Decentreer de staking

Verspreid!

Politici, activisten en sensatiejournalisten zullen altijd proberen om alle aandacht te vestigen op het symbolische centrum van de politieke activiteit. Alle ogen zullen gericht zijn op het capitool. Hoewel de ruimte van het capitoolgebouw zelf een interessante zone van buitenwerkstelling biedt – een ruimte voor speling en experimenten – functioneert de ruimte uiteindelijk als het primaire limiet voor de uitbreiding van zulke speling. Bepaalde enthousiaste radicalen zullen wijzen op de opwindende manieren waarop mensen handelen om nieuwe relaties in deze ruimte op te bouwen. Dergelijk optimisme ziet de meervoudige manieren over het hoofd waarmee de beperking van deze activiteit tot deze ruimte dergelijke activiteit van alle potentie afsnijdt.

Ten eerste tekent de aanwezigheid van arbeiders en studenten in het capitoolgebouw hun afwezigheid van de gebouwen en kanalen die de materiële basis van de kapitaalstromen vormen. Anders gezegd, als deze manier van ‘nieuwe relaties vormen’ gescheiden blijft van onze dagelijkse levens (zowel in ruimte als in tijd) garandeert ze de absolute onmogelijkheid om de activiteit en relaties te veranderen die de hallen van onze dagelijkse ellende vullen: onze klaslokalen, werkplekken, straten en huizen.

Ten tweede staat deze centralisering van de buitenwerkstelling binnen een bepaalde geografie toe dat diegenen die alle energie binnen de ruimte willen managen en ombuigen dit makkelijk en effectief kunnen doen. Van de toon van onze boodschap tot de plakkerigheid van onze tape, ieder element binnen het bezette capitool was onderworpen aan een belachelijke graad van micro-management door de opkomende klasse van activistenmanagers.

Als laatste , en misschien als meest sinister, zijn er de subjectieve limieten intrinsiek aan de deelnemers in de capitoolbezetting. Door het gebouw te zien als ‘ons capitool’ en door te scanderen ‘this is what democracy looks like’ internaliseerden diegenen die zich lieten beheksen door de politiek-symbolische geografie van Madison de structuren en limieten van het gebouw zelf. Het fysiek beschadigen van het gebouw, niet in de pas lopen of wat voor materiële communiseringsmaatregelen te nemen zou gigantische schade doen aan het sprookje van de democratische legitimiteit die alle activiteit binnen de ruimte animeert. De betekenis van het gebouw – haar mythologie van democratie, vooruitgang en ‘people-power’ – hecht zichzelf als een parasiet aan diegenen die binnen haar muren handelen. De ‘Madison-lijn’ werd de meest passieve en impotente manier van handelen.

Ter verduidelijk: in alle zich ontvouwende gebeurtenissen ligt onze enige interesse bij de staking. Specifieker gezegd, bij het blokkeren van de economie, het opschorten van de economische rollen en de mogelijkheid tot het nemen van onmiddellijke communisering van de materiële basis van de samenleving. Zodoende zijn wij enorm enthousiast over die elementen binnen de Wisconsin situatie die wijzen op de generalisering van stakingstactieken (namelijk: massale ziektemeldingen, walk-outs, sabotage). De bezetting van het capitool duidt een ruimtelijk, tijdsgebonden, tactisch en subjectief limiet van de staking aan. Onze strategische horizon moet het decentreren van het capitool zijn en het verspreiden van de staking voorbij al deze limieten. Walk-outs bij de universiteit, de bezetting van het theatergebouw, de buurtbijeenkomst en aanvallen op medeplichtige bedrijven kunnen allemaal gezien worden als gebaren richting een dergelijke verspreiding. Als antagonisten moet onze activiteit liggen in deze verspreiding.

Het is cruciaal dat we de logica van de staking uitbreiden. Dit betekend dat we voorbij de ziektemeldingen en walkt-out, andere vormen van economische verstoring moeten introduceren en hier connecties tussen moeten vormen. Sabotage op de werkvloer, het blokkeren van in- en uitgangen, DDoS aanvallen, onteigeningen, het laten afgaan van alarmen, strategische bezettingen, allerlei barricades – in haar totaliteit zouden deze aanvallen kunnen wijzen richting een de-limitering van onze hele opvatting van een staking. In een wereld waarin we steeds meer gemarginaliseerd worden moeten we elkaar nieuwe manieren van experimenteren met de macht van de uitgestotenen leren om dit alles stop te zetten.

