Tezy Frakcji Komunistów-Abstencjonistów Włoskiej Partii Socjalistycznej

Tezy Frakcji Komunistów-Abstencjonistów Włoskiej Partii Socjalistycznej (Maj 1920)

I

1. Komunizm jest doktryną społecznych i historycznych warunków dla emancypacji proletariatu. Opracowywanie tej doktryny rozpoczęło się w okresie pierwszych proletariackich ruchów przeciwko efektom burżuazyjnego systemu produkcji. Nabrała ona kształtu w marksistowskiej krytyce kapitalistycznej ekonomii, metodzie materializmu historycznego, teorii walki klas i koncepcji rozwoju jaki będzie miał miejsce w historycznym procesie upadku kapitalistycznego reżimu i rewolucji proletariackiej.

2. To na podstawie tej doktryny – która znalazła swój pierwszy i fundamentalny systematyczny wyraz w Manifeście Komunistycznym z 1848 – ukonstytuowana jest partia komunistyczna.

3. W obecnym okresie historycznym, sytuacja wytworzona przez burżuazyjne stosunki produkcji, opartych na prywatnej własności środków produkcji i wymianie, prywatnego zawłaszczenia produktów zbiorowej pracy i wolnej konkurencji w handlu prywatnym wszystkimi produktami, staje się coraz bardziej nie do zniesienia dla proletariatu.

4. Tym stosunkom ekonomicznym odpowiadają instytucje polityczne charakterystyczne dla kapitalizmu: państwo oparte na demokratycznej i parlamentarnej reprezentacji. W społeczeństwie podzielonym na klasy, państwo jest organizacją władzy klasy ekonomicznie uprzywilejowanej. Chociaż burżuazja reprezentuje mniejszość w społeczeństwie, system demokratyczny reprezentuje system siły zbrojnej zorganizowanej w celu zachowania kapitalistycznych stosunków produkcji.

5. Walka proletariatu przeciw kapitalistycznemu wyzyskowi przyjmuje kolejne formy, zaczynając od niszczenia maszyn, przez organizację na bazie zawodu w celu poprawienia warunków pracy, dochodząc do tworzenia rad fabrycznych i prób przejęcia w posiadanie przedsiębiorstw. W tych wszystkich indywidualnych działaniach, proletariat porusza się w kierunku decydującej rewolucyjnej walki z władzą burżuazyjnego państwa, które zapobiega złamaniu obecnych stosunków produkcji.

6. Ta walka rewolucyjna jest konfliktem między całą klasą proletariacką a całą klasą burżuazyjną. Jej instrumentem jest klasowa partia polityczna, partia komunistyczna, która osiąga świadomą organizację proletariackiej awangardy świadomej konieczności zunifikowania jej działania, w przestrzeni – wykraczając poza interesy poszczególnych grup, zawodów lub narodowości – i w czasie – przez podporządkowanie końcowemu wynikowi walki częściowych osiągnięć i zdobyczy które nie modyfikują istoty burżuazyjnej struktury. W konsekwencji, tylko poprzez zorganizowanie siebie w partię polityczną proletariat ustanawia siebie jako klasę walczącą o swoją emancypację.

7. Celem działania partii komunistycznej jest obalenie przemocą burżuazyjnego panowania, zdobycie władzy politycznej przez proletariat i zorganizowanie go w klasę rządzącą.

8. Demokracja parlamentarna, w której obywatele każdej klasy są reprezentowani, jest formą jaką przybiera organizacja burżuazji w klasę rządzącą. Organizacja proletariatu w klasę rządzącą będzie natomiast osiągnięta przez dyktaturę proletariatu, to jest, przez typ państwa w którym o reprezentacji (system rad robotniczych) będą decydować jedynie członkowie klasy robotniczej (proletariat przemysłowy i ubodzy chłopi), a burżuazja będzie pozbawiona prawa głosu.

