Yves Peirat – Solidariteit Francs Tireurs Partisans

Intro
Interview met Yves Peirat
Commentaar op veroordeling van Yves Peirat
Brief van Yves Peirat
Communiqué van februari 1996
Communiqué van eind 1998
Aanslagen opgeëist door FTP

Intro

Gedurende de periode '91-'98 werden in het Zuiden van Frankrijk verschillende aanslagen gepleegd tegen eigendommen van het Front National. Deze aanslagen werden in twee communiqués opgeëist door de "Francs Tireurs Partisans". Door deze naam aan te nemen plaatsten zij zich in de traditie van het radicale anti-fascistische verzet dat een sterke basis had in het Zuiden (cfr. het maquis).
Hun acties moeten echter tegelijkertijd geplaatst worden in de context van de opgang van het FN in het Zuid-Westen van Frankrijk, dat kon teren op de condities geschapen door de traditionele politieke klasse (groeiende armoede en miserie, maar ook corruptie en cliëntilisme, etc., denk aan Bernard Tapie). Sinds het midden van de jaren 80 verspreidde de bruine pest zich sterk in deze streek; het FN won in verschillende kleine steden, er was de nauwelijks verholen samenwerking tussen fascisten en ordediensten, racisme en racistisch geweld laaiden op en werden gebanaliseerd, in 1995 werd de jonge migrant Ibrahim Ali vermoord, etc.
Op 15 oktober 1999 worden twee anti-fascistische militanten, Yves Peirat en William Ferrari, aangehouden in Marseille omwille van lidmaatschap van het FTP. William Ferrari wordt na 4 maanden voorwaardelijk vrijgelaten, hij blijft in beschuldiging voor de laatste aanslag opgeëist door de FTP. Yves Peirat blijft in de gevangenis, hij heeft alle aanslagen van de FTP op zich genomen en wil er de volle politieke verantwoordelijkheid voor dragen.
Hun proces werd verschillende malen uitgesteld, maar op 6 en 7 februari 2001 was het dan zover. De openbare aanklager eiste 5 jaar effectief voor Yves en 18 maanden met uitstel voor William. De uitspraak volgde op 22 februari en was loodzwaar: Yves zit voor 5 jaar, William kreeg 18 maanden met uitstel.
Het adres van Yves:

Yves Peirat
116055x
Bat A 3e Sud cellule 30-41
MA des Baumettes
213 chemin de Morgion
13009 Marseille

___________

Interview met Yves Peirat

1-Eis jij de reeks van aanslagen ondertekend door de FTP op?
Eerst en vooral, ik ben wel degelijk de auteur van de reeks van acties tegen de lokalen van het FN. Ik heb ze opgeëist in twee teksten die werden verspreid naar de belangrijkste lokale en regionale persorganen. De eerste had als titel "Vriend, luister" en de tweede "Wat wij willen".

2 -Hoe is de groep FTP geboren? Ging het om een in het "verzet" gaan?
Wat betreft de FTP is er strikt genomen geen sprake van een groep.Ik ben het enige en enkele lid van de FTP. William heeft me slechts geholpen in het kader van één actie en dit in de naam van onze oude vriendschap. Wat mijn broer betreft, hij heeft niets te zien met mijn politieke activiteiten, niet van ver en niet van dichtbij. Mijn beslissing om in het "actieve verzet" te gaan volgt uit verschillende factoren.
Vooreerst de politieke situatie, die vanaf 1988 aantoont dat het FN geen epifenomeen van het Franse politieke leven zal zijn. Het resultaat van de presidentsverkiezingen met vier en een half millioen kiezers is er als bewijs. Van een proteststem in het begin, gaat men stap voor stap over naar een ideologische stem. Het Zuiden en in het bijzonder Marseille zijn bij die regio's die het meest zijn getroffen. In het begin van de jaren '90 zien we de totstandkoming van een geplande strategie om de macht te grijpen (zie de 51 maatregelen van Mégret). Deze gaan samen met overdachte provocaties bedoeld om zowel de reacties van de instituties te testen als die van de samenleving: detail in de geschiedenis, ongelijkheid van de rassen, verwijzing naar het "reële land" gesteld tegenover het "cosmopolitisme". Dit alles leidt tot steeds grotere gewelddadige aktiviteiten die verschillende keren dodelijk zullen blijken (Marseille, Parijs, LeHavre, etc. etc.)
De antwoorden die er komen, ook al zijn ze zeer belangrijk geweest, hebben niets tegengehouden, slachtoffers van zowel politieke recuperaties, vooral ten tijde van verkiezingen, als van de lepenisering van de geesten, die alle lagen van de samenleving aantast, tot de Staat zelf (de tolerantiedrempel van Mitterand, het lawaai en de geurtjes van Chirac), zonder voorbij te gaan aan haar basisinstellingen (Politie, Justitie, Leger): denken we aan de betoging van maart '97 in Marseille. Deze strategie loopt uit op de overname van 4 gemeenteraden, zelfs 5 als we Nice meerekenen waar het een oud FN is die burgermeester is geworden, en op de steeds groter wordende vraag in de rangen van rechts om een alliantie met het FN aan te gaan, aangezien deze incontournable was geworden voor een terugkeer naar de macht.

