Syrië: geen oorlog dan de klassenoorlog!

Kortgeleden werd een honderdtal kruisraketten gelanceerd, gericht op militaire installaties van het Assad-regime. In de nasleep hiervan stelde de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, Nikki Haley, dat de Verenigde Staten “locked en loaded” waren. Gezamenlijk hebben de VS, Frankrijk en Groot Britannië een bombardement uitgevoerd waar de Syrische bevolking die lijdt onder het moordzuchtige regime van Bashar Assad geen enkel baat bij zal hebben.

Het is evident dat de regimes van de VS, Frankrijk en Groot-Britannië alledrie hun eigen binnenlandse problemen hebben, en dat een militair avontuur altijd een goede manier is om de aandacht te verleggen. Trump worstelt met het voortgaande juridische Mueller-onderzoek, de onthullingen door ex-FBI-directeur Comey, een juridisch gevecht met pornoster Stormy Daniels en peilingen die een gebrek aan populariteit zichtbaar maken. Theresa May wordt geconfronteerd met ernstige verdeeldheid in haar partij, verdieping van de problematiek rond Brexit, om nog niet te spreken van het feit dat haar positie gebaseerd is op een alliantie met de partij DUP. Macron ziet de binnenlandse onrust toenemen, met wat steeds meer gaat lijken op een herhaling van de opstand van mei 1968.

Trump werd tot president verkozen op basis van een populistisch programma, maar onderdeel daarvan was dat hij Amerikaanse troepen terug zou trekken uit Irak en niet verstrikt zou raken in militaire avonturen in het Midden Oosten. Dit in sterke tegenstelling tot Hillary Clinton, die een agressieve houding tegenover Rusland innam en opriep tot een no-fly zone boven Syrië die tot een confrontatie met Rusland geleid zou hebben, gezien het bondgenootschap dat Rusland met Assad heeft. Nu heeft Trump zijn populistische basis verraden, tot afgrijzen van sommige van zijn eerdere conservatieve sponsors.

De Amerikaanse VN-ambassadeur Haley heeft gesteld dat de VS hun troepen in Syrië zullen houden en sancties zouden instellen tegen Russische bedrijven die zaken doen met Assad.

Sommige van de hardste critici van Trump zijn kranten als de Washington Post geweest. In een hoofdredactioneel commentaar kort na de bombardementen kritiseerde de krant de gezamenlijke aanval van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk als ontoereikend en viel de krant Trump aan om diens opmerking dat hij klaar was om Amerikaanse troepen uit Syrie terug te trekken. Een soortgelijk standpunt was te horen van de kant van de New York Post. Het is duidelijk dat een aanzienlijk deel van de Amerikaanse heersende klasse een agressiever beleid zou willen voeren tegenover Rusland en haar bondgenoten. Ze zijn ongerust over de nieuwe alliantie tussen Rusland, Turkije en Iran en de verzwakking van de Amerikaanse invloed in het Midden Oosten.

Gedurende de afgelopen kwart eeuw zijn de VS en haar bondgenoten betrokken in voortdurende oorlogsvoering, steeds gebruikmakend van gefabriceerde aanleidingen, zoals de fictieve massavernietigingswapens om het regime van hun eerdere bondgenoot Saddam Hussein te ontmantelen, om Ghaddafi in Libië omver te werpen omwille van een “aanstaande” massaslachting van burgers en nu, om reden van gasaanvallen door het Assad-regime.

De aanvallen op het Syrische regime waren echter geen last-minute antwoord hierop, maar het resultaat van plannen die al maandenlang voorbereid waren, wat te zien was in de hoge mate van coördinatie tussen de drie staten.

Grote delen van de Amerikaanse heersende klasse, inclusief de legerleiding, hebben weinig vertrouwen in het vermogen van Trump om leiding te geven aan manoeuvres tegen Rusland en haar bondgenoten. Dat is waarom de campagne tegen Trump in intensiteit toeneemt op hetzelfde moment dat de VS en haar bondgenoten agressief optreden. Dit is ook expliciet gesteld door neo-conservatieven die de verwijdering van Trump als president koppelen aan een uitbreiding van oorlogsmanoeuvres.