9. Po zniszczeniu starej machiny biurokratycznej, policyjnej i wojskowej, państwo proletariackie zjednoczy siły zbrojne klasy pracującej w organizację, która będzie miała za zadanie represję wszystkich kontrrewolucyjnych dążeń ze strony klasy wywłaszczonej i egzekucję kroków wtargnięcia w burżuazyjne stosunki produkcji i własności.

10. Proces przejścia z gospodarki kapitalistycznej na komunistyczną będzie ekstremalnie złożony i jego fazy będą się różnić zgodnie z różnymi stopniami rozwoju gospodarczego. Punktem końcowym tego procesu będzie całkowite osiągnięcie własności i zarządu środkami produkcji przez całą zjednoczoną zbiorowość, razem z centralną i racjonalną dystrybucją sił wytwórczych między różnymi gałęziami produkcji, i w końcu centralną administracją rozmieszczenia produktów przez zbiorowość.

11. Gdy kapitalistyczne stosunki gospodarcze zostaną całkowicie wyeliminowane, zniesienie klas będzie faktem dokonanym a państwo, jako polityczny aparat władzy, zostanie progresywnie zastąpione przez racjonalną, zbiorową administrację działalności gospodarczej i społecznej.

12. Procesowi przemiany stosunków produkcji będzie towarzyszyć szeroki zakres społecznych kroków, wynikających z zasady przejęcia przez zbiorowość kontroli nad fizyczną i intelektualną egzystencją wszystkich jej członków. W ten sposób, wszystkie znamiona odziedziczone przez proletariat po świecie kapitalistycznym będą postępowo eliminowane i, w słowach Manifestu, w miejsce starego społeczeństwa burżuazyjnego, z jego klasami i przeciwieństwami klasowymi, będziemy mieli zrzeszenie w którym swobodny rozwój każdej jednostki jest warunkiem swobodnego rozwoju wszystkich.

13. Warunków wstępnych dla zwycięstwa władzy proletariackiej w walce o urzeczywistnienie komunizmu należy szukać nie tyle w racjonalnym użyciu zdolności w zadaniach technicznych, co w fakcie, że polityczna odpowiedzialność i kontrola nad aparatem państwowym powierzona będzie tym, którzy stawią interes ogólny i ostateczne zwycięstwo komunizmu przed szczegółowymi i ograniczonymi interesami grup. Właśnie dlatego, że Partia Komunistyczna jest organizacją proletariuszy, którzy osiągnęli tę świadomość klasową, celem partii będzie, poprzez swoją propagandę, wygrać obieralne stanowiska dla swoich członków wewnątrz organizacji społecznych. Dyktatura proletariatu będzie więc dyktaturą partii komunistycznej, a ta druga będzie partią rządu, w znaczeniu zupełnie przeciwnym do dawnych oligarchii, ponieważ komuniści podejmą się odpowiedzialności, która będzie wymagać maksimum poświęcenia i wyrzeczenia oraz wezmą na swoje barki najcięższe brzemię zadań rewolucyjnych, które spada na proletariat w ciężkiej pracy poprzez którą nowy świat zostanie powołany do istnienia.

II

1. Krytyka, jaką komuniści ciągle uprawiają na bazie fundamentalnych metod marksizmu, i propagowanie wniosków do których prowadzi, ma za cel wykorzenienie wpływów, jakie roztaczają systemy ideologiczne innych klas i partii nad proletariatem.

2. Przede wszystkim, komunizm zmiata idealistyczne koncepcje, które uważają materialny świat myśli za bazę, a nie skutek, rzeczywistych stosunków życia ludzkiego i ich rozwoju. Wszystkie religijne i filozoficzne sformułowania tego typu należy uważać za ideologiczny bagaż klas, których panowanie- które poprzedzało epokę burżuazyjną- opierało się na organizacji duchownej, arystokratycznej lub dynastycznej, otrzymującej swoją władzę tylko z fałszywej nadludzkiej inwestytury. Jednym z symptomów dekadencji nowoczesnej burżuazji jest fakt, że te stare ideologie, które sama zniszczyła, pojawiają się wśród niej w nowej formie. Komunizm oparty na bazie idealistycznej byłby absurdem nie do zaakceptowania.

