Communiqué uit de gevangenis van Arles.

Voor het lezen van volgend communiqué, is het nodig uit te leggen dat wij ons gemaskerd voorstellen omdat dit nodig is om het personaliseren van deze actie te vermijden. Wij zijn slechts lang veroordeelden tussen zovele anderen. De boodschap die wij brengen is er één van duizenden mannen en vrouwen "zonder stem", opgesloten in gevangenissen in Frankrijk.
Overigens, willen we benadrukken dat het om veiligheidsredenen is dat wij maskers dragen. Het is onnodig uit te leggen dat de gevangenisautoriteiten ons initiatief niet zullen waarderen, dat de repressie die zal volgen na de verspreiding van dit document zwaar zal zijn . De maatregelen die wij genomen hebben garanderen onze veiligheid niet. Het is daarom dat wij op voorhand vragen, aan sociale organisaties en burgers bewust van het belang van de mensenrechten, de gevangenis van Arles de komende dagen en weken in het oog te houden. Dat zal misschien diverse gewelddadigheden en misbruiken door de machthebbers in deze gevangenis vermijden.
Goed, ongetwijfeld, moest de gevangeniswereld geen plaats van onrecht zijn, waar het recht op vrije meningsuiting, op vereniging verboden zijn, dan zouden wij niet verplicht zijn dergelijke actie te ondernemen. Het is de antidemocratische aard van de gevangenis die ons tot deze manier van ageren aanzet.
Ten slotte willen wij hier benadrukken dat het materiaal nodig om deze reportage te maken genomen werd zonder toestemming van wie dan ook. Om precies te zijn, we hebben het materiaal ontvreemd zonder dat de gedetineerde belast met het video atelier er ook maar iets van af wist.

Het jaar 2000 zal, ondermeer, het jaar geweest zijn van de onthulling voor het grote publiek van de verschrikkingen die in de Franse gevangenissen gebeuren.* Een "schande voor de republiek" wordt gezegd door velen. Een groot aantal problemen zijn belicht en aangeklaagd geweest. Van de parlementariërs tot de Kerk, diverse organisaties, allen hebben ze de mogelijkheid gehad zich over het onderwerp uit te spreken, in een zekere unanimiteit.
Wij nemen daarvan acte.
Maar zoals altijd, het woord werd niet verleend aan de eerste betrokkenen, aan diegenen voor wie de schandelijke gevangenis dagdagelijkse realiteit is, aan de gedetineerden zelf!
Het woord wordt ons niet gegeven. Nooit. Het is daarom dat wij beslist hebben het woord zelf te nemen, hier en nu.
Het is voornamelijk in naam van de "langgestraften" dat wij spreken, wij, de in de steek gelatenen, zij voor wie de horizon niets anders dan wanhoop en haat is.
Wij zijn hier, tegenover u, om te eisen dat er rechtvaardige maatregelen worden genomen, die ons kunnen laten geloven dat wij niet veroordeeld zijn tot een stille dood, tot straffen die slechts een substituut zijn van de doodstraf. Wij zijn hier om klaar en duidelijk te stellen dat niemand er belang bij heeft dat wij getransformeerd worden in "menselijke bommen", want ooit komt de dag dat wij worden vrijgelaten en wij de samenleving weer zullen vervoegen. Hoe zal dat zijn als gedurende jaren het gevangenissysteem ons doodt, ons onteerd, ons kwetst tot in het diepst van ons wezen. Het is tijd dat deze realiteit ophoudt, het is hoog tijd is dat deze mensenetende gevangenis het onderwerp wordt van een culturele revolutie dat ons toelaat het derde millennium waardig binnen te treden.

Gesterkt door onze ervaring en in naam van en respect voor de menselijke waardigheid en de fundamentele rechten van de mens, eisen wij dat de volgende maatregelen worden genomen door de Franse regering.
- Ten eerste: omvormen de strafmaatstaf, en gelijkstelling met landen waar de opvattingen over straf het minst repressief zijn. Ter verduidelijking, wij eisen de afschaffing van de “langdurige gevangenisstraf", het einde van de samenvoeging van straffen die ervoor zorgt dat mannen en vrouwen decennia weg liggen te rotten in de gevangenis. Maar tegelijkertijd ook de afschaffing van de levenslange gevangenisstraf. Het is erkend door alle specialisten in de materie dat, éénmaal een bepaalde periode overschreden, de duur van de gevangenisstraf geen enkele zin heeft, dat het enkel leidt tot verbittering, wrok, zelfvernietiging.
Het jaar 2001 zal herinnerd worden als de twintigste verjaardag van de afschaffing van de doodstraf. Ziehier de mogelijkheid om ook de lange gevangenisstraffen af te schaffen die niets anders zijn dan een substituut van de doodstraf.
- Ten tweede: de onmiddellijke vrijlating van ongeneeslijk zieke gedetineerden. Sterven in de gevangenis is een van de schandelijkste zaken die een mens kan overkomen. Wij vragen dat het recht op waardig sterven, in familiekring, buiten de gevangenis, gerespecteerd wordt.
- Ten derde: de afschaffing van de isolatiekwartieren en de "mitards". Het is simpelweg de sluiting van deze ultrarepressieve middelen dat wij eisen. Deze plaatsen waar het recht al te vaak dat van de sterkste is, waar de functionaris beul wordt, de verdachte overlijdens te talrijk zijn. Er moet komaf mee gemaakt worden!