3 -Waarom dat acroniem en welke band is er met de FTP ?
De keuze voor het acroniem FTP heeft verschillende redenen. De 1ste is dat de moord op Ibrahim Ali plaatsvond 50 jaar na de executie van Missak Manouchian en zijn kameraden van Affiche Rouge. Vijftig jaar later, dezelfde ideeën, hetzelfde discours, dezelfde praktijken, dezelfde slachtoffers. De immigrant beschuldigd van al het kwade in de samenleving werd afgeschilderd als een misdadiger, een indringer. Op de affiche van de Duitse propaganda kon men hetzelfde terugvinden: "het Leger der Misdaad". De mannen en vrouwen van de FTP-MOI waren afkomstig van de 4 hoeken van de wereld: Pool, Hongaar, Italiaan, Spanjaard, Armeniër, en zelfs Braziliaan in Marseille. Hun strijd en hun ideaal oversteeg elke notie van ras, van religie, en van nationaliteit, zij gingen zelfs voorbij de anti-fascistische strijd in hun streven de wereld te veranderen. Het zijn waarden die mij steeds geleid hebben. Het was voor mij ook een manier om hun strijd in herinnering te brengen en hen eer te bewijzen. Ik hoop dat ik door deze ondertekening over te nemen de diepe zin van hun engagement en van hun geschiedenis niet heb bezoedeld.

[b]4 -Het gebruik van die explosievemiddelen, was dat het goede middel om te vechten tegen het FN? Kan men dezelfde wapens hanteren?[:b]
Sommigen, in de anti-fascistische beweging, verwerpen die methodes die tegen de zin van het algemeen gevecht ingaan. Indertijd militeerde ik op de geheel klassieke manier. Ik plakte affiches, verdeelde pamfletten, betoogde, schreef artikelen, nam deel aan colloquia. Dat heeft de opgang van het FN niet tegengehouden. De moord op lbrahim Ali heeft op geen enkele manier de inplanting van het FN in Marseille en in de regio teruggedrongen of verzwakt. De verkiezing in Vitrolles was niets anders dan een bevestiging, en betekende tegelijkertijd voor mij het mislukken van een klassieke strijdvorm. Temeer daar het FN in haar verklaringen meer en meer dreigde de strategie van de spanning in de straten te gebruiken , aldus hopend te verkrijgen wat de verkiezingen haar niet wilden geven. (Toespraak van in '95, toespraak van Le Pen de 1ste Mei '97) Concreet kwam dit neer op steeds meer systematisch gewelddadige betogingen. (Gardanne, Montceau-les-mines etc.). Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie over de ordedienst van het FN had aangetoond dat deze anti-racistische en anti-fascistische militanten ficheerde, hun post onderschepte, et dat er in haar midden een speciale eenheidbestond bestaande uit ex-militairen, min of meer huurlingen, en leden van bewakingsfirma's gekend om hun vele gewelddadige acties.Men kon hen aan het werk zien in Vitrolles en elders (zie de zaak van het anti-stakingscommando tijdens de staking van de camionneurs). Door symbolische acties heb ik de publieke opinie willen waarschuwen. Ik heb deze strijdvorm nooit als voorbeeld willen stellen, het ging om een persoonlijke keuze, en als dusdanig is zij kritiseerbaar.

5 -Wat verwacht je van het steuncomité dat gevormd wordt buiten?
Wat het steuncomité betreft wil ik de politieke organisaties, verenigingen, personaliteiten, militanten, vriend(inn)en, en onbekenden danken die er deel van uitmaken.
Het is evident dat ik niet vraag om mijn actiemethodes goed te keuren, maar dat het door zijn werk de betekenis van mijn strijd kenbaar maakt, als zijnde een politieke strijd. De opeisingsteksten kunnen dit getuigen, zoals ook de zin van mijn acties. Il zou ook willen dat deze zaak toelaat het bilan te maken van 15 jaren anti-fascistische strijd. Dat men de analyse maakt van de mislukkingen en successen, zo dat men niet meer dezelfde fouten maakt en daarentegen die praktijken en acties ontwikkelt die succes hebben gehad.
Het voorbeeld van Oostenrijk, de razzia's in Andaloesië, de anti-immigratiemaatregelen doorgevoerd in heel Europa, bewijzen dat de reflectie en het gevecht moeten verdergezet worden.

6 -Heb je vandaag, met name na de implosie van het FN, spijt van je acties of neem je er nog steeds de verantwoordelijkheid voor op? Wat roept de situatie in oostenrijk bij je op?
Zoals Piaf kan ik zeggen "non, je ne regrette rien". Ik sta achter al mijn acties. Het ging om symbolische acties die moeten gezien worden in een specifieke context. Ik heb alleen gebouwen aangevallen, en er steeds op gelet dat er geen slachtoffers zouden vallen. Na de implosie van het FN heb ik beslist dit soort acties stop te zetten. Het feit dat er tussen mijn arrestatie en de laatste actie 1 jaar verloopt zonder enige activiteit van de FTP bewijst dit.
Wat Oostenrijk betreft, dezelfde oorzaken produceren dezelfde effecten. Het verschil lijkt me te zijn dat Haider veel intelligenter is dan Le Pen of Mégret. Hij weet de nationalistische sentimenten van de Oostenrijkers te bespelen en op langere termijn hat feit dat " de Europese Unie zal met ons aan de tafel moeten zitten, zoniet zal er in Europa geen enkele beslissing worden genomen. Zonder ons is niets mogelijk."(Jorg Haider). Op het vlak van de mobilisatie, die is belangrijk, vooral in Oostenrijk zelf en des te beter. Maar ik had graag gezien dat ze even beslist en indrukwekkend was wat betreft Tsjetsjenië. Daar zien we nog het dubbelzinnige discours van degenen die ons regeren. In tsjetsjenië zijn er slachtpartijen, folteringen, "zuiveringskampen", maar dat weerhoudt Hubert Védrine, de minister van buitenlandse zaken, er niet van Poetin te omschrijven als een "patriot" en Tony Blair om hem te gaan bezoeken. Het is waar dat de economische voordelen die de westerse democratiën hopen te verkrijgen bij de komst van een sterke man aan de macht in Rusland, belangrijker zijn dat die waarop ze kunnen rekenen bij goede relaties met Oostenrijk.