3. W jeszcze bardziej charakterystyczny sposób, komunizm jest obaleniem koncepcji liberalizmu i burżuazyjnej demokraci przez krytykę marksistowską. Prawne zapewnienie wolności myśli i politycznej równości obywateli, oraz idea, że instytucje oparte o prawa większości i mechanizm uniwersalnej wyborczej reprezentacji są wystarczającą podstawą dla stopniowego i nieokreślonego postępu społeczeństwa ludzkiego, są ideologiami odpowiadającymi reżimowi prywatnej gospodarki i wolnej konkurencji, oraz interesom klasy kapitalistycznej.

4. Jednym ze złudzeń burżuazyjnej demokracji jest przekonanie, że warunki życia mas można polepszyć przez zwiększenie edukacji i szkolenia dostarczonego przez klasy rządzące i ich instytucje. Tak naprawdę jest odwrotnie: podniesienie poziomu intelektualnego wielkich mas wymaga jako warunku wstępnego lepszego standardu życia materialnego, czegoś co jest niezgodne z reżimem burżuazyjnym. Co więcej, poprzez swoje szkoły burżuazja próbuje rozgłaszać właśnie te ideologie, które utrudniają masom postrzeganie obecnych instytucji jako samą przeszkodę dla ich emancypacji.

5. Inny podstawowy dogmat burżuazyjnej demokracji leży w zasadzie narodowości. Formacja państw na bazie narodowej odpowiada klasowym potrzebom burżuazji w momencie, gdy ustanawia swoją władzę, w tym że może pomóc sobie ideologiami narodowymi i patriotyczni (które odpowiadają pewnym interesom, które w początkowym okresie kapitalizmu są wspólne dla ludzi tej samej rasy, języka i zwyczajów) i wykorzystać je do opóźnienia i łagodzenia konfliktu między państwem kapitalistycznym a proletariackimi masami. Narodowe irredentyzmy są więc zrodzone z interesów w swej istocie burżuazyjnych. Sama burżuazja nie waha się deptać zasadę narodowości tak szybko, jak rozwój kapitalizmu prowadzi ją do często gwałtownych podbojów zagranicznych rynków i wynikających z tego konfliktów o nie pomiędzy wielkimi państwami. Komunizm wykracza poza zasadę narodowości w tym, że demonstruje identyczne kłopoty, w jakich znajduje się masa wydziedziczonych robotników wobec pracodawców, jakakolwiek by nie była narodowość tych pierwszych czy tych drugich; ogłasza międzynarodowe zrzeszenie jako będące typem organizacji politycznej, jaką proletariat stworzy gdy dojdzie do władzę. Tym samym w perspektywie komunistycznej krytyki ostatnią wojnę światową przyniósł kapitalistyczny imperializm. Krytyka ta niszczy różne interpretacje, które przyjmują punkt widzenia jednego czy drugiego państwa burżuazyjnego i próbują przedstawiać wojnę jako dochodzenie praw narodowych przez pewne narody, albo jako walką demokratycznie bardziej zaawansowanych państwa przeciwko tym zorganizowanych na formach przedburżuazyjnych, czy, w końcu, jako domniemaną konieczność samoobrony przeciwko wrogiej agresji.

6. Komunizm podobnież sprzeciwia się koncepcjom burżuazyjnego pacyfizmu, Wilsonowskim złudzeniom co do możliwości światowego zrzeszenia państw, opartego na rozbrojeniu, arbitrażu i mającą za warunek wstępny Utopię podziału jednostek państwowych według narodowości. Dla komunistów, wojna stanie się niemożliwa a kwestia narodowa rozwiązana tylko wtedy, gdy kapitalistyczny reżim zostanie zastąpiony przez Międzynarodową Republikę Komunistyczną.

