Een beweging voorbij 'acties': wat we geweest zijn, wat we kunnen worden - The Commune

Wat is het beste gebruik van onze politieke tijd, energie en ervaring in deze nieuwe en misschien zeer spannende fase? We weten allemaal dat diepe sociale veranderingen een massa nodig hebben en niet zomaar een stelletje activisten. Maar hoe kunnen we deel uitmaken van en en agiteren naar een dergelijke beweging?

Onze geschiedenis

In de pre-event publiciteit voor deze netwerk X verzameling is de politieke cultuur waar ze deel van uitmaakt gemakkelijk te herkennen. Wij herkennen dit, omdat we deel van deze cultuur zijn of zijn geweest. Deze cultuur kristalliseerde in de jaren '90 in het Verenigd Koninkrijk binnen de ecologische directe actie-beweging, in het bijzonder de antiwegenbouw beweging en ontwikkelde zich door middel van anti-top (G8/WEF/Etc, red.) protesten en op basis van inspiratie door de Zapatista opstand. Haar politieke voorouders zijn de radicale vredesbeweging van de jaren 1960, de counter-culture en verschillende onorthodoxe revolutionaire theoretici. Haar kinderen zijn de radicale vleugel van het Klimaat Camp en het Palestina solidariteitsactivisme.

Er zijn ook andere relaties, te talrijk om te beschrijven, maar je weet wat we bedoelen: we zijn onderdeel van een zeer bijzondere politieke tendens, vaag gedefinieerd, maar met zijn eigen geschiedenis en identiteit. Zelfs als velen van ons geen ervaring met deze dingen zelf hebben nemen we toch deel in hun kielzog.

Hoe wordt dit hier zichtbaar? De overname van de traditionele People's Global Action punten als basis voor een politiek akkoord (goed om te weten dat we ons allemaal tegen het feodalisme keren! - als de overheid het lijfeigenschap opnieuw invoert weten we waar we staan!).

Een ander voorbeeld is de aannames met betrekking tot politieke activiteit die we tegenkomen in de oproep, wanneer voorbeelden worden gegeven van wie we willen zijn, en welke soorten activiteiten we zouden kunnen voeren: "Van volkskeukens tot actiemedici, actie te ondersteunen met workshops. . . zullen we hopelijk afgevaardigden van bezettingen en acties in het hele land uitnodigen. "

Het doel van deze brochure is niet om kritiek te leveren op de politieke achtergrond van dit evenement (die ook de onze is) en nog minder om mensen te bekritiseren die het initiatief hebben genomen, tijd en moeite om het te organiseren. Het is eerder dat we kritisch willen kijken naar de veronderstellingen van onze eigen traditie (die vereist de erkenning dat het een bepaalde traditie is, niet alleen 'de manier waarop dingen zijn').

Misschien als we begrijpen waar we vandaan komen, zullen we beter in staat zijn om te zeggen wat nuttig is en wat het ontbreekt in deze tijden van grote uitdagingen. Dit zal ons beter in staat stellen om hen aan te gaan. Dus willen we een aantal van deze aannames aanhalen die naar onze mening breed worden gedeeld onder de deelnemers hier - misschien hebben we het mis - en willen we kijken naar hun limiteringen.

Actie, een actie, actie kampen, acties. . . en directe actie

Onze traditie is bijna uniek in hoe ze zichzelf tot uitdrukking brengt door "actie". Wat is een "actie", in onze traditie? Zijn basisvorm is dat een groep mensen, over het algemeen een vrij kleine groep mensen, het op zich nemen om ergens iets verstorends te doen, dit kan overal zijn.
Bijvoorbeeld, blokkades van een winkel, een politiek of zakelijke kantoor, of een weg ... of misschien het kapot gooien van een raam of dichtlijmen van een slot. Er zijn ook kampen, natuurlijk - sinds Greenham, lijkt het alsof er geen probleem is waar je niet tegen kan kamperen.
Iets dergelijks geldt voor de sociale centra.

Maar waarom acties als deze? Een argument is dat het ons in staat stelt om rechtstreeks de strijd aan te gaan met bedrijven of politici. Maar laten we eerlijk zijn: ze worden niet echt, op geen enkele manier bedreigd door deze acties.

Het is ondenkbaar dat we Arcadia meer zouden kosten, door middel van deze acties, dan dat ze alleen al opvangen in belastingontwijkingen - zelfs als we zouden accepteren dat deze de ontweken belasting het probleem is. Geen enkele hoeveelheid van deze "acties" zal het systeem breken. Jaren van dit soort spul geeft mensen eerder een burnout. Dus dan maar niets doen? Nee, dat niet. We moeten beginnen dit te erkennen en beginnen creatief te denken.