7 -Wat verwacht je van jouw proces?
Wat het proces betreft verwacht ik dat het me toelaat mij te verklaren, zowel de inhoud als de vorm te beoordelen. Dat het mijn activiteiten plaatst in de politieke context die Marseille en omgeving hebben gekend. Als men mij moet beoordelen, dan moet men ook de ideeën beoordelen die ik heb bestreden, dat die verantwoordelijk zijn voor de dood van een jongere van 18 jaar wiens enige fout het was zwart te zijn en van vreemde oorsprong. Diegenen die intellectueel de moordenaars bewapend hebben, zijn nog steeds vrij en blijven hun vertoog van de haat verspreiden. Ik hoop dat mijn proces niet het einde van een mobilisatie zal betekenen, maar dat het integendeel de anti-fascistische dynamiek opnieuw zal aanzwengelen, erover wakend dat het moet gezien worden in een algemener kader, één van verzet en van een alternatief voor de economische globalisering en voor de commercialisering van onze levens.

(interview gepubliceerd in het dagblad "La Marseillaise", 10 April 2000)
_______

Commentaar op veroordeling

'Ik blijf een partisaan. De partisaan voor een rechtvaardigere wereld.'
Mijn veroordeling tot 5 jaar gevangenis heeft blijkbaar vele mensen verrast, zelfs buiten het milieu van de militanten. Zonder twijfel omdat deze laatsten niet verder zijn gegaan dan de context waarin ik deze acties heb ondernomen, t.t.z. niet buiten het kader van de anti-fascistische strijd. Het is dan ook duidelijk dat dit verdict me wil laten betalen voor deze vorm van strijd of althans voor de gebruikte middelen, alsook voor het feit dat ik er altijd de verantwoordelijkheid heb voor opgenomen vanuit een politiek gezichtspunt, zonder spijt noch ontkenningen.
Nochtans reduceerde deze strijd zich niet tot enkel dit objectief, maar schreef zich in in een bredere strijd, die van de opbouw van een autonome sociale beweging die in staat zou zijn een diepe breuk te provoceren met het geheel van marktwaarden. Dit verdict sanctioneert dus niet enkel mijn daden, het viseert meer dan dat. Men moet het dan ook analyseren en de reële motieven blootleggen.
In Frankrijk is het neoliberalisme vermomd als een socialisme gearriveerd; de financiële markten geven de voorkeur aan een beheer door links, dat efficiënter de economie van het financiële kapitaal kan toepassen en de tegenvuurtjes die hier en daar opvlammen kan blussen. Bezorgd om zijn oude missie die hij heeft geerfd van Léon Blum "in zijn loyaal beheer van het Kapitaal", heeft Jospin het dominante denken perfect geïntegreerd en de voorrang van de economie geconsacreerd in zijn programma. In zijn post-Mitterand rol van boedelbeschrijver heeft hij zeer goed het belang begrepen van een verbond met een KP die zich vooral de vraag stelt hoe te overleven, en met de Groenen die tussen carrièrisme (Voynet,Cohn Bendit) en media-geilheid (Mamère) hun tijd verdoen met postjes bezetten, op het gevaar af snel een groot deel van hun programma over kernenergie af te zweren.
Ondertussen verdedigen de vakbondsbureaucratiën, nagenoeg getransformeerd tot staatsinstellingen, de sociale vrede.
Maar dit alles zou niet mogelijk geweest zijn zonder de hulp van Rechts, zowat het domste van de wereld, dat door zich te ontbinden hen de macht op een schotel heeft aangeboden (...). Gerustgesteld door de dalende werkloosheidscijfers en de economische groei, denkt de sociaal-democratie steeds meer aan haar terugkeer naar de hoogste top van de Staat.
Nochtans profileert zich achter die virtuele horizont een heel andere realiteit.
De boom van de werkgelegenheid remt de tendens tot groei van het onzekere werk niet. Zij slaagt er ook niet in om het aantal bestaansminimumtrekkers gevoelig te verminderen en gaat voor het moment noch in tegen de stijging van het gedwongen deeltijds werken, noch tegen de vooruitgang van de laag tot zeer laag betaalde arbeid, noch tegen de verslechtering van de arbeidsomstandigheden en de gezondheid van de arbeiders. Dit alles staat zwart op wit in de officiële statistieken. We zijn nog nauwelijks verbaasd te ontdekken, bij het lezen van een studie van de INSEE, dat een land zoals Frankrijk 1,3 miljoen arbeiders in armoede (d.w.z. met een loon van minder dan 3.500 FF per maand) heeft. La 'gauche plurielle' in haar geheel weet niet meer te verzinnen dan het niet in vraag te stellen economisch succes sociaal te begeleiden. Dat is de officiële reden waarom elke idee van een breuk met het Kapitalisme officieel wordt geliquideerd als "utopisch", "populistisch" of "totalitair" (refererend naar het stalinistisch communisme), ten hoogste wordt er een hervorming van de meest schrijnende dysfuncties in het vooruitzicht gesteld (Tobin-tax). Tegenover dat wat men voorstelt als onvermijdelijk, tegenover die economie waarvan men ons zegt dat ze zo in overeenstemming is met de menselijke natuur, heeft een deel van degenen die haar ondergaan slechts als antwoord het blanco-stemmen om hun afwijzen van de politieke macht kenbaar te maken.
Hetgeen de politieke macht niet echt verontrust, want haar legitimiteit verkrijgt ze voor alles door haar vermogen om te beheren in het profijt van de grote internationale instellingen zoals de WHO of de netwerken van multinationale ondernemingen ( zoals het investment Network van 50 multinationals als Fiat, Daimler Benz, British Petroleum, Rhône Poulenc, etc.).
Sindsdien is er Seatle, Davos, Millau, Prague, Nice,... geweest, waar we nog de strijd van de arbeiders van Cellatex of van de brasserie Adel Shoeffen aan kunnen toevoegen, die aangetoond hebben dat een deel van de bevolking het globale project van economische dominantie over onze levens en van de technologische machten die ze moeten toepassen, verwerpt.
Het is hier dat dit verdict, voorbij mijn kleine persoon, een voorbeeldfunctie heeft voor al degenen die hun kritieken en acties willen plaatsen buiten de geïnstitutionaliseerde contestatie, door hen te tonen wat zij riskeren. Het bevestigt dat we niet langer het recht hebben buiten die verplichte en verplichtende consensus te treden. Het past geheel in het globale proces van criminalisering van de collectieve strijd en van degenen die die voeren (individuen of organisaties). Het draagt bij tot het zichtbaar maken van de keuzen van een politieke macht die de behoeftigen en armen verbant, die zichzelf als beheerder en repressieve arm opstelt van de liberale economische macht.
Voor de macht zijn verzet en solidariteit termen voor vieringen van vroegere gebeurtenissen en moeten ze vooral niet toegepast worden op het heden, indien wel moeten ze worden onderdrukt. De enige aanvaarde en aanvaardbare revolte is de humanitaire, verbonden met alle sausen: het humanitaire verbergt miserie, het humanitaire verbergt oorlog, en het humanitaire verbergt politiek.
In feite, wat de Staat en haar politieke vertegenwoordiging voor alles vrezen, dat zijn niet onze acties (die geïsoleerd blijven), noch het geweld ervan (dat gelimiteerd is), maar het feit:
* dat zij zeer vaak ontstaan uit de verwerping van de traditionele vormen van politieke mobilisatie, zoals de delegatie van macht via verkiezingen of het consensusdiscours dat het terrein van de krachtsverhoudingen tracht te beperken tot enkel de beschaafde onderhandelingen.
* dat zij het kritisch vermogen trachten aan te moedigen, het verzet en de directe participatie van alle betrokkenen.
* dat zij vasthouden aan zelfbesturende losse organisatievormen, en de mensen toelaten opnieuw > actieve subjecten te worden.
* dat zij zich richten op preciese objectieven, in overeenstemming met en belangrijk voor het sociale > leven (huisvesting, werk, gezondheid, burgerschap, etc.).
* dat zij ertoe neigen de directe actie te priviligeren en de keuze voor de illegaliteit tegenover de legaliteit van het illegitieme.
* dat zij de reële solidariteit hoog in het vaandel voeren, ten koste van het humanitaire of het caritatieve.
* En bovenal dat zij de ontmoeting toelaten, de confrontatie van ervaringen, en bruggen bouwen tussen de verschillende strijden, uitlopend op de convergentie ervan in een gemeenschappelijk doel: het herwinnen van onze levens in het kader van een radikale breuk met het kapitalisme.
Hun onderdrukking wordt dus noodzakelijk voor de politiek, net zoals de uitbreiding van het schaduwen, het ficheren, de sociale schoonmaak van de stadscentra, de video-bewaking, en de penalisatie van de miserie door het koppel sociale controle/justitie.
Het is met dit alles voor ogen dat zo een verdict werd uitgesproken, bedoeld om hard toe te slagen, die actievormen te discrediteren die het terrein van de illegaliteit kiezen en uiteindelijk hun auteurs te isoleren van de rest van de bevolking. We moeten er niet te lang bij blijven stilstaan.
Want de enige manier om een echt alternatief uit te bouwen, is de politiek terug te brengen op het terrein van de kloven tussen de sociale klassen, op het terrein van de confrontatie tussen arbeid en Kapitaal, door het organiseren en socialiseren van de revolte, vertrekkend van de dagdagelijkse strijd, om uiteindelijk de opbouw van een machtsverhouding mogelijk te maken ten voordele van de onderdrukten.
Het enige gevaar dat ons werkelijk beloert, dat is niet de repressie maar de angst om zich op die weg te engageren.