7. Na trzecim obszarze, komunizm przedstawia się jako transcendencja systemów socjalizmu utopijnego, który dąży do wyeliminowania błędów organizacji społecznej przez ustanowienie kompletnych planów nowej organizacji społeczeństwa, których możliwości realizacji nie powiązano z rzeczywistym rozwojem historii.

8. Wypracowanie przez proletariat własnej interpretacji społeczeństwa i historii by kierować jego działaniem przeciwko społecznym stosunkom kapitalistycznego świata, nieustannie daje początek mnogim szkołom lub nurtom, na które wpływa w mniejszym lub większym stopniu sama niedojrzałość warunków walki i różne burżuazyjne uprzedzenia. Z tego wszystkiego biorą się błędy i problemy w akcji proletariackiej. Lecz to dzięki temu materiałowi doświadczenia ruchowi komunistycznemu udaje się definiowanie z coraz większą jasnością głównych cech jego doktryny i taktyk, odróżniając się wyraźnie od innych nurtów aktywnych wewnątrz proletariatu i otwarcie je zwalczając.

9. Sformowanie spółdzielni wytwórców, w których kapitał należy do pracujących w nich robotników, nie może być ścieżką w kierunku stłumienia systemu kapitalistycznego. Jest tak ponieważ nabycie surowców i dystrybucja produktów jest realizowana zgodnie z prawami prywatnej gospodarki i co za tym idzie, kredytu, a więc kapitał prywatny ostatecznie sprawuje kontrolę nad zbiorowym kapitałem samej spółdzielni.

10. Komuniści nie mogą uważać ekonomicznych organizacji zawodowych za wystarczające dla walki o proletariacką rewolucję czy za podstawowe organy gospodarki komunistycznej. Organizacja klasy poprzez związki zawodowe służy zneutralizowaniu konkurencji pomiędzy robotnikami tego samego zawodu i zapobiega spadkowi płac do najniższego poziomu. Jednakże nie może doprowadzić do wyeliminowania kapitalistycznego zysku, i jeszcze mniej do zjednoczenia robotników wszystkich zawodów przeciwko przywilejowi burżuazyjnej władzy. Dalej, zwykłe przekazanie posiadania przedsiębiorstw z rąk prywatnego pracodawcy w ręce związku zawodowego nie mogłoby osiągnąć podstawowych ekonomicznych cech komunizmu, ponieważ wymaga to przekazania posiadania całemu proletariatowi zbiorowo, jako że jest to jedyny sposób wyeliminowania charakterystycznych cech gospodarki prywatnej w przywłaszczaniu i dystrybucji produktów. Komuniści uznają związki za miejsce pierwotnego proletariackiego doświadczenia, które pozwala robotnikom pójść dalej w stronę koncepcji i praktyki walki politycznej, która ma za swój organ partię klasową.

11. Ogólnie, jest błędem wierzyć, że rewolucja jest kwestią form organizacji, w których grupują się proletariusze podług swojej pozycji i interesów w ramach kapitalistycznego systemu produkcji. Więc to nie modyfikacja struktury organizacji ekonomicznych może dostarczyć proletariatowi efektywnego narzędzia własnej emancypacji. Związki fabryczne i rady fabryczne wyłaniają się jako organy obrony interesów proletariuszy różnych przedsiębiorstw w momencie, gdy zaczyna się wydawać możliwym, żeby ograniczyć kapitalistyczny despotyzm w zarządzaniu przedsiębiorstwami. Lecz uzyskanie prawa nadzorowania (monitorowania) produkcji w mniejszym lub większym stopniu dla tych organizacji nie jest niezgodne z systemem kapitalistycznym, i mogłoby nawet zostać użyte jako środek zachowania jego dominacji. Nawet przekazanie zarządu w fabrykach radom fabrycznym nie oznaczałoby (nie bardziej niż w przypadku związków) nadejścia systemu komunistycznego. Według koncepcji prawdziwie komunistycznej, nadzór produkcji przez robotników nie zostanie osiągnięty aż do obalenia władzy burżuazyjnej, i byłby to nadzór nad kierownictwem każdego przedsiębiorstwa, wykonywany przez cały proletariat zjednoczony w państwie rad robotniczych. Komunistyczne zarządzanie produkcją będzie kierowaniem każdej gałęzi i każdej jednostki produkcyjnej przez racjonalne organy zbiorowe, które reprezentują interesy wszystkich robotników zjednoczonych w dziele budowy komunizmu.

