Na II konferencji Komunistycznej Partii Robotniczej Polski w 1921 roku Władysław Kowalski-Grzech (główny przedstawiciel lewicy komunistycznej w Polsce) i anonimowy tow. C. przedstawili rezolucje przeciwko udziałowi partii komunistycznej w wyborach parlamentarnych. Opowiedzieli się za zastąpieniem burżuazyjnego parlamentaryzmu systemem Rad Delegatów Robotniczych. Ostatecznie jednak II Konferencja wypowiedziała się za udziałem w wyborach 18 głosami przeciw 11.
Rezolucje w sprawie III Międzynarodówki
I Konferencja, zapoznawszy się z treścią warunków sformułowanych przez 2-gi Kongres III-ej Międzynarodówki obowiązujących dla partji wchodzących w jej skład (t. zw. „21 punktów”), stwierdza, że program, działalność i taktyka naszej partji od pierwszej chwili jej isinienia były zgodne z temi warunkami. Konferencja przyjmuje je bez zastrzeżeń.
II Konferencja postanawia uzupełnić nazwę partji przez dodanie w nawiasie słów: Sekcja Międzynarodówki Komunistycznej.
I Rezolucja zgłoszona przez tow. G.1
I.
Wychodząc z założenia:
1) że w okresie rewolucji socjalnej klasa robotnicza musi konsekwentnie przeciwstawić system RDR.2
, systemowi parlamentarno-demokratycznemu, zarówno zasadniczo, jak praktycznie,
2) że, zwłaszcza od chwili rewolucji komunistycznej w Rosji, walka o system RDR. stała się realnym hasłem walki mas proletarjackich całego świata,
3) że udział w wyborach i ciałach parlamentarnych i samorządnych, nawet w formie ostrej opozycji, stałby się pomostem dla tendencji oportunistycznych, zagrażających III Międzynarodówce.
2 Konferencja KPRP stoi na stanowisku nie brania udziału w wyborach parlamentarnych i poleca swym przedstawicielom obronę tego stanowiska w łonie III Międzynarodówki.
II.
Konferencja uważa, że udział partji w wyborach do Sejmu w Polsce byłby w wysokim stopniu szkodliwym dla rozwoju idei komunistycznej, zważywszy:
a) postępy, jakie ideja bojkotu uczyniła w masach rob.,
b) zamęt idejowy, jaki zmiana stanowiska wywołałaby w szerokich masach,
c) brak warunków rozwinięcia legalnej akcji rewolucyjnej wyborczej, wobec istniejącego systemu represji,
Konferencja postanawia udziału w najbliższych wyborach nie brać i zakomunikować oraz umotywować przez swego przedstawiciela stanowisko partji w tej sprawie Komitetowi Wykonawczemu III-ej Międzynarodówki.
II Rezolucja zgłoszona przez tow. C.
1) Rewolucyjne wyzyskiwanie burżuazyjnych parlamentów przez partje socjalistyczne w okresie ubiegłym, gdy klasa robotnicza toczyła walkę o urzeczywistnienie różnych żądań politycznych i społecznych, ujętych w program minimum i nie godzących bezpośrednio w kapitalistyczną gospodarkę, jako uzupełnienie do bezpośrednich walk masowych, w ówczesnych warunkach politycznych sprzyjało rozwojowi świadomości klasowej mas proletarjackich i oznaczało dobrą taktykę.
2) W okresie obecnym, w okresie walki bezpośredniej o obalenie władzy burżuazji i zastąpienie jej przez władze proletarjackiej dyktatury, walki, która zaogniając się coraz bardziej, wszędzie musi przybrać charakter walki zbrojnej czyli wojny domowej, obecność posłów komunistycznych w parlamentach burżuazyjnych w obecnych warunkach politycznych opóźniać i gmatwać będzie świadomość najszerszych mas ludowych, że obalenie władzy kapitalistów i unicestwienie kapitalizmu nie da się urzeczywistnić przez głosowanie powszechne i inne praktyki burżuazyjnego demokratyzmu, jeno drogą zbrojnego powstania.
3) Obecność komunistycznych posłow w parlamentach burżuazyjnych w oczach najszerszych mas ludowych uchodzić będzie za sankcjonowanie obecnej formy „demokratycznych” rządów, czemu przeciwdziałać ani komunistyczna frakcja parlamentarna ani partja komunistyczna w sposób jawny nie będą w stanie, gdyż coraz gwałtowniejszy rozwój Rewolucji Socjalnej pcha zaciekle broniącą swej władzy burżuazję do zdeptania wszystkich swobód obywatelskich, nie wyłączając nietykalności poselskiej.
4) Wykorzystanie mównicy parlamentarnej dla celów rewolucyjnych jako główny cel komunistycznej frakcji parlamentarnej pod obuchem teroru burżuazyjnego okazać się musi niedoścignioną utopją, powstanie za tym zgłaszanie własnych ustaw i wniosków (jeżeli regulamin parlamentu i tej działalności nie utrąci), o których zresztą dzięki burżuazyjnej swobodzie zebrań, przemówień i prasy, lud pracujący nic nie będzie wiedział. Ostatecznie pozostanie faktycznie tylko prawo głosowania posłów komunistycznych za ustawami i wnioskami innych frakcji parlamentarnych, czyli wybierania z dwuch rzeczy złych dla proletarjatu tej, która mniej szkody przynieść może, a w ten sposób faktycznie komunistyczna frakcja parlamentu będzie pomagać burżuazji do odwleczenia dnia i godziny jej politycznej i ekonomicznej śmierci.
Wychodząc z powyższych założeń konferencja partyjna wypowiada się przeciw wyzyskiwaniu parlamentów burżuazyjnych przez komunistyczne partje w obecnym historycznym okresie.
Źródło: W sprawach partyjnych 2. konferencja KPRP (Luty 1921)
Zachowano oryginalną pisownie.
Chociaż KPRP bojkotowała wybory w 1919 r. to po dyskusji na II konferencji opowiedziano się za udziałem partii w wyborach. W tych okolicznościach wyodrębnił się w partii kierunek tzw. grzechistów, broniący oryginalnej platformy politycznej KPRP przeciwko zmianom wprowadzanym przez tzw. grupę 3W (Adolf Warski, Maria Koszutska-Wera i Maksymilian Horwitz-Walecki).
Więcej informacji o Grzechu i tzw. grzechistach można znależć w artykułach pt. „Kim byli grzechiści?” oraz „Krótka historia Komunistycznej Partii Robotniczej Polski”.
Comments