Yves Peirat

(oorspronkelijk verschenen in het tijdschrift 'No Pasaran', mei 2001)
_______

Brief van Yves Peirat

" Zolang de storm woedt, zal ik weten waar ik op hoop" Bashung

Vooreerst groet ik al degenen die hier vandaag aanwezig zijn: de bekende en onbekende vrienden. Ik zou van deze gelegenheid gebruik willen maken om een vraag te stellen die me veel belangrijker lijkt dan die van mijn vrijlating: Hoelang nog gaat deze wereld voortgaan zich te onderwerpen aan die logika die haar verwoest, onder het mom haar ten goede te komen?
Die logika die alles verandert in koopwaar, alles onderwerpt aan monetaire kwantifikatie, en het leven, de mensheid en de planeet niet anders wil beschouwen dan als grondstof voor de produktie van geld. Die logika die al wat niet het financiële profijt dient als evident verwaarloosbaar en verachtelijk beschouwt, is de oorzaak van het onverstand dat de geesten vervuilt nog voor het de zee, de aarde, de lucht en alle menselijke relaties vervuilt. Zij dringt door alle barrières, als zij ze al niet dynamiteert. Zij heeft de verzorgingsstaat afgebroken die ze had geïnstalleerd om de proletarische revolte te kalmeren en die ze te kostelijk vond nadat die revolte was overwonnen. Zij heeft alle mogelijke lokale oppositie vernietigd door heel de planeet aan haar te onderwerpen en te gaan waar zij wil, terwijl zij de armen verhindert te gaan waar zij willen. Zij dringt zich steeds meer en overal op. Haar denkwijze overspoelt de wereld meer dan welke oliegolf ook en onderwerpt al diegenen die denken haar te kunnen veranderen door haar te respekteren. Er kan geen samenleving slechts een beetje onderworpen aan die logika zijn, een samenleving waar ze slechts beperkte schade aanricht. Er is geen redelijk Kapitalisme. Er is geen menselijk Kapitalisme. En geen enkele kracht (zelfs geen "echte linkse" staat) kan hopen haar te dwingen dat te worden. Men moet haar ondergaan of haar afschaffen. Een menselijke samenleving is niet in overeenstemming te brengen met de barberij van het geld.
Een samenleving willen opbouwen waar men zich niet tevreden stelt met het leggen van belachelijke pleisters op de door de voorbijrazende stormen der hebzucht verwoeste levens en werelden, maar waar men de voorwaarden heeft gekreëerd opdat die stormen zich niet meer voordoen, is minder utopisch dan het zogezegde "realisme" van diegenen die dromen van een beteugeld Kapitalisme. Maar dat vraagt meer durf en energie. Is het niet beter dat risiko te nemen en die energie te spenderen voor zo'n radikale verandering dan ze te spenderen aan de pogingen de schade te herstellen veroorzaakt door de geldwoede, met het risiko dat alles zich herhaalt en nog erger wordt?
Hoeveel oliegolven, Tsjernobyls, Seveso's, Furiani's, asbest, gekke koeien, besmet bloed, "ontvettingen", "flexibiliteit", "schoonheidsfoutjes", "humanitaire oorlogen"? Hoelang nog gaan de smeerlappen doorgaan met de wereld aan hun laars te lappen? Dat is een vraag die we ernstig moeten nemen!
Wat mezelf betreft, ik heb niet langer de vrijheid om het vuur aan de lont te steken maar ik houd mijn geweten zuiver. Er zijn nog anderen die zich met rede verlustigen in het wezenlijke dat mijn hoop voedt: een Betere Wereld en niet de beste der werelden.
Aan allen, mijn Rode en Zwarte groeten.