Bekritiseer, Intensifieer

Als minderheid met een specifiek uitgesproken begeerte om het kapitalisme te vernietigen hebben we twee unieke vaardigheden die bijdragen aan deze situaties. Gebaseerd op onze ervaringen en onze uiteenlopende belangen kunnen we kritiek en tactische escalatie bieden. De limieten van de situatie zijn eindeloos: ‘democratie’, de vakbonden, pacifisme, ‘familiewaarden’, etnische constructies, repressie, vertegenwoordiging. Het is misschien nauwkeuriger om de situatie zelf als een limiet te beschrijven. Onze betrokkenheid bij zo’n fundamenteel beperkte situatie moet er een zijn van het constant blootleggen van deze ideologische en tactische beperkingen om een strategie te ontwikkelen die hieraan voorbij gaat. Deze blootstelling onthult de enige mogelijkheid om de verschillende en in elkaar grijpende beperkingen op onze activiteit te overstijgen. In deze blootstelling moeten we blijven trekken en duwen, en in ons geworstel moeten we demystificeren. Lever kritiek, intensifieer, herhaal – een dergelijke herhaling bouwt de reflex en ‘muscle memory’ van een opstandige praktijk op.

Blijf verborgen

Als de situatie zelf niet noodzakelijkerwijs een revolutionaire situatie is, biedt ze ons de zeldzame mogelijkheid van dekking, van een ruimte om binnen te handelen. Anders gezegd, de situatie functioneert als een stormwolk die haar schaduw op het sociale terrein werpt. Vanuit deze storm neemt onze activiteit de vorm van bliksem aan die van alle kanten in kan slaan, maar nergens specifiek heen wijst. In zo’n kakofonie van beweging hebben we de unieke mogelijkheid om wild te spreken en te handelen terwijl we toch relatief anoniem blijven. Deze anonimiteit is de sleutel. Door te weigeren om als ‘de anarchisten’ bestempeld of afgevaardigd te worden kunnen we de categorisering van antagonisme als ons exclusieve eigendom tegengaan. Als we niet langer als ‘de ander’ worden bestempeld of, beter gezegd, als we onze ‘andersheid’ kunnen bedekken binnen de zich ontvouwende chaos hebben we de kans om de situatie te verrijken met onze antagonistische bijdragen. Binnen deze situaties betekent dit het achter ons laten van de rollen van Anarchisten en Communisten ten bate van het verworden tot de exponenten van een praktijk van anarchie en communisering. We moeten consequent streven naar de sabotage van de splitsende rollen van toeschouwer en specialist. Wanneer een aanval anoniem is en woede algemeen, kan iedereen zulke gebaren zien als iets waar ze zelf toe in staat zijn. Op deze manier kan een marginale verzameling ethica opkomen als een virus uit het centrum zelf.

Wees sneller dan de vijand

Niks wat interessant is gebeurd vanwege de situatie, maar ondanks haar. Iedere escalatie is het resultaat van onbeheersbare elementen die sneller bewegen dan diegenen die hen onder controle proberen te brengen. Wilde stakingen breken uit wanneer de rank & file handelt ondanks de smeekbeden van de bureaucraten. De bezetting van het theatergebouw gebeurde simpelweg omdat diegenen die dit wilden bezetten de activisten-managers alleen lieten op hun podia en naar binnen gingen zonder hen. Toen mensen het capitool bestormden nadat de wet erdoor geduwd was deden ze dit omdat ze langs de echte en zelfaangewezen politie liepen om door de deuren te breken en door de gebroken ruiten te klimmen. In ieder van deze situaties wisten wilde individuen degene die slechts in ‘Orde’ waren geïnteresseerd te snel af te zijn. Op dezelfde manier probeerde de managers van iedere situatie de orde weer te herstellen wanneer ze de onbeheersbaren wisten in te halen. Ze bevalen de stakers weer aan het werk te gaan. Ze probeerden strikte regels op te leggen bij het theater en gaven namen aan de administratie. Ze vertelden mensen letterlijk om naar huis te gaan tussen de kreten die om ‘bezetting’ en ‘algemene staking’ riepen. Als we deze mensen op de afvalhoop van de geschiedenis willen laten is het van cruciaal belang dat we behendigheid als onze grootste kracht erkennen, en dat we constant sneller dan en een stap voor op hun management zijn.