12. Kapitalistyczne stosunki produkcji nie mogą zostać zmodyfikowane przez interwencję organów władzy burżuazyjnej. To dlatego przekazanie prywatnych przedsiębiorstw państwu lub lokalnemu rządowi nie odpowiada w najmniejszym stopniu koncepcji komunistycznej. Takiemu transferowi towarzyszy płacenie wartości kapitału przedsiębiorstwa dawnym właścicielom, którzy tym samym w pełni utrzymują prawo do wyzysku. Same przedsiębiorstwa dalej funkcjonują jako prywatne przedsiębiorstwa w strukturze gospodarki kapitalistycznej, i często stają się wygodnymi instrumentami w dziele ochrony klasowej i obrony podejmowanym przez burżuazyjne państwo.

13. Myśl, że kapitalistyczny wyzysk proletariatu może być stopniowo zmniejszany i potem wyeliminowany przez ustawodawcze i reformistyczne działanie obecnych instytucji politycznych, czy to wywołane przez przedstawicieli partii proletariackiej wewnątrz tych instytucji, czy nawet przez masową agitację, prowadzi jedynie do współudziału w obronie przywilejów burżuazji. Ta druga będzie czasami udawać, że zrzeka się minimum swoich przywilejów by spróbować obłaskawić gniew mas i odwrócić jej rewolucyjne dążenia przeciwko podstawom kapitalistycznego reżimu.

14. Zdobycie władzy politycznej przez proletariat, nawet jeśli taki cel jest uważany za ostateczny, całkowity cel jego działania, nie może zostać osiągnięte przez uzyskanie większości w burżuazyjnych organach wyborczych. Dzięki organom wykonawczym państwa, które są pośrednikami burżuazji, ta druga bardzo łatwo zapewnia swoim delegatom większość wewnątrz obieralnych organów, lub tym elementom które wpadają pod jej wpływ lub do jej gry, ponieważ chcą indywidualnie lub kolektywnie zdobyć obieralne stanowiska. Co więcej, uczestnictwo w takich instytucjach wymaga zgody na respektowanie prawnych i politycznych podstaw konstytucji burżuazyjnej. Zgoda ta jest zaledwie formalna, lecz niemniej jednak wystarcza by uwolnić burżuazję od najmniejszego zakłopotania zarzutu formalnej nielegalności w momencie, kiedy logicznie ucieknie się do realnych środków obrony zbrojnej zamiast porzucić władzę i pozwolić proletariatowi na zmiażdżenie jej biurokratycznej i wojskowej machiny dominacji.

15. Uznanie konieczność walki insurekcyjnej o zdobycie władzy, jednocześnie proponując by proletariat sprawował władzę przyznając burżuazji reprezentację w nowych organizacjach politycznych (zgromadzeniach ustawodawczych czy ich połączenia z systemem rad robotniczych), jest programem nieakceptowanym i jest przeciwne głównemu żądaniu komunistów, dyktatury proletariatu. Proces wywłaszczenia burżuazji zostałby natychmiast skompromitowany, gdyby ta klasa utrzymała środki wpływu w jakiś sposób na formację organów przedstawicielskich wywłaszczającego państwa proletariackiego. Pozwoliłoby to burżuazji na wykorzystanie wpływu, który nieuchronnie utrzyma z powodu swojego doświadczenia oraz szkolenia intelektualnego i technicznego, w celu skierowania swojej działalności politycznej na przywrócenie jej władzy w kontrrewolucji. Te same konsekwencje wynikłyby, gdyby najmniejszemu demokratycznemu przesądowi pozwolono przetrwać w kwestii równości traktowania, którą rzekomo ma nadać burżuazji proletariacka władza w takich sprawach jak wolność zrzeszania się, propagandy i prasy.