Yves Peirat, Les Beaumettes, 24 Mei 2000
_____________

- FTP -
Communiqué van februari 1996
AMI ENTENDS-TU...

In 1987 nam Anne Tristan, in haar boek "Aan het Front", volgende gedachtengang van een FN militant uit de Noordwijk in Marseille op: "Kijk, vermoord je een Arabier als Le Pen 0.5% haalt, dan is er onmiddelijk een luide schreeuw van verontwaardiging, men behandelt je als een racist. Komen we aan 15% dan schreeuwen de mensen al minder. Dus moeten we voortdoen en je zal zien, 30% en de mensen zullen niet meer schreeuwen". De moorden in Marseille, Paris, Le Havre en de resultaten van de laatste presidentiële en gemeentelijke verkiezingen, klinken als een bevestiging van die analyse. Tegenover deze opgang van het FN en van haar geesteskinderen Morele Orde, Nationalisme, Racisme etc.... hebben de verschillende antwoorden die zijn gegeven, als ze al niet gerecupereerd werden door de Staat zelf zoals de politieke maneuvers van SOS Racisme, al snel hun limieten aangetoond. Zij plaatsen zich in het kader van de Democratie/het Spektakel. Heden ten dage komen de anti-racistische organisaties erbij aan de Staat een wet te vragen om het FN te verbieden. Vanuit de vaststelling van deze impasse, hebben wij ons dus georganiseerd om te antwoorden met acties binnen het kader van het gewapende verzet.
Voor alles willen we heel duidelijk zijn. Met deze tekst willen we onze vorm van strijd niet tot voorbeeld stellen.Er zijn andere vormen waarin we ons herkennen: het recht op onderdak, de strijd tegen de wetten Pasqua etc. Onze acties zijn dus niet de enige en totale vorm van oppositie. Zij zijn waardevol door hun inhoud en hun doelstellingen, zij worden geboren uit omstandigheden en uit de actualiteit. Zij werden al dan niet opgeëist. Wij kennen de bezwaren tegen onze acties: zij zijn spektakulair, "terroristisch", recupereerbaar, zij laten de staat toe haar eigen wetten te overtreden, haar macht te versterken, de repressie te verscherpen. Maar zoals de geschiedenis heeft aangetoond, heeft de staat ons voorwendsel niet nodig om haar geweld dagdagelijks uit te oefenen via haar snode wetten. Tenslotte willen we ons ook niet laten erkennen als een organisatie van specialisten, met zijn hiërarchie, zijn woordvoerders en zijn symbool, gedaan met de "Beroepsrevolutionairen".
Met deze tekst willen we onze houding verduidelijken en tegelijkertijd uitnodigen tot debat en tot communicatie met alle personen, groepen, bewegingen, tijdschriften die dagelijks strijden tegen het fascisme, om zodoende onze analyses, onze ervaringen, onze praktijken, onze successen en onze mislukkingen te delen. Wij hebben niet de pretentie de zoveelste verklarende theorie over de heropkomst van het fascisme uit te broeden. Maar het is duidelijk dat een antifascisme dat enkel de verdwijning van het Front National als doel heeft een vergissing en een mislukking zal zijn, als het niet in staat is de oorzaken die haar hebben gecreëerd aan te pakken. Het Front National is niet zomaar van de ene dag op de andere dag tevoorschijn gekomen. Haar wortels reiken tot in de miserie en de verwarring geschapen door de mondialisering van het Kapitalisme - omgedoopt tot Liberalisme - en de voortdurende herstrukturering van het produktieapparaat.
In Frankrijk begon deze herstrukturering onder Giscard d'Estaing met het einde van de "verzorgingsstaat" en het begin van een neoliberaal beleid waar de loontrekkers gedwongen werden om de flexibiliteit en de mobiliteit te accepteren en niet langer kunnen genieten van de sociale bescherming "veroverd" sinds 1945. Vervolgens werd de arbeidswetgeving, zo bewierookt door het systeem als voorbeeld van een politiek van overleg, als totaal verouderd beschouwd, terwijl hele regios werden opgeofferd. Vanaf dan, om de risico's op sociale explosies en een zachte overgang naar her ultra-liberalisme te vergemakkelijken, heeft het Kapitalisme de kaart van de sociaal-democratie gespeeld. Zo konden we onder de Mitterand Heerschappij meemaken hoe door de socialisten de lofbazuin werd gestoken voor de Wetten van de Markt en voor het beeld van de ondernemer, de self made man gesymboliseerd door het krapuul Tapie. Terwijl het krokodilletranen laat over de misbruiken van het systeem (het zwarte geld) en een humanistisch taaltje gebruikt om de "uitgeslotenen" van de modernisering te troosten, bouwt de SP-Staat aan een samenleving met twee snelheden. En dit voedt de recuperatie van alle onvrede door rechtse nationaal-populistische thema's in de mate dat de linkse Stalinistische variant bankroet is. Heel snel gaat zelfs Mitterand het belang van een sterker Front National begrijpen: rechts verdelen enerzijds en het linkse electoraat opnieuw verenigen. Dat zal dan de overgang van de politiek van de Sterke Frank naar die van het Sterke Front worden! Dit wordt eerder naïef dan cynisch toegegeven door Pierre Bérégovoy wanneer die verklaart: "We hebben er alle belang bij het Front National vooruit te helpen, het maakt rechts onverkiesbaar. Hoe sterker het is, hoe onverslaagbaarder we zullen zijn, het is de historische kans van de socialisten". Hypokrisie en cynisme aan de ene kant, xenofobie en racisme aan de andere kant, deze ideologiën in spiegelbeeld zijn de kaken van eenzelfde val.