Trek lijnen, leg posities bloot

Het grootste gebrek aan de situatie in Wisconsin is de algemene malaise en verwarring die de posities van de betrokkenen omringen. In wat waarschijnlijk een van de meest efficiënte voorbelden van deze neutralisatie is was de politie in staat om de gehele situatie te beheersen door simpelweg iedereen ervan te verzekeren dat ze “aan hun kant stonden!”, waarna het politiewerk verspreid kon worden door het hele lichaam van de capitoolbezetting. Op vergelijkbare wijze waren Democraten en vakbondsbureaucraten in staat om de woede van de situatie vast te pakken en zich er van te verzekeren dat deze zich niet zou richten op de klassenmaatschappij die zij in stand helpen houden. Mensen vonden zichzelf vechtend voor politici die de architecten van hun uitbuiting waren. Arbeiders volgden bevelen van vakbondsbureaucraten op die slechts enkele werken eerder maar al te bereid waren om hun belangen te verkopen om hun bureaucratenbaantjes te behouden. Studenten accepteerden het management en de dictaten van activisten die alles in hun macht hadden gedaan om te voorkomen dat er een onbeheersbare situatie zou ontstaan. In iedere van deze situaties werden antagonisten belazerd en beheerst door hun klassenvijanden door een vrij simpel proces van mystificatie. De mogelijkheid van een menigte die “bedankt, oom agent!” roept terwijl deze hen omringt, klaar voor de arrestatie, is een van de meest beklemmende nachtmerries denkbaar. Zulke sympathie voor objectieve vijanden articuleert de noodzaak om strategische lijnen te trekken en posities bloot te leggen. De vuurwerkdemonstratie tegen de gevangenis, de manoeuvres tegen de activisten-managers in het theater en de escalatie van aanvallen tegen banken en werkplekken moeten gezien worden als bijdragen aan deze intentie.

We moeten manieren van handelen vinden die blijven resoneren met de woedenden door de hele staat, maar die tegelijkertijd onze vijanden dwingen om zichzelf als zodanig te onthullen. Toen een aantal gebouwen werden gesaboteerd op de UW-M campus spraken flink wat conciërges en studenten hun solidariteit uit met het vandalisme (sommigen weigerden zelfs gebroken sloten te repareren, ondanks dat hun baan dit van hen vereiste). Ondertussen kwamen professionele activisten, de campuspolitie en politici-in-training bij elkaar om onmiddellijk deze sabotage te veroordelen. Toen banken het doelwit van sabotage werden sprak de politie zich hier tegen uit, een veroordeling die echter geen gehoor vond onder de massa’s boze arbeiders. Toen vakbondsbureaucraten probeerden de campusbezetting eerst te beheersen, en later te veroordelen legde dit hun bedoelingen open en duidelijk bloot. Toen Maoïstische activisten-managers onthuld werden als manipulatieve ideologen en partij-ronselaren, verloren ze de steun van diegenen die hen tot dan toe al jaren trouw hadden gevolgd. In ieder van deze gevallen werden de posities van de deelnemers onthuld en moest iedereen een kant kiezen. We moeten ons er van verzekeren dat wij degenen zijn die de lijnen trekken, zodat we baat hebben bij het kiezen van deze kanten.

De bezuinigingen bieden ons een unieke kans waarbij de staat en haar pionnen de enkelzijdige rol van brute handhavers van de economische orde spelen. Wanneer de staat gereduceerd wordt tot puur politiewerk, zonder de denkmantel der valse liefde, is het onze taak om er voor te zorgen dat anti-bezuinigingsstrijd escaleert tot het punt waar de politie zichzelf moet blootgeven. Pas op dat punt is het mogelijk dat anti-bezuinigingsstrijd een anti-staatsstrijd wordt. We moeten er voor zorgen dat iedere zich voltrekkende strijd dit punt bereikt.