Dit zijn de maatregelen die dringend genomen moeten worden. Want elke dag die voorbij gaat is een dag die wij ervaren als een sociale wraakneming tegenover ons, en niet als een daad van rechtvaardigheid.

Maar de realiteit in de gevangenis houdt nog meer maatregelen in die wij willen aanklagen en veranderd willen zien in de kortst mogelijke tijd.
Het gaat bijvoorbeeld om de onmogelijkheid van het hebben van seksuele relaties, van het hebben van kinderen, of heel simpel het hebben van het recht op tederheid. Dit zijn evenzeer elementen die een bestanddeel zijn van de elementaire rechten van de mens. Het uiterst beperkte project van de “Unités de vie familiales” ("Eenheden voor Familiaal Leven" – intieme ruimtes, nvdv) dat in drie etablissementen van de actuele 187 zou worden toegepast, is een onrecht dat ons wordt aangedaan. Wetende dat verschillende landen hun penitentiaire instellingen reeds hebben uitgerust met specifieke ruimtes voor intieme betrekkingen, waarom lanceert Frankrijk zich enkel in zulk een project ter experimentele titel en dus zeer beperkt? Hoeveel decennia zullen wij nog moeten wachten voordat deze elementaire rechten van de mens ook voor gedetineerden gelden? Hoeveel families, koppels moeten nog ontwricht worden voordat de politiekers en andere functionarissen op een verantwoordelijke manier zullen handelen, of gewoon menselijk?
Een andere belangrijke bezorgdheid: de transformatie van gevangenissen in psychiatrische instellingen. Meer en meer gevangenen hebben niets te zoeken in een gevangenis. Hun psychologisch gestel is onverenigbaar met de gevangenis. Wij vragen dat zij verzorgd worden in aangepaste voorzieningen.
Wij klagen ook het schandalig gebruik van verdovende middelen in de gevangenissen aan. Al te vaak wordt de rust in de gevangenissen bewaard door de gedetineerden afhankelijk te houden van drugs. Sommige gedetineerden transformeren zich zelfs tijdens hun gevangenisstraf in drugsverslaafden terwijl ze dat niet waren voor hun gevangenisneming.
Wat moet je denken van een instelling die drugsverslaving in stand houdt en mannen en vrouwen aanzet tot het nemen van drugs, op kosten van de natie?
Wij eisen ook dat men een einde maakt aan de censuurmaatregelen. De permanente inbreuken op onze briefwisseling, op onze ontmoetingen met naasten, familie,... hebben maar één doel: ons een zelfcensuur opleggen die leidt tot de vervreemding van het denken en de verdoving van de gevoelens, maar op langere termijn ook tot het verdwijnen van familiale banden. Hoe kan men laten geloven dat men ons wil reïntegreren terwijl de gevangenisadministratie niet ophoudt onze familiebanden kapot te maken door ons honderden kilometers ver van de woonplaatsen van onze naasten op te sluiten en heel het gevangenissysteem functioneert op een manier die enkel leidt tot infantilisering en deresponsabilisering.
In de rubriek schandalige werkelijkheden moeten we het uiteraard ook hebben over de gevangenisarbeid.
Waarom is het arbeidsrecht niet van toepassing op mensen in de gevangenis? Waarom is het voor franse industriëlen soms interessanter werk te geven aan franse gevangenen dan te delokaliseren naar de derde wereld? Het antwoord is simpel: omdat de gevangene volledig dienstbaar en overgeleverd is, en omdat de condities aangeboden door de gevangenisadministratie die zijn waar de moderne slavendrijvers van dromen. Is het onder zulke omstandigheden dat zij ons willen aanzetten ons te integreren in de maatschappij door arbeid? En dan nog te zwijgen over de miserabele salarissen die er niet voor kunnen zorgen dat wij onze schulden aan de burgerlijke partij kunnen betalen. De beslissingen van het gerecht in deze materie worden opgeofferd aan het profijt.
Een andere rede van verbittering is het gebrek aan belangstelling die de gevangenisadministratie heeft voor cultuur, kunst, deze voedingsstoffen voor de geest en de zintuigen. Hoe kan je je ontwikkelen of heropvoeden als dit belangrijke aspect van ons leven, ons zijn, ons kunnen, geloochend wordt, als cultuur en kunst niet toegankelijk zijn.
Wij klagen met kracht de schadelijke activiteiten aan van sommige bewakers voor wie de gedetineerde de vijand is die moet verslagen worden. Deze functionarissen weigeren de geest van de wet te respecteren, of weigeren ze zelfs maar toe te passen. Zij vormen een constante bedreiging voor de institutie in het algemeen, maar prozaïscher, ook voor de gevangenispopulatie en voor hun eigen collega's. Het wordt tijd dat deze wreedaards geneutraliseerd worden door diegenen die de toepassing van de teksten en het goed functioneren van het gevangenissysteem als taak hebben.
Wij willen hier trouwens de aandacht vestigen op de toepassing van de nieuwe wet op het zgn. vermoeden van onschuld. Wij vrezen dat ook hier dat de magistratuur belast met de strafuitvoering voortgaat de teksten in de meest restrictieve zin toe te passen. Dit terwijl al jaren de politiek op het vlak van de strafuitvoering een ramp is. Dit moet stoppen! Het moet gedaan zijn met de meedogenloosheid van het ultrarepressieve deel van de Franse magistratuur en waarvan de langdurig gestraften het slachtoffer zijn. Wij weigeren om nog langer het slachtoffer te zijn van deze beëdigde wreedaards.
Om deze onvolledige lijst af te sluiten, wensen wij nog te zeggen hoe nodig het ons lijkt, levensnoodzakelijk, dat de gevangenisautoriteiten zich toeleggen op hun missie om de gedetineerden te helpen zich te reïntegreren in de maatschappij. Wij moeten vaststellen dat wij, gedetineerden in de Franse gevangenissen, niet van maatregelen genieten die in die richting gaan. Het is overduidelijk dat de politieke wil niet bestaat, en de middelen ter plaatse zijn ontoereikend. Het lijkt ons duidelijk dat wij opgeofferd worden, dat men ons voorbestemd om systematisch te recidiveren. Wij weigeren als grondstof te dienen voor de veiligheidspolitiek van de Franse staat.