Het kapitalisme kan niet langer het schrikbeeld oproepen van het Kommunisme, dat in elkaar gestort is in 1989 en alles bij elkaar genomen slechts een variant was van het staatskapitalisme. Het moet een nieuwe tegenstander in het leven roepen die niet minder denkbeeldig is: dat van een protectionistische beweging, niet minder kapitalistisch, die de reflexen van angst en haat, de veiligheidsimpulsen en de uitsluitingsijver aanwakkert.
In Frankrijk heeft de stemming over Maastricht die verdoezeling van het echte debat gereveleerd: de solidariteit van de uitgebuitenen, of de cynische instandhouding van de gepriviligeerden van de westerse wereld. Dat valse alternatief - Kapitalisme/Nationalisme - bereidt ons in feite voor op een meer en meer totalitaire maatschappij. De technocratische elites zullen hun wetten opleggen aan de rest van de wereld. Een groot deel daarvan, ook in de geïndustrialiseerde landen, overlevend in miserabele omstandigheden, zal uitgesloten en onder dwang in de marge van het system gehouden worden. De Markt laat het autoritaire beheer over aan de Staat.
Dat is waarom wij in de eerste plaats rechtstreeks het Front National aanvallen, omdat het het instrument is in het beheer van de crisis in het Zuiden van Frankrijk. In Toulon, Marignane, Orange is het het Front National dat regeert, in andere steden steunt het het gevoerde beleid of buigt het het om. Tegenover deze voorspelbare situatie moeten wij ons de middelen verschaffen voor het verzet. Dit verzet moet bestaan uit culturele, sociale, economische, maar ook uit politieke aktiviteiten, het moet draagster zijn van een politiek projekt. Alles moet nog gedaan worden om bij te dragen aan de totstandkoming van een autonome beweging die in staat is een diepe breuk met het geheel van koopmanswaarden te provokeren. Wij hopen met deze bijdrage een debat op gang te brengen voor de oprichting van zo'n beweging vanuit de praktijken van ons allen.
" Er is een zekere dosis tederheid nodig om de tocht aan te vatten, met alles wat zich daartegen verzet. Om te ontwaken met zoveel nacht er bovenop.
Er is een zekere dosis tederheid nodig om in die duisternis een streepje licht te ontwaren, om van de plicht en de schaamteloosheid een bevel te maken.
Er is een zekere dosis tederheid nodig om van daar zovele hoerezonen die naar daar wandelen zich te laten omdraaien. Maar soms is een zekere dosis tederheid niet genoeg, moet er een zekere dosis lood aan toegevoegd worden!"
Deze tekst werd ontleend van het EZLN (Mexikaanse Zapatista Indianen van Chiapas), en we vinden ze zeer dicht staan bij onze idee van de strijd.
Voor het Internationalisme.
Tegen alle nationalismen en alle Fundamentalismen.
Solidariteit met hen die hier en elders strijden.

* 14 Juli 1991: aanslag met molotov-cocktails tegen de zetel van het FN in Marseille (niet opgeëist).
* 24 Oktober 1992: vernieling door explosieven van het restaurant "La Truffe noire" op de vooravond van een meeting van het Front National de la Jeunesse (niet opgeëist).
* lste Mei 1994: vernietiging door explosieven van de ingang van het Direction Départementale du Travail et de l'Emploi (DDTE), opgeëist door "Des chômeurs en pétard" ter ondersteuning van de strijd van de arbeiders van de regionale bedrijven.
* 6 Juni 1994: vernieling door explosieven van de zetel van het FN te Marseille, opgeëist door "Noyau autonome d'action antifasciste - unité combattante Marcel Korsec" (verzetsman gefusilleerd in Marseille op 5 Juni 1944).
* 16 December 1994: aanslag met explosieven op het consulaat van Italië, de dag van het bezoek van S. Berlusconi aan Aix-en Provence voor de Frans-Italiaanse top. Opgeëist in naam van de "Brigades Internationales, section Guiseppe Pinelli".
* 3 April 1995: aanslag met explosieven op de villa van Maurice Gros, afdelingssekretaris van het FN, opgeëist door : "groupe FrancsTireursPartisans, unité combattante Albéric D'Alessandri" (gefusilleerde verzetsman), als antwoord op de moord op Ibrahim Ali door de fascisten.
* 24 Februari 1996: vernieling door explosieven van het lokaal van het FN van waaruit een jaar voordien de moordenaars van Ibrahim Ali vertrokken waren, opeising: groep "Francs Tireurs Partisans Missak Manouchian".