16. Program, który proponuje organ reprezentacji politycznej oparty na delegatach z różnych zawodów i profesji ze wszystkich klas społecznej nawet w formie nie jest drogą wiodącą ku systemowi rad robotniczych, ponieważ ten drugi charakteryzuje się wykluczeniem burżuazji z praw wyborczych, a jego centralna organizacja nie jest wybierana na bazie zawodu lecz terytorialnego okręgu wyborczego. Forma reprezentacji, o której mowa, jest raczej niższym stadium nawet w porównaniu z obecną demokracją parlamentarną.

17. Anarchizm jest dogłębnie przeciwny ideom komunizmu. Ma za cel natychmiastową instalację społeczeństwa bez państwa i systemu politycznego i popiera, dla gospodarki przyszłości, autonomiczne funkcjonowanie jednostek produkcji, odrzucając wszelką koncepcję centralnej organizacji i regulacji ludzkiej działalności w produkcji i dystrybucji. Taka koncepcja jest bliska burżuazyjnej gospodarce prywatnej i pozostaje obca fundamentalnej istocie komunizmu. Co więcej natychmiastowa eliminacja państwa jako maszynerii władzy politycznej równałaby się porażce w stawieniu oporu kontrrewolucji, chyba że zakłada się, że klasy zostały natychmiastowo zniesione, to znaczy nastąpiło tak zwane rewolucyjne wywłaszczenie jednoczesne z powstaniem przeciwko władzy burżuazyjnej. Nie istnieje najmniejsze tego prawdopodobieństwo, biorąc pod uwagę złożoność zadań proletariackich w zastąpieniu przez gospodarkę komunistyczną obecnej, i biorąc pod uwagę konieczność, by takim procesem kierowała centralna organizacja reprezentują ogólne interesy proletariatu i podporządkowująca temu interesowi wszystkie lokalne i partykularne interesy, które działają jako główna siła konserwatywna w kapitalizmie.

III

1. Doktryna komunistyczna i ekonomiczny determinizm nie widzą komunistów jako pasywnych widzów przeznaczenia historycznego lecz przeciwnie, jako niezmordowanych bojowników.

2. Rewolucyjne dzieło komunistów jest oparte na zorganizowaniu w partię tych proletariuszy, którzy jednoczą świadomość zasad komunistycznych z decyzją poświęcenia całej swojej energii sprawie rewolucji. Partia, zorganizowana międzynarodowo, funkcjonuje na bazie dyscypliny wobec decyzji większości i wobec decyzji centralnego organu wybranego przez tą większość do przewodzenia ruchowi.

3. Propaganda i prozelityzm- w którym partia akceptuje nowych członków tylko na podstawie najpewniejszych gwarantów- są fundamentalną działalnością partii. Chociaż opiera powodzenie swojego działania na propagowaniu jej zasad i ostatecznych celów, i chociaż walczy w interesie ogromnej większości społeczeństwa, ruch komunistyczny nie robi z poparcia większości warunku wstępnego swojego działania. Kryterium, które determinuje okazję rozpoczęcia czynu rewolucyjnego jest obiektywna ocena naszych sił i sił naszych wrogów, biorąc pod uwagę wszystkie złożone czynniki, spośród których element liczbowy nie jest jedynym, a nawet nie najważniejszym wyznacznikiem.

4. Partia komunistyczna, wewnętrznie, rozwija intensywne dzieło analizy i krytyki politycznej blisko związanej z wymogami działania i doświadczenia historycznego, i dąży do organizowania tej pracy na bazie międzynarodowej. Zewnętrznie, we wszystkich okolicznościach i środkami jakimi dysponuje, pracuje nad szerzeniem lekcji własnego doświadczenia krytycznego i wykazaniem fałszywości wrogich szkół i partii. Przede wszystkim, partia prowadzi swoją działalność i propagandę wśród mas proletariackich i działa by spolaryzować je wokół niej, szczególnie w chwilach gdy są puszczane w ruch w reakcji na warunki, jakie kapitalizm im narzuca, a zwłaszcza w organizacjach stworzonych przez proletariuszy do obrony ich bezpośrednich interesów.

