mano. La vartistinon prizorgigis mia
temperaturo. Viro kun nigra barbo staris apude. La vartistino grumblis.
ektimo forpelis mian dormon momente. Ŝi entiris la lipojn.
estas revenonta hejmen.
sed miaj kamaradinoj ne prenis mian flankon.
fari? La pafado ĉesis. Ni sukcesos ĉion aranĝi sen vi.
definitive indignis.
litoj!
virinoj. Mi estis insistonta, ke la kuracisto esploru tiun ĉi, la lastan, kun
kugloj dum-dum. Li ion kontraŭdiris kaj mi miris, kiel subtiliĝis lia voĉo. Ĝi
sonis el iu malproksimo. Mi eĉ komprenis lin.
malbone memoras. Ŝajne, oni prenis min subbrake kaj ien forkondukis.
tra la ĉambro. Strange!.. Kial tiel maltrankvile batas mia koro? Kiam mi
rigardas spegulon, mi ĉiam pensas pri Vitalij. Kial? Eble, pro tio ke mi vidas
min per lia rigardo. Kutime mi ne rememoras, ke mi estas bela kaj matura
knabino. Sed en la spegulo mi vidas fortan, gracie kunmetitan, brilan korpon...
Kaj subite mi komprenas tiujn rigardojn kaj insistemajn movojn, kiuj tiel ne
plaĉis al mi en Vitalij. Tiam mi sentas falon de l' sango en mia korpo. Mi
vidas, kiel helaj bluaj okuloj de la orhara knabino en la spegulo malheliĝas
kaj rigardas min senmove, vitre. Jen tia estas lia rigardo kaj mi tuta
kunpremiĝas pro frapetado de la falanta sango...
al la najbaro kaj eksciu la novaĵojn. Mi surmetas la jungŝturman bluzon. La
vartistino ne devas ion kontraŭdiri.
ĝardeneto, apoginte sin sur la pordeton. Sur lia stango, kiel ĉiam, senzorge
flirtas la trikolora flago.
havas?
flavan pro la fumado barbeton.
sufiĉas?
tagoj! Mi estas du tagojn ne elirinta la straton.
forgesis! Vi ja estis ricevanta «Rote Fahne»!
ja ne estas pulĉinelo! Diru, kiel ĝi finiĝis?
kulpaj. Ili ne devus inviti al la demonstracio, se ĝi estis malpermesita.
unuaj. Ili nur sin defendis...
perdas la paciencon.
— Li malestime kapmontras mian jungŝturman bluzon, — tre simple: ĝi estas
kontraŭleĝa vesto. Vi demonstras per ĝi apartenon al la krima organizaĵo.
bedaŭro ĝi estas malpermesita!
per aŭtobusoj, per metropoliteno. Poste mi erarvagas en stratetoj. Mi trafas ne
tien, kien mi bezonas. Ĉiuj domoj estas identaj. En ĉiu estas kvin etaĝoj, en
ĉiu gisa pordego kaj asfalta laŭtsona korto.
ĝin per la ŝultro, mi subite renkontiĝas kun Otto. Li staras antaŭ la pordo kaj
riparas la portupeon. Lin ne mirigas mia veno.
uniformon. Ni ĉiuj decidis ĉeesti la enterigon en la uniformoj.
batas la koro?
kudrilon tra dika ledo de la rimeno. La piedoj miaj kontraŭvole subfleksiĝas...
Mi malleviĝas seĝon.
saniĝos! Ke li eliros renkonte al mi, ĝoje etendos la brakojn kaj diros...
estas mirigita.
komence avertus pri tio!..
tion ne toleras.
la okulojn.
mortintejo. Post unu horo ni prenos lin de tie. Ĉu vi komprenas? Sed ĉi tie
estas la patrino de Erich.
certe! Tuj, Otto! mi tuj! Kion ŝi bezonas? Ĉu mi ŝin helpu? Konsolu?.. mi
tuj!..
konsoli! Nu, vigliĝu, kuntiru la fortojn, kuraĝu! Jen, tiel! Nun vi povas iri.