Wij groeten al onze kameraden die op dit moment levend ingemetseld zijn in de isolatiekwartieren, ook degenen die de ondraaglijke sanctie van de "mitard" ondergaan. Sterkte, moed en vastberadenheid aan allen! Een groet doordrongen met solidariteit aan alle gedetineerden die zich in de arresthuizen bevinden. De verschrikkelijke levensomstandigheden in de arresthuizen zijn vandaag door iedereen gekend. Veranderingen dringen zich op en snel!

Tenslotte wensen wij een boodschap meegeven aan alle jongeren van de stad, aan alle kinderen van het proletariaat en sub-proletariaat, aan al degenen die behoren tot de opgeofferde klasse van dit systeem.
Gisteren werden jullie ouders en grootouders, onze ouders en grootouders, getransformeerd in "kanonnenvlees", naar het front gestuurd om daar te creperen en de belangen van anderen te verdedigen. Vandaag is het het lot van "gevangenisvlees" dat ons wordt aangeboden, dat jullie wordt aangeboden. Weiger deze tragedie, weiger deze logica. Neem bewustzijn van dit alles voor het te laat is. Want de poorten van de gevangenis omsluiten jullie meer en meer, langer en langer. Terwijl de echte delinquenten, degenen die leven op de rug van de miserie van anderen, van onze miserie, in al hun arrogantie, zich volvreten lachend met onze pijn, met onze geofferde levens.

-------

*De gevangenen verwijzen hier naar het boek van Véronique Vasseur, hoofdarts van de La Santé gevangenis van Parijs, “Prison de la Santé: l’horreur”, waarin ze geen blad voor de mond neemt en de verschrikkingen in de gevangenis (geweld, verkrachting, zelfmoord, ongedierte, …) beschrijft. Het leidde tot hevige polemieken in de Franse media. Maar eens de verontwaardiging weggeëbt, daalde de stilte weer neer, en niets veranderde.
Zoals de gevangenen zelf zeggen, werd zowat iedereen gehoord, behalve zijzelf. Nochtans kende ook Frankrijk de laatste jaren verschillende acties van gevangenen; in Fresnes, Clairvaux, Lannemezan, St. Maur, Poissy, etc.
De Franse regering heeft ondertussen de draconische wetten m.b.t. “la sécurité quotidienne” gestemd, en plant de bouw van 28 nieuwe gevangenissen, waarvan 8 voor minderjarigen …

------------

De video waarvan sprake is te verkrijgen bij het Anarchist Black Cross - Gent
PB 40, 9000 Gent 2
[email protected]