In de afgelopen week zagen we in Egypte een snelle verspreiding van opstandig geweld, beginnend op 25 Januari met de 2-jarige verjaardag van de val van Mubarak en intensifiërend met de doodsvonnissen opgelegd aan de 21 ultras van Al-Masry uit Port Said en de daaropvolgende afkondiging van de noodtoestand op 27 Januari in de provincies langs het Suez Kanaal. In Alexandrië, Port Said, Suez, Ismaili en Cairo zijn confrontaties uitgebroken en worden alle gebiedsverboden en avondklokken geschonden, waarbij Port Said zich ook nog eens effectief heeft afgescheiden en de militaire top waarschuwt voor de ineenstorting van de staat. Binnen deze samenkomst van omstandigheden heeft een expliciet revolutionaire kracht zich aangekondigd die zichzelf Black Blocairo, Black Block Egypt of simpelweg het Zwarte Blok noemt, daarmee wijzend naar een punt voorbij het gebruik van zwarte maskers en geweld als tactiek en naar een meer georganiseerde en expliciet insurrectionele positie in Noord-Afrika; lering trekkende uit jaren van opstand en de weigering om los te laten, duwen ze de zaken nu vooruit waar anderen er voor zouden kiezen om op te geven.
Maar hoewel de ordediensten de controle over de straten in sommige steden kwijt zijn, is hun afwezigheid nog niet de geboorte van een revolutie en parallel daaraan betekent het gebrek aan controle door de staat, nog niet dat staatsmacht – in tegenstelling tot de staat/de overheid – niet langer functioneert. Een revolutie dient alles af te schaffen, net zozeer door middel van opstand als door middel van communisering.
Communistische maatregelen
Hoe laten we haar leven? Dat is de belangrijkste vraag gesteld door een opstand en zeker haar meest onoverdachte. Velen van ons vandaag de dag hebben een gebrek aan ervaring terwijl nog meer van ons zich slechts bezig houden met het onmiddellijke door te denken als pionnen in plaats van als strategen. We moeten onszelf nu afvragen wat voor communistische maatregelen nodig zullen zijn om een opstand te transformeren in een revolutie; dat de Griekse opstand van 2008 en de Orkaan Sandy hierin even instructief zijn zou geen verbazing moeten wekken.
Men hoeft zich alleen het potentiële territorium van een levende, ademende revolutie voor te stellen. Barricades, bezette gebouwen, omvergeworpen politiewagens; de onteigening van voedselwarenhuizen, supermarkten en land; de overname van communicatie-infrastructuur en de vernietiging van die van onze vijanden; het oprichten van gezondheidsklinieken en autonome stroomvoorziening; de mobilisatie van duizenden voor een miljoen taken (zoals Gavroche in Les Miserables!); het vraagstuk van bewapening zonder haar te reduceren tot militaire operaties. De zich ontwikkelende Egyptische opstand schetst ons hier een beeld van wat we vast moeten houden, maar wat e ook elders reëel moeten maken.
Voor al diegenen die er naar streven om de toekomstige gebeurtenissen te beïnvloeden, om daadkrachtig te handelen in de geschiedenis, is er de taak van de opbouw van het communisme in het hier en nu en de overname van de stad en haar mechanismen. Voorkennis en strategische oriëntatie over waar te gaan, kennis van de locaties van voedselopslag in de stad, infrastructuur en centrale logistieke toevoer is hierbij essentieel. Het antwoord weten op het vraagstuk van de onteigening: willen we het gebruiken, willen we het overnemen of afbranden? Verdiept dit alles onze opstand, bouwt het onze kracht op en vergroot het onze mogelijkheden?
De staat wordt ontbonden op het niveau van het dagelijks leven en enkel en alleen communistische maatregelen zijn hier toe in staat. Maar het punt is niet om het vraagstuk van de behoefte te beantwoorden vanuit het perspectief van input en output maar eerder om deze samen te laten smelten tot een woest opstandig territorium; zo is het vraagstuk van voedsel bijvoorbeeld onlosmakelijk verbonden met onze relatie tot de wereld in haar geheel. Velen van ons weten hoe zich te bewegen tussen de vlammen, maar de vraag is hoe deze zaken te verbinden en te voeden. De bewoners van Bougainville worstelden met deze zaken in hun opstand, in een poging om wapens, traditionele kennis en homemade technologie te vergezamelijken en de aanvallen van het leger en multinationals decennialang succesvol af te weren.
Solidariteit betekent veel meer dan slechts de aanval
De Egyptische opstand resoneert met ons en stelt ons de vraag: wat betekent het om globaal georganiseerd te zijn? Solidariteit verlenen en de ‘partij van de opstand’ in Egypte ondersteunen is van kritiek belang, of dit nu het organiseren van een #AnonOp is om militaire en politiecommunicatie in Egypte te verstoren, de stroom van goederen en kapitaal over land & zee te verstoren of een manier vinden om kritieke logistieke steun te verschaffen. Een revolutie kan niet simpelweg alleen overleven, vooral wanneer duizend andere krachten samenzweren om haar te verstikken, zoals de linkse partijen die hun weg naar de macht proberen te wurmen, de Islamisten die proberen om invloed te verwerven door de militarisering van de strijd zoals in Syrie of de generaals die op stand-by staan om iedereen af te slachten.
Het is slechts wanneer we georganiseerd zijn, en georganiseerd op een globale schaal, dat we de kracht kunnen opbrengen die nodig is om onze vijanden te breken en de staatsmacht in haar geheel weg te vagen. Dit is de opbouw van de ‘partij van de opstand’ overal, de opbouw van de communistische praktijk op nauw verwoven lokaal en regionaal niveau, gecoördineerd over de grenzen heen. Dit betekent het gezamenlijk maken van machines, ruimtes en geldbronnen; de circulatie van lichamen, ervaringen en dromen; de verspreiding van blokkades, rellen en bezettingen; het planten van zaadjes en afbranden van gebouwen; de oorlog die we uitvechten en de geest die haar animeert; de constructie, van de grond op, van een opstandig proces. Maar, boven alles, “don’t afraid, go ahead”.
Comments