Gebruik de werktuigen van de managers om het huis van de managers te slopen

Gedurende de gebeurtenissen in Wisconsin, was een van onze grootste overwinningen de totale politieke en sociale aanval die we voerden tegen de zelfbenoemde ‘meest geavanceerde’ elementen van het activistische leiderschap. Het is belangrijk dat we niet moralistisch worden in onze oppositie tegen hun management. We zijn tegen de managers vanwege hun belangen en hun loyaliteit aan de gevestigde sociale orde, niet per se vanwege hun tactieken en vormen. Als wij efficiënter zijn in het gebruiken van hun middelen, moeten we niet twijfelen om dit te doen. We kunnen consensus bijeenkomsten faciliteren en voorzitten, identiteitspolitiek gebruiken om hen te ondermijnen, ons strategisch opstellen tijdens vergaderingen, onze eigen vergaderingen beleggen om hun ondergang te garanderen, hun eigen regels tegen hen gebruiken, hun megafoons en soundsystems meenemen, manipuleren om hun eigen manipulatie bloot te leggen. We kunnen onze vriendschappen en medeplichtigheden gebruiken tegen hun posities. De sociale aard van onze strijd betekent dat we niet bang moeten zijn voor het gebruik van ‘shit talking’ en shaming de vijanden van conflictualiteit te bestrijden. Oorlog is politiek met andere middelen en daarin kennen we geen monsters. Toen de activisten-managers de tranen nabij waren en de bezetting verlieten onder de belofte nooit meer terug te komen konden we uiteraard vooral hopen dat hun woorden werkelijkheid zouden worden.

Frame vraagstellingen, geef discourse vorm

Een andere succesvolle serie experimenten is de manier waarop we handelden om de mainstream discourse te ondermijnen en onze eigen discourse naar boven te brengen. Intensief gebruik van propaganda zorgde ervoor dat “staak, bezet, neem over” de standaard leus werd wanneer de situatie het meest intens was. Het verspreiden van communiqués van vorige bezettingen en stakingen bracht de taal en praktijk over op een volledig nieuwe lichting mensen. Ondanks het feit dat de algemene staking zich nooit voltrok begonnen duizenden mensen na te denken over en zich voor te bereiden op een algemene staking, als ware het een reële mogelijkheid. Steunverklaringen van kameraden over de hele wereld konden gebruikt worden om ethisch gewicht te geven aan radicale sentimenten. Oproepen voor vergaderingen over specifieke vragen over het organiseren van de staking, zetten de staking op de kaart voor iedereen die de oproep kon horen. Iedere succesvolle debater weet dat degenen die de termijnen, het frame, van het debat bepaalt, het debat wint. We moeten consistent zulke termijnen bepalen als we ooit resultaat willen boeken.

Herken potentie in alle relaties

De mooiste elementen van dezesituaties zijn de manieren waarop oude relaties worden verrijkt met nieuwe definities en verborgen potenties worden onthuld. Vrienden, collega’s, buren en klasgenoten worden allemaal potentiële samenzweerders tijdens de strijd. Onze vriendschappen worden geanimeerd met een nieuwe noodzaak, een gevoel van gedeelde medeplichtigheid in de begeerte om de situatie voorbij haar grenzen te duwen. De straten waar we iedere dag doorheen lopen worden betoverd en gedecoreerd met een nieuwe serie verhalen en discoursen. Bij de cafés waar we iedere middag zitten horen we dezelfde woede van alle tongen rollen, vanaf iedere tafel binnen gehoorsafstand. Diegenen waar we ons tot nu toe alleen aan konden relateren via economische logica, hebben ons nu veel te leren en kunnen veel van ons leren over hoe we die logica kunnen vernietigen. Nieuwe vrienden en kameraden zullen zichzelf onthullen. En, belangrijker nog, we moeten aandachtig zijn om het nieuwe terrein van affiniteit in kaart te brengen dat bestaat buiten de vakbonden en activistische organisaties. Een nieuw type groep kan alleen ontstaan uit zo’n netwerk van affiniteit en gedeelde neigingen. Terug naar de oude manieren gaan is de grootst mogelijke nederlaag.