02/96 Des Partisan

- FTP -
Communiqué van eind 1998

"Ik zoek er niet naar de regels van het spel te veranderen, maar het spel zelf"
André Breton

Twee jaar geleden, na een reeks van acties, achtten wij het noodzakelijk onze démarche en onze motivatie te verduidelijken (zie tekst van 02/96). Sindsdien werd de analyse die we maakten van de situatie spijtig genoeg bevestigd door een aantal gebeurtenissen zoals de inname van het burgermeesterschap door Megret in Vitrolles.
De laatste jaren hebben we verschillende grendels zien springen door de banalisatie van het discours van het Front National, en door haar aanwezigheid in de straat en in de media. Wat tien jaar geleden gevreesd werd is uitgekomen, en elke dag wordt de strategie van het Front verder in de praktijk gebracht. Velen willen dit niet zien en ontwaren elke fascistische vooruitgang als een gruwel die uit het niets tevoorschijn komt. Nochtans, het web is geweven en de acteurs stilaan op hun plaatsen om een ons gekend dramastuk te spelen. De voorwaarden opdat alles zou omslaan zijn aanwezig:
- Europa, ontwikkeld zonder de burgers, roept weerstand op, het voorgestelde model is ultra-liberaal, anti-democratisch, met een almachtige centrale bank, buiten de controle van de bevolking. Het is de terugkeer naar een ideologie ontstaan in de zeventiende eeuw, en toegepast in de negentiende. Het is een zegen voor de nationalisten.
- de toekomst wordt als onzeker ervaren, het terugplooien op zichzelf aangemoedigd door de consumptiemaatschappij. Er is geen collektief projekt meer, een woord dat het kapitalisme pejoratief heeft getransformeerd, als synoniem voor een totalitaire samenleving.
- De politieke klasse baadt in het carriérisme, een aantal in het affairisme. Politiek is zaken doen of zaakjes gedaan krijgen!
- het niet komen opdagen bij de verkiezingen weerspiegelt die afwijzing en de armen van het FN openen zich voor een groeiend deel van het elektoraat.
Er zijn geen objektieve redenen waarom dit zou stoppen. De laatste regionale verkiezingen hebben dit aangetoond: klassiek rechts is geëxplodeerd. Dat is een kapitaal gegeven voor de strategen van het FN. Het is slechts het begin van een hervormingproces rond een presentabele extreem-rechtse partij.
De uitbuiting van de fascistische stem door de socialisten, opgezet sinds 1983, is nog steeds aktueel. De opwellingen om de kieswetgeving te veranderen zullen het probleem niet oplossen. Nochtans, in de berekeningen van de politiekers zijn er weinigen die zich opwinden over al het koren dat naar de molen van het Front National wordt gebracht. Een flagrant voorbeeld was de verkiezing tot voorzitter van de Algemene Raad van de Bouches du Rhône van een personage dat zo'n waslijst van "zaakjes" met zich meesleepte dat hij vier maanden later ontslag moest nemen. Opgeheven hoofd en propere handen hebben een toekomst voor zich.
De Franse fascisten hebben een zondebok nodig, de vreemdeling wordt als dusdanig aangewezen. Vroeger waren dat de Joden, vandaag de Arabieren. Het alledaagse racisme, iedereen kent het, in zijn/haar omgeving, in de buurt, op het werk, in de familie. Hoewel het zich niet laat kennen op dezelfde manier als voor de oorlog, is het niet minder aanwezig en verankerd in de geesten.
Alle elementen zijn dus ter plaatse: een samenleving waar de sociale banden verbroken zijn onder de venijnige uithalen van het liberalisme; de corruptie van de politieke "elites"; "republikeins" rechts dat zijn herkenbaarheid en electoraat heeft verloren; het politieke spel van de verschillende krachten die sinds vijftien jaar aan de macht zijn, en tenslotte een latent racisme dat op een aanleiding wacht om zich volledig te buiten te gaan. Het fascistisch gevaar is dus niet stationair, het groeit. De kampen zijn nagenoeg gevormd. Niemand kan nog zeggen "ik wist het niet". Degenen die aanhangers zijn van het Front National en er voor stemmen, doen dit met kennis van zaken. Zelfs als vinden we een volledige verklaring voor wat hen op die weg heeft geduwd. Het is een reëel feit, nu duidelijk aangetoond.
Het is niet langer het moment om propaganda te voeren om aan te tonen hoezeer de fascisten wel degelijk fascisten zijn. Vandaag bevinden zij zich in een dynamiek van een greep naar de macht op het nationale niveau, na een lokale fase.
Als verkiezingen soms al kunnen verhinderen dat een fascist voor een tijd tot verkozene van het volk wordt, zij kunnen in geen geval de oorzaken voor het stemmen voor het FN wegnemen. Geen enkele kandidaat kon of wou, éénmaal aan de macht, zijn programma uitvoeren. Enkel het Front National probeert dit te doen in de gemeenteraden en in de instanties waar zij enig gewicht heeft.
De Franse fascistische partij onderhoudt een militie en gewapende aanhangers die niet aarzelen om te schieten en te doden. Het zijn niet de wetten die het FN zullen doen verdwijnen, zij moet "in concreto" worden verboden door de burgers. Hetzelfde voor de justitie die slechts geval per geval de effekten beantwoordt, maar nooit de oorzaken. Historisch is het fascisme nooit verslagen in de stemhokjes. Integendeel, de fascisten zijn vaak aan de macht gekomen via de stemhokjes. Wij hebben geen andere keuze dan het actieve vezet: wij koesteren in ons hart de herinnering aan diegenen die hebben gevochten, die gedood zijn, meer dan 50 jaar geleden, om dit land te bevrijden van de fascistische gruwel. Zoals hen beroepen wij ons op onze wortels, op een zeker mensbeeld, waar de wet van de jungle niet het model hoeft te zijn. Het Verzet tegen het fascisme van de Franc Tireurs en Partisanen is een historische verwijzing, en voor ons een voorbeeld van menselijke waardigheid.
Vandaag is ons eerste objektief: met alle middelen de vooruitgang van het Front National tegenhouden. De fascisten mogen niet marcheren op veroverd terrein. Bovenop het legitieme werk van alle demokraten, verenigingen, individuen die vechten tegen extreem-rechts, verklaren wij klaar en duidelijk dat wij ons niet zullen laten doen. Zij zullen niet terugkeren om cynisch in maatpak post te vatten in de republikeinse instituties die zij zo haten.
Enkel een sociale beweging met duidelijke politieke objectieven zal de oorzaken van de fascistische afwijking kunnen stuiten. Die objectieven zouden de solidariteit, de verdeling van de rijkdommen, een duurzame ontwikkeling voor de hele planeet, die breekt met de markteconomie, moeten zijn.
Het definitieve opgeven van het liberalisme, die de mens tot slaaf maakt van de economie, tot niet meer dan een werktuig. De geschiedenis van de mensheid werd nooit geregeerd door de markt, en die zal haar toekomst niet verzekeren.
De Markt, in handen van en gestuurd door de grote multinationals die oligopolies vormen, verzekert de democratie niet. Zij breekt zonder ophouden de solidariteit tussen de mensen zoals de Sociale Zekerheid, de Openbare Diensten, of het Algemeen Onderwijs die de emancipatie van allen mogelijk maakt. Onderwijs en niet de fascistische dril of de "bijscholing" voor de kapitalisten. Kennis opdoen, gecultiveerd worden, dat is zijn burgerschap volledig kunnen uitoefenen.
De Markt houdt niet van het Algemeen Onderwijs dat niet "winstgevend" is. Extreem-rechts verafschuwt het volksonderwijs. Een bevolking die onderwezen is, open, met een kritische zin, is moeilijk te onderwerpen en te manipuleren. Zoals de cultuur werd vernietigd door de kooplieden, zo werd zij herzien en gecorrigeerd door de fascisten die er een ondermijning in zien van de orde die zij willen opleggen.
Terwijl de enen winst maken en zich bezig houden met de Markt, bouwen de anderen de nieuwe orde uit, door het racisme, het eigen volk eerst of de etnische zuivering.
Tegenover extreem-rechts is de ideeënstrijd voor het moment afwezig. Het zijn duidelijk de fascisten die nu het terrein bezetten.We kunnen het kapitalisme niet frontaal aanvallen gezien onze huidige middelen. Enkel een progressieve sociale dynamiek zal ons uit het isolement in stand gehouden door de liberale consensus halen. Wij schrijven ons in in een burgerhouding die de ideologische en filosofische basis moet reconstrueren noodzakelijk voor de emancipatie van de mensheid voorbij alle grenzen.
Hier bestrijden we het fascisme opdat die emancipatie een aanvang zou kunnen nemen. Het verdwijnen van het FN is verbonden met ons vermogen om de tendens van het mondiale liberalisme te keren.