Tie estas ankaŭ Berta.
lito estas virino. Ŝi sidas, kunpremante la tempiojn per la manoj kaj metinte
la kubutojn sur la genuojn. Ŝi havas ankoraŭ junan vizaĝon, sed ĝi nigriĝis. La
sekaj okuloj fikse rigardas en malproksimon. Apenaŭ alpinglitaj nigraj haroj
kaŝas en si blankajn tavoletojn. Mi penas kuraĝigi min kaj faras kelkajn
paŝojn.
tabureto, metas la ĉifonon kaj etendas la manon.
minuto vi estos kun ni! Mi estis preta al batalo, sed vi faris ĝin antaŭ mi. Ĝi
estas bone!
ruĝajn vizaĝojn de la policanoj, afablan rideton de Reingold kaj dorlotitajn
manojn, elpoŝigintajn la cigarujon. Mi tro malfrue ĝin faris. Ho, tro malfrue!
Ne, mi ne estis batalpreta! Tro malfrue alkuris mi Reingold'on. Erich jam estis
malviva.
nobla oficiro kun rozkoloraj ungetoj? Kio dekobligis miajn fortojn? Ĉu
abomensento al li, ĉu kolerego, ĉu potenco de l' ĉagreno, ĉu malespero? Li
ektimis min, tiu ĉi rozkolora mortigisto! Mi pafis lin per lia propra
revolvero...
faris ĝin tre malfrue!
kapon, ŝi rigardas en mian vizaĝon.
mi pri vi.
vere?
aŭdis!
paroli konsolan. Mi scias, ke oni devas certigi tiun ĉi virinon, ke ni ĉiuj
komprenas ŝian malĝojon... Anstataŭ tio ĉi mi diras:
Ŝajne, mi diris ne tion, kion mi devis. Ja la virino ne kapablas tion kompreni.
sportfeston, alvenon de fremda ambasadoro, funkciigon de nova uzino en
Sovet-unio... Subite, anstataŭ la ridetanta komsomolano aperas funebra
procesio. En severa silento moviĝas la homamasoj kaj malgajaj vizaĝoj kunpremis
la lipojn. La pezaj ĉerkoj kun altaj kovriloj estas superkovritaj per
standardoj. La fortaj ŝultroj fleksiĝas sub ili.
pereintoj. Walter kaj Otto surhavas la uniformojn. Kun funebraj surmanikoj kaj
florkronoj ili paŝas antaŭe. Post ili — maristoj en blankaj ĉemizoj kaj ruĝaj
kravatoj. La unua ĉerko. Klininte la standardojn, post la ĉerko marŝas nia
taĉmento. La dua ĉerko, la tria, la kvara... Dekunu... Ducent laboristaj
delegacioj akompanas la mortigitajn kamaradojn. La popolo ŝtopis la stratojn.
Wir stehen und weinen voll Schmerz, Herz und Sinn,
Ihr kämpfet und stärbet um kommendes Recht
Wir aber, wir trauern der Zukunft Geschlecht».
aŭtomobiloj ĉe la stratanguloj silente preterlasas nin. El la fenestroj
dependas ruĝaj flagoj kun nigra bordero. Proleta Berlino finas la laboron.
Kantante la funebran marŝon, ĝi kunfluiĝas kun niaj vicoj.
Und all euer Sehen Erfülling...»
griziĝantan kapon ŝi portas fiere.
piedpolicanoj kaj aŭtomobiloj atendeme staras ĉe vojkruciĝoj. La tondetitaj
aleoj de la kvieta tombejo delonge jam ne estis vidantaj tian homamasegon.
Zum höchsten der Menschheit empor nur gestrebt...»
hodiaŭ ne estas simple varmaj. Ili estas trapenetritaj de la ĉagrenego. Mi
vidas antaŭ mi la potencan dorson de Thälmann. Li fortike enradikiĝis per ambaŭ
piedoj grundon super la kavo. Liaj paroloj flugas en la amason, kiel ardigitaj
metalfajreroj.
social-demokratoj aranĝi buĉadon de l' revolucia proletaro, La malpermeso de
«Rote Fahne» kaj de la Ligo de l' Ruĝfrontanoj estas nur la unua paŝo de la
kruela teroro. Socialdemokrato Künstler nomis la barikadajn batalantojn
lumpen-proletoj! La komunista partio plene solidariĝas kun la barikadbatalanoj.
La kompartio kaj la ligo de l' ruĝfrontanoj ne allasos, ke oni ilin malpermesu.