Doe het gewoon

Hoewel de drang om voorzichtig te zijn misschien sterk is moeten we hier nooit aan toe geven. Er valt niks te verliezen als de situatie al verloren is. We hoeven slechts te doen waarvan we allemaal weten dat het gedaan moet worden. Terughoudendheid is altijd slechts de uitdrukking van een intern limiet. Gedurende de hele situatie was er geen enkele escalatiemaatregel die niet op de goedkeuring van het overgrote deel van de deelnemers kon rekenen. Iedereen wilde dingen verder zien gaan en toch wachtte iedereen af – inclusief anarchisten. Twijfel is zwakte en verraad en gebrek aan verbeelding. In een wereld waar iedereen afwacht, betekent stoppen te wachten alles. In de toekomst is het van groot belang dat we ons instinct vertrouwen en hierdoor geïnspireerd worden.

Laat het dode gewicht van oude vormen vallen

In de situatie werd duidelijk dat spectaclistische en symbolische vormen een doodlopend spoor waren. Manifestaties, toespraken, ‘grote bijeenkomsten’. Al deze zaken zogen het momentum uit de situatie en lieten een opgezwollen lijk achter. We moeten deze situaties koste wat kost vermijden. Wanneer dat niet mogelijk is, moeten we manieren vinden om hun doel te ondermijnen. Het is belangrijk om oplettend te zijn betreffende de manieren waarop zulke controle en stagnatie veranderd. Een tactiek die een maand geleden nog radicaal was kan morgen zonder enige potentie zijn. Men hoeft slechts zo ver als de capitoolbezetting te kijken om de snel naderende beperkingen van die tactiek te zien. Waar in Californie bezetting een bedreiging voor het universiteitssysteem was, was ze nu de go-to tactiek voor de meest droge activisten van het land. We moeten constant in beweging zijn en experimenteren zodat we niet in de val trappen van het herhalen van gefaalde vormen. We hebben hier geen blauwdrukken voor maar wanneer we tegenover nieuwe en onzekere situaties staan moeten we bereid zijn om te leren uit het verleden, maar ook om nieuwe en verse strategieën uit te proberen.

Weet hoe we onze winsten moeten tellen

In een situatie waar we geen interesse hebben in de populistische doeleinden (vakbonden, ‘de democratie’, alle retoriek, etc.) moeten we in staat zijn om onze eigen doeleinden neer te zetten en te meten wat we bereikt hebben. Herroepingsverkiezingen, grote manifestaties, vakbondslidmaatschap en politiek kapitaal hebben niks te maken met ons project en daarom hebben we een nieuwe manier nodig om onze activiteit te meten. We hebben veel te winnen in deze situaties als we weten waar we naar streven. Als we het strijdveld betreden wetende wat we willen, dan zijn we beter voorbereid om onze begeertes te realiseren. De orde aanvallen, onze relaties versterken, nieuwe kameraden vinden, disillusie met de oude orde, het onttronen van activisten-managers, nieuwe manieren van opstandigheid ontdekken, materiële schade, gebruikelijke rolpatronen doorbreken, beter voorbereid zijn om voor onszelf te zorgen en onze eigen levens in te richten – dit zijn de kenmerken van succesvolle participatie en interventie in crisissituaties. Diegenen die onuitspreekbare bedoelingen hebben, moeten reële manieren vinden om met elkaar te spreken over wat we bereikt hebben.

Plan C: Als al het andere mislukt…

…neem zo veel mogelijk mee als menselijk mogelijk is. Als onze pogingen om een situatie over de rand te duwen verslagen worden op alle denkbare manieren moeten we een duidelijke exit-strategie hebben zodat we materieel beter voorbereid zijn om de volgende serie gebeurtenissen aan te kunnen. Wanneer het gaat over studentenbezettingen, probeer dan te zorgen dat de bezetting in een gebied met drukmogelijkheden, bouwmaterialen en elektronica plaatsvindt. Als enthousiaste nieuwe deelnemers beginnen over materiële schade tegen bedrijven die de wetgeving ondersteunen, suggereer dan te beginnen met het plunderen van supermarkten/warenhuizen. Als vijandige groepen financiële steun krijgen vanuit hun politieke partijen, verzeker je er dan van zoveel mogelijk binnen te halen. Sound-systems, geld, voedsel, propaganda, computers, nieuwe materialen en uitrusting: haal het allemaal binnen!