Voor het Internationalisme.
Tegen alle nationalismen en alle fundamentalismen.
Solidariteit met degenen die hier of elders strijden.

* 21 februari 1996: Vernieling door explosieven van het lokaal van het FN, rue de Lyon, vanwaar de moordenaars van Ibrahim Ali waren vertrokken.
Opgeëist door Francs Tireurs Partisans, Groupe Missak Manouchian".
* 11 maart 1997: aanval met een granaat van een lokaal van het FN, 22 rue Sainte Cécile, opgeëist door Groupe de Partisans "Marcel Bonain".
* 21 februari 1998: Vernieling door explosieven van het lokaal van het FN, Avenue du Sablier te Bonneveine. Opgeëist door Francs Tireurs Partisans; UnitéCombattante "Dimitri Cotorovitch".
* 9 Juni 1998: Vernieling door explosieven van het nieuwe lokaal van het FN, 22 rue Sainte Cécile, op de vooravond van de opening van het proces van de moordenaars van Ibrahim Ali, leden van het FN. Opgeëist door Francs Tireurs Partisans; Unité Combattante "Jean Robert".
____________

- FTP -
Aanslagen opgeëist door FTP

14 juli 1991: aanslag met molotov-cocktails tegen de zetel van het FN in Marseille.
24 oktober 1992: vernieling door explosieven van het restaurant "La Truffe noire" op de vooravond van een meeting van het FNJ.
01 mei 1994: aanslag met explosieven tegen de DDTE in solidariteit met de arbeiders van de regionale bedrijven en opgeëist door "Des chômeurs en pétards".
6 juni 1994: vernieling door explosieven van de zetel van het FN te Marseille.
16 december 1994: aanslag met explosieven op het consulaat van Italië, de dag van het bezoek van S. Berlusconi aan Aix-en Provence, als protest tegen het aan de macht komen van een coalitie met de neo-fascisten van de Allianza Nationale.
03 april 1995: aanslag met explosieven op de villa van Maurice Gros, afdelingssekretaris van het FN, volgend op de moord op Ibrahim Ali in februari.
21 februari 1996: vernieling door explosieven van het lokaal van het FN van waaruit een jaar voordien de moordenaars van Ibrahim Ali vertrokken waren.
11 maart 1997: aanval met granaat op FN lokaal in Marseille.
21 februari 1998: vernieling door explosieven van het nieuwe lokaal van het FN op dezelfde plaats als het op 11 maart 1997 vernielde gebouw, op de vooravond van het proces tegen de moordenaars van Ibrahim Ali.
28 oktober 1998: vernieling door explosieven van de stroomgenerator van het stadium van Vitrolles om een "Rock Identitaire Français" georganiseerd door de FN gemeente tegen te houden.
____________

Anarchist Black Cross –Gent
http://www.geocities.com/abc_gent