Ni alvokas ĉiujn ĉeestantojn ĵuri, ke, kiam venos la decida horo, ili ne
formetos la armilojn. La burĝaro kaj ĝiaj socialfaŝistaj lakeoj estos
definitive neniigitaj kaj en Germanio regos la proleta diktaturo!
fojon! Kaj ĉi-foje mi ĵuras je via memoro. Mi estas nur malsperta virino, sed
eĉ miaj malgrandaj fortoj eble ankaŭ estos bezonaj en tiu granda afero, por kiu
vi fordonis la vivon. Ĉu vi aŭdas?..
monatoj de eksterordinaraj okazintaĵoj en mia vivo. Mi estas reakceptita en
Komsomol. Mi denove laboras en la taĉmento. Mia voĉo denove sonas en la lokaloj
kaj sur la placoj. Unufoje mi eĉ aŭdis laŭdon el la buŝo de granda komunisto,
vizitinta nian regionon:
post mia dorso, kiam mi estis parolanta, — ŝi posedas la aŭskultantojn kaj
komprenas la politikon.
ridetis. Mi revenis hejmen en tia ĝojo, ke ĝi ridigis mian maljunan
vartistinon. Ŝi diris ke jam la tutan jaron ŝi ne estis vidinta tiom stultan
radiadon sur mia vizaĝo.
danki por ĉi tiu honoro? Ĉu Walter'on, zorgeme kontrolantan ĉiun mian paŝon? Ĉu
Otto'n, kiu denove ŝercas kun mi, kiel antaŭe kaj asertas, ke mi devus lin
forĵeti de la fenestro post lia malsaĝa kaj maljusta insultado rilata min dum
la komsomola kunveno? Ĉu mian uzinon, kiu preskaŭ unuanime postulis sendi
almenaŭ unu virinon-aktivulinon? Mi ne scias, sed fakto restas la fakto. Nia
vagonaro alproksimiĝas Moskvon.
sekiĝis la gorĝoj. Estas trakantitaj ĉiuj kantoj, rakontitaj ĉiuj anekdotoj.
Nun oni simple okupas sin per rememoroj. Mi staras apud la fenestro kaj
atendas. Atendas kun tremetado, atendas kun kaŝita, apenaŭ retenata jubilo. Nun
estas varma suna mateno. Ĉe la stacioj oni povas eliri kaj proksime esplori la
multkoloran homamason. Ili rave rigardas min, mute esprimante siajn
sentimentojn. Oni povas aŭskulti la strangan paroladon. Oni povas saluti ilin
en tiu ĉi lingvo, super kiu mi, ŝajne, la kapon rompos.
apud la radoj mem. Ruĝa luno estis subakviĝanta, forsaltante el la krispaj
nubetoj kaj kuris sur briletantaj ondoj, kvazaŭ kupra turniĝanta ŝraŭbo.
Maloftaj arbustetoj elstaris el sub la akvo kaj sur ŝaŭmantaj ondokrestoj
balanciĝis nigraj fiŝistaj boatoj. Nun renkonten turniĝas ĉapoj de verdaĵo,
brilas bluaj rubandetoj de riveretoj, tondrante trasaltas pontoj. Ridinde estas
vidi, kiel ĉe la stacioj la pasaĝeroj elkuras el vagonoj, kaj kunpuŝiĝante, ien
fulmorapidas kun tekruĉoj en la manoj. Dum mi ripozas de la laciga radfrapado,
tra la malfermita fenestro enflugas birdpepado, knarado de kamparana ĉaro sur
la polva vojo kaj voĉoj de la renkontanta nin publiko.
Vitalij'on. Mi elŝovas min el la fenestro, eltiras la kapon. Mi penas sekvi la
brilantan duonrondon de la reloj, sur kiuj glitas verda rubando de la vagonaro.
Jam estas videbla la stacidomo.
den Berliner Barikade-kämpfern!»). Jam estas videblaj la standardoj kaj
jungŝturmaj vestoj. Jam estas aŭdebla la tamburado kaj sonoj de l' Internacio.
Jen aperas la ĝojaj vizaĝoj, ruĝaj tuketoj kaj rubandoj. Mia vidsento dekoble
akriĝis. La entuziasma homamaso kuras sur la platformo. Halt! Ni estas
venintaj.
eliru! Mi tuj!..
de la amaso. Ha, jen li estas, Vitalij! Li maltrankviligite ĉirkaŭrigardas la
alvenintojn. Mi vidas sur lia vizaĝo doloran rideton. Konvulsio kuras de lia
buŝo. Li ne vidas min. Li serĉas, serĉas per la okuloj. Li konvinkiĝas, ke mi
ne venis. Li paliĝis. Sed li ne volas ĝin montri. Li ja renkontas ne solan min.
Jen, li reakiris sian spiritostaton. Leviĝante sur la piedpintoj, li
suprenĵetas la pugnon kaj laŭte krias:
fenestro:
- Printer-friendly version
- Login or register to post comments