In de VS, Frankrijk en Groot-Brittannië is er een wijdverbreid sentiment tegen de oorlog, en dit wordt versterkt door de recente bombardementen. In Duitsland hebben delen van de heersende klasse uitgesproken dat er behoefte is aan herbewapening, en, tegelijkertijd, aan een buitenlands beleid dat zich minder afhankelijk maakt van de Verenigde Staten. Dit wordt op zijn beurt gerechtvaardigd door lovende woorden over de Duitse “hoge morele en humanitaire standaarden”.

Assad is een bloedige dictator en het is zeer wel mogelijk dat hij gasaanvallen heeft gebruikt tegen de Syrische bevolking. Daarentegen zijn degenen die Assad veroordelen dezelfde staten die massabombardementen op Hamburg en Dresden vergoeilijkt hebben, evenals twee atoombommen op Japanse steden tijdens de Tweede Wereldoorlog en het gebruik van het chemische middel Agent Orange in Vietnam, evenals het gebruik van napalm daar en eerder in Griekenland, het gebruik van witte fosfor in Fallujah door het Amerikaanse leger in november 2004, of de inzet van chemische wapens in 1988 in Halabja, door het Iraakse Baath-regime dat destijds een Amerikaanse bondgenoot was. Meer recentelijk had de Britse regering bijzonder weinig scrupules om aan Saoedi-Arabië het wapentuig te leveren waarmee het Saoedische leger in Yemen talloze burgers de dood in jaagt.

De Verenigde Staten beseffen dat ze invloed in het Midden-Oosten zijn kwijtgeraakt. Zij en haar bondgenoten steunden aanvankelijk de Islamistische milities in hun poging om Assad omver te werpen. Inmiddels is ISIS een schaduw van haar eerdere zelf, en heeft Assad de controle over driekwart van Syrië herwonnen. Rusland was voorafgaand aan de recente bombardementen ingelicht dat haar eigen strijdkrachten en legerbases in het land niet getroffen zouden worden. Niettemin was de suggestie dat de VS nog altijd de enige overgebleven supermacht is en dat Rusland niet over de schreef moet gaan.

Rusland zal zijn bondgenoot Syrië niet zomaar in de steek laten. Het heeft de Middellandse zeehavens nodig die Syrië biedt. Anderszijds zouden de VS Rusland graag terugdringen tot de Zwarte Zee, en is zij ernstig ongerust over de nieuwe alliantie, hoe tijdelijk deze ook moge zijn, tussen Turkije en Rusland, en de toenemende kracht van de Shiitische as in Iran, Irak en met Hezbollah in Libanon.

Israel heeft zijn eigen aanvallen uitgevoerd op haar oude vijand, Syrië, dit overduidelijk met de goedkeuring van de VS. Voor haar deel is Turkije op zoek naar een grotere invloed en aanwezigheid in Syrië, en heeft ze de aanval geopend op de Koerdische enclave van Afrin, daarbij gebruik makend van de bestaande spanningen tussen de grote machten.

Wat ook de uitkomst zal zijn, is het duidelijk dat de verschillende wereld- en regionale machten zich opmaken voor meer gewapend conflict. In Syrië zijn al meer dan 400,000 mensen gedood en nog veel meer zijn er verdreven of ontheemd. Eenzelfde situatie is in Irak aan de orde. De massa's daar hebben ook niets te winnen bij de verschillende concurrerende moorddadige en roofzuchtige gewapende bendes, of deze nu Russisch zijn, Amerikaans, Turks of Islamistisch etc. Alleen een revolutionaire beweging die in staat is om al deze machten omver te werpen, biedt een alternatief.

Voor het moment roepen we alle internationalistische en klassenbewuste werkers, communisten, anarchisten en revolutionaire socialisten op om samen te komen onder de leus “geen oorlog dan de klassenoorlog”, en om het verzet van werkers te mobiliseren tegen de oorlogsmachines van de bazen.

Oorlog is de gezondheid van de staat!

Geen oorlog dan de klassenoorlog!

Translated from the English original.