5. Komuniści więc penetrują proletariackie spółdzielnie, związki, rady fabryczne, i formują grupy komunistycznych robotników wewnątrz nich. Walczą o zdobycie większości i stanowisk przywódczych, tak by masy proletariuszy zmobilizowane przez te zrzeszenia podporządkowały swoje działanie najwyższym politycznym i rewolucyjnym celom walki o komunizm.

6. Partia komunistyczna, z drugiej strony, pozostaje poza wszystkimi instytucjami i zrzeszeniami w których uczestniczą wspólnie burżua i robotnicy, czy jeszcze gorzej, są kierowane i sponsorowane przez członków burżuazji (stowarzyszenia pomocy wzajemnej, organizacje charytatywne, szkoły kulturalne, uniwersytety ludowe, loże masońskie, itd.). Zwalcza działalność i wpływ tych instytucji i zrzeszeń i próbuje odciągnąć od nich proletariuszy.

7. Udział w wyborach do organów przedstawicielskich demokracji burżuazyjnej i uczestnictwo w działalności parlamentarnych, o ile zawsze przedstawia sobą stałe zagrożenie odstępstwa, to może zostać wykorzystane dla propagandy i dla szkolenia ruchu w okresie, w którym jeszcze nie istnieje możliwość obalenia rządów burżuazyjnych i w którym, w konsekwencji, zadane partii jest ograniczone do krytyki i opozycji. W obecnym okresie, który rozpoczął się z końcem wojny światowej, z pierwszymi rewolucjami komunistycznym i utworzeniem Trzeciej Międzynarodówki, komuniści stawiają za bezpośredni cel działalności politycznej proletariatu w każdym kraju, rewolucyjne zdobycie władzy, dla którego celu cała energia i cała przygotowawcza praca partii musi zostać poświęcona. W tym okresie, niedopuszczalne jest uczestnictwo w tych organach, które funkcjonują jako potężne narzędzie obrony burżuazji i które są stworzone do działania nawet w szeregach proletariatu. To właśnie w opozycji do tych organów, do ich struktury jak i funkcji, komuniści wzywają do systemu rad robotniczych i dyktatury proletariatu. Z powodu wielkiej wagi, jaką działalność wyborcza przyjmuje w praktyce, niemożliwe jest pogodzenie tej działalności z zapewnieniem, że nie jest środkiem osiągnięcia naczelnego celu działalności partii, jakim jest zdobycie władzy. Nie jest także możliwe zapobiegnięcie, by nie pochłonęła całej działalności ruchu i nie odciągnęła go od przygotowań rewolucyjnych.

8. Elektoralne zdobycie miejscowych organów rządowych wiąże się z takimi samymi niedogodnościami co parlamentaryzm, lecz w jeszcze większym stopniu. Nie może być przyjęte jako środek działania przeciwko burżuazyjnej władzy z dwóch powodów: 1) te lokalne organy nie mają realnej władzy lecz są podporządkowane machinie państwowej, oraz 2) chociaż domaganie się uznania zasady lokalnego samorządu może dziś wpędzić rządzącą burżuazję w zakłopotanie, taka metoda poskutkowałaby dostarczeniem jej bazy działań w jej walce przeciwko ustanowieniu władzy proletariackiej i jest przeciwna komunistycznej zasadzie scentralizowanej akcji.

9. W okresie rewolucyjnym, wszystkie wysiłki komunistów skupiają się na pozwoleniu działaniu mas na osiągnięcie maksimum intensywności i wydajności. Komunisci łączą propagandę i przygotowania rewolucyjne z organizacją wielkich i częstych proletariackich demonstracji przede wszystkim w głównych centrach, i dążą do wykorzystania ruchów ekonomicznych w celu organizowania demonstracji o charakterze politycznym, w którym proletariat ponownie afirmuje i wzmacnia swoją wolę do obalenia władzy burżuazyjnej.