Vaak worden deze acties voorgesteld als zijnde "directe actie". Maar directe actie is veel meer dan dit soort "acties". Het idee van directe actie, zoals het werd begrepen door revolutionaire syndicalisten als de IWW was breder ; hierbij gin het niet zozeer om losse burgerlijke ongehoorzaamheid of zelfs kleine incidenten van materiële schade, maar om de massa stakingen waarbij duizenden mensen betrokken waren - iets wat niet genoemd wordt in de lijst hierboven. We weten allemaal dat dit en niet de reeksen kleine verstoringen, het spul zijn waar historische verandering van gemaakt is. Maar hoe keren we terug naar dit idee van directe actie? Dat zullen we later zien.

"Activisten" als de brengers van verandering

Als wij denken dat maatschappelijke verandering komt via 'acties' dan volgt daaruit dat wij, de 'activisten',degenen zijn die maatschappelijke verandering teweeg brengen.

Op het eerste gezicht is het overduidelijk dat er andere aannames zijn vanuit degenen die de arbeidersklasse of 'het proletariaat' centraal stellen. In feite was, in veel opzichten, de antiwegen beweging van de jaren '90 een proletarische beweging - in de beste zin, het was ook een beweging tegen de proletarische conditie, samengesteld uit vele mensen die proberen te ontsnappen aan doodlopende banen, werkeloosheid, etc. Maar de beweging verwierf nooit een klasse-identiteit en had nooit op deze manier over zichzelf nagedacht. Maar het betekent wel dat we de sociale groep die we benaderen zijn gaan zien als: "wie komt er opdagen voor een vergadering, wie doet er mee aan een actie". En wat is er dan precies mis daarmee? Het ontbreekt ons aan een helder idee van naar wie, waar en hoe de beweging zich moet verspreiden. Maar, zoals we zagen bij de studentenbeweging in november en december, de kracht van de beweging zit in de manier waarop het zich verspreidt. Het idee van het proletariaat als een sociale klasse, met bepaalde soorten van ervaringen (van het werk, de schulden, de school, enz.) en belangen, is er een waarin we het hoe en waarom we onze beweging verspreiden kunnen wortelen.

(Nota bene, met de "working class","arbeidersklasse" of "het proletariaat" bedoelen we de overgrote meerderheid van ons die afhankelijk is van de verkoop van onze arbeid, onze uitkeringen of leningen om te overleven - en dat omvat veel mensen die willen zichzelf zouden beschrijven als "middenklasse" in culturele zin. Alleen omdat je moeder leraar is en je naar de universiteit gaat betekent niet dat je geen proletariër bent - of je dit nu wilt of niet. Maar dit betekent niet dat we ons niet mogen afvragen waarom onze beweging zich zo beperkt tot bepaalde segmenten van de arbeidersklasse, in tegendeel!)

Libertair pragmatisme

Wij zien onszelf als mensen die 'praktische solidariteit' willen geven, geen ideologische 'muggenzifterij'. Dit pragmatisme heeft twee functies. Ten eerste, de politisering van relatief kleine logistieke of tactische zaken (hoe bouwt men een lock-on, hoe garandeert men protestveiligheid, hoe werken zwarte blok tactieken,hoe zorgen we voor Internet Security), soms wat naar binnen gekeerd, ten tweede een zeker onbehagen met expliciete politieke ideeën of propaganda boven het niveau van enkele slogans. Natuurlijk, er is SchNEWS (soms uitstekend, soms niet), maar het wordt vaak niet openbaar verspreid of als agitatiemiddel gebruikt. In de protestkamp cultuur, en als tegengif voor nutteloze trotskistische interventies op topprotesten was dit zinnig.

Maar het gevaar is dat we niet erkennen dat als mensen eenmaal strijden, zij: a) vaak heel goed zelf in staat zijn om louter praktische dingen uit te zoeken en b) vaak de strijd verliezen of niet eens beginnen, omdat ze onvoldoende politiek voorbereid zijn. Bijvoorbeeld, de Visteon bezetters, die niet voorbereid waren op de intimidatie van de bond en hun bezetting verlieten terwijl dat niet hoefde. Zij hadden enorme hoeveelheden voedsel en dekens maar miste politieke informatie en vertrouwen. We denken zeker niet dat dit meteen betekent dat we ons automatisch moeten opwerpen als een soort leiding om te proberen 'het geloof' te verspreiden. Wij denken dat er andere, niet patroniserende manieren zijn om dit 'bewustzijn' te verspreiden.

Crisis en Bezuinigingen

Hier is geen plaats voor een volledige analyse van wat we allemaal doormaken. Maar sommige zaken zijn de moeite waard om in je achterhoofd te houden als we nadenken over wat ons te doen staat:

[list=1]