10. Partia komunistyczna zanosi swoją propagandę do szeregów burżuazyjnej armii. Antymilitaryzm komunistyczny nie opiera się na sterylnym humanitaryzmie. Jego celem jest natomiast przekonanie proletariuszy, że burżuazja zbroi ich w obronie swoich interesów i używa ich siły przeciwko sprawie proletariatu.

11. Partia komunistyczna szkoli się do działania jako sztab generalny proletariatu w wojnie rewolucyjnej. Z tego powodu przygotowuje i organizuje swoją własną sieć wywiadowczą i łączności. Przede wszystkim, popiera i organizuje uzbrojenie proletariatu.

12. Partia komunistyczna nie zawiera porozumień ani sojuszów z innymi ruchami politycznymi, które podzielają specyficzny bezpośredni cel, lecz różnią się od niej w programie dalszego działania. Musi tak samo odrzucić sojusz – znany inaczej jako zjednoczone fronty – ze wszystkimi robotniczymi tendencjami, które akceptują czyn insurekcyjny przeciwko burżuazji lecz odchodzą od programu komunistycznego w rozwoju następnych działań. Komuniści nie mają powodu uznawać wzrost sił skłaniających się ku obaleniu władzy burżuazyjnej za sprzyjający warunek, gdy siły działające na rzecz ustanowienia władzy proletariatu zgodnie z dyrektywami komunistycznymi pozostają niewystarczające, ponieważ tylko komunistyczne przywództwo może zapewnić jej sukces.

13. Sowiety albo rady robotników, chłopów i żołnierzy, stanowią organy władzy proletariackiej i mogą wykonywać swoją prawdziwą funkcję tylko po obaleniu władzy burżuazyjnej. Sowiety nie są same w sobie organami walki rewolucyjnej. Stają się rewolucyjne gdy partia komunistyczna zdobywa w nich większość. Rady robotnicze mogą także powstać przed rewolucją, w okresie dogłębnego kryzysu państwowego który zagraża poważnie władzy państwowej. W sytuacji rewolucyjnej, może być koniecznie dla partii podjęcie inicjatywy w formowaniu sowietów, lecz nie może być środkiem przyspieszenia takiej sytuacji. Jeśli władza burżuazji umacnia się, przetrwanie rad może stanowić poważne zagrożenie dla walki rewolucyjnej- zagrożenie pogodzenia i połączenia organów proletariackich z organami burżuazyjnej demokracji.

14. Tym, co odróżnia komunistów nie jest to, że w każdej sytuacji i w każdym epizodzie walki klas, wzywają do natychmiastowej mobilizacji wszystkich proletariackich sił do ogólnego powstania. Odróżnia ich to, że wyraźnie mówią, że faza powstania jest nieuchronnym rezultatem walki, i że przygotowują proletariat do stawienia mu czoła w warunkach korzystnych dla zwycięstwa i dalszego rozwoju rewolucji. Zależnie od sytuacji – którą partia może ocenić lepiej niż reszta proletariatu – partia może tym samym stanąć przed koniecznością działania w celu przyspieszenia lub opóźnieniu chwili decydującej bitwy. W każdym wydarzeniu, szczególnym zadaniem partii jest walczyć zarówno z tymi którzy, pragnąc przyspieszyć akcję rewolucyjną za wszelką cenę, mogą zaprowadzić proletariat do klęski, jak z i oportunistami, wykorzystującymi każdą okazję w której decydujące działanie jest niepożądane, by zablokować ruch rewolucyjny poprzez odwrócenie działania mas w stronę innych celów. Partia komunistyczna, wprost przeciwnie, musi prowadzić działanie mas zawsze dalej w efektywnym przygotowaniu do końcowej i nieuniknionej walki zbrojnej przeciwko siłom obronnym panowania burżuazyjnego.

Źródło: Internacjonalistyczna Tendencja Komunistyczna